2015 here we come!

Daar staat ie dan, onze kerstboom.

Alsof er niets gebeurd is liggen er, tradtitiegetrouw, veel te veel pakjes onder.

Morgen pakken we ze uit. Dat gaat zo in ons patchworkgezin. Om het jaar zijn de kinderen met kerst bij hun vader. Dus om het jaar vieren we 'kerst' op oudjaarsavond. Helaas is onze middelste telg er niet bij, zij heeft plannen met vrienden in Utrecht en geef haar eens ongelijk. Haar pakjes blijven bewaard. Dit jaar krijgen we versterking in de vorm van de verkering van dochterlief, ook gezellig.

Morgen sluiten we ook een turbulent jaar af. Samen proosten we op ons en samen wensen we een beter nieuwjaar. En uiteraard blikken we terug, er valt namelijk genoeg te zien.

Was 2014 een makkelijk jaar? Zeer zeker niet! Was 2014 een mooi jaar? Die vraag kunnen we met een volmondig JA beantwoorden. Ik heb een tijdje getwijfeld of ik dit stukje zou schrijven, ik wil niet de indruk wekken nederig te zijn. Andersom wil ik ook niet de indruk wekken alles vanzelfsprekend te vinden.

Want waarom was 2014 voor ons een mooi jaar? Er is genoeg gebeurd om niet gelukkig van te worden. Dat klopt. Geloof me, reden genoeg om met je hoofd tegen de muur te slaan en diep onder je steentje weg te kruipen. Maar onder je steen is het eenzaam en koud.

Wilden we in eerste instantie met rust gelaten worden (don't call us, we'll call you), werden we na de eerste schrik opgevangen door jullie, ons onzichtbare vangnet van familie en vrienden. Hoe bijzonder is het om te ervaren dat iedereen er is! Op alle mogelijke manieren werden (en worden) we geholpen, gesteund. Uit alle (soms onverwachte) hoeken werd de helpende hand of een luisterend oor geboden. Tot op de dag van vandaag voelen we die warmte. Mede dáárom was 2014 mooi. Ook zijn we trots op onszelf. We redden het, samen. Gesprekken gaan allang niet meer over aggossie toch en hoe moet dat nou, maar gewoon weer over de kinderen en over de toekomst. Zo hoort het ook.

2014 was ook een jaar van nieuws. Een nieuw huis (en daarbij nieuwe buurtjes), een nieuw gezinslid in de vorm van James (oh wat issie leuk) en een nieuwe levensstijl (positief als altijd maar super bewust). Het was een jaar van verbazing en dankbaarheid, van onmacht en vechten, woede en verdriet, van troost en wennen. Een jaar ook van creativiteit en consuminderen. Maar het was vooral een jaar van bewustwording en liefde.

Hoe 2015 wordt is, net als voor iedereen, koffiedik kijken.. Het blijft nog even spannend en gelukkig weten we niet wat er komt. Kan net zo goed iets moois zijn. 

Voor nu wens ik iedereen een héél gelukkig 2015! Hou van jezelf en van elkaar 

xx

Sas

Lekker kerstig

Dus begonnen wij met het versieren van ons huis

  

De eerste kerst in het tweede huis, de eerste kerst in een nieuwe situatie. Een tikkie jaloers kijk ik naar de prachtige woonkamers, hoe krijgt iedereen het toch steeds weer voor elkaar om de lampjes zo strak langs de ruiten te krijgen? En al die bomen, de één na de ander blinkt je tegemoet.

Onze kerstspullen komen naar beneden en het lijken er minder te zijn dan voorgaande jaren. "Gelukkig" verzucht dochterlief, "het is hier altijd zó druk" Maar ik baal, waar zijn al die waxinelichtjes die de kinderen knutselden? En die engeltjes die we maakten van terracotta potjes? Verdikkeme... De rasta kerststal die ik met de kinderen maakte van een mandarijnenkistje met de hompjes klei die de schaapjes moesten voorstellen en het hompje in het luciferdoosje dat het kindeke Jezus was, ik kan hem nergens vinden... Dan herinner ik me dat het vorig jaar al weg was. De kerstspullen stonden in ons oude huisje altijd onder de grond en de ratten hadden eraan geknabbeld en op de watjes geplast, te smerig om te bewaren. Nog steeds baal ik, maar het stelt me gerust dat ik het niet "zomaar" kwijt ben.

Het is een nieuwe uitdaging om ons huis weer zo gezellig mogelijk te maken. De routine die je normaal gesproken hebt bij het versieren van je kersthuis ontbreekt omdat het nu eenmaal de eerste keer is, in dit huis dan. Maar de boom is een vast gegeven. Ieder jaar krijgen we hem van mijn ouders. Toen zij en mijn zus nog in Dordrecht woonden gingen we samen met mijn vader op bomenjacht. De boom moest op een nepboom lijken, maar dan echt. We waren kieskeurig en namen geen genoegen met minder dan perfectie. Tijden veranderen en dit jaar brachten mijn vader en moeder de boom bij ons thuis. Hij is perfect.

De doos met ballen wordt tevoorschijn gepakt en het feest van herkenning kan beginnen. Behalve een paar witte en wat rode ballen heeft iedere bal een verhaal. Een verhaal dat ieder lid van ons gezin kent.

Zo hangt er een taartje in de boom dat de "crash van 2010" heeft overleefd. Volgens mij zat ik met Els een bakje thee te drinken toen de boom langzaam maar zeker ter aarde stortte. Veel van de rode en witte ballen die ik toen nog had overleefden het niet, maar het taartje wel. En na die duikeling kochten we wat ballen ter vervanging, we weten nog allemaal welke dat waren en delen deze kennis graag als de bal uit het papier komt. "Deze zocht ik uit en die kochten we daar, weet je nog??"

Er hangen twee vieze bruine (vind ik) ballen in de boom die de kinderen kochten toen ik net gescheiden was. Ze mochten allebei een bal kopen míts hij in het thema van 2006 paste...bruin en goud...kan het me nu niet meer voorstellen.

De kerstmannen zijn goed vertegenwoordigd. De kerstman van 2009, één van de eerste ballen die we samen kochten, ook een survivor van de crash. Er hangt een houten mannetje dat één van de kinderen waarschijnlijk kreeg op school. En een vilten exemplaar dat we in 2011 in Parijs kochten, een heerlijke tijd met een heerlijke herinnering.

In 2012 kochten we een ijzeren engel bij Villa Augustus, zij krijgt dit jaar voor de derde keer een prominente plek in de boom, net als de Fairtrade vredesduif van vilt die we in 2013 bij Minca's Wereld kochten als een symbool voor de vrede die zo broodnodig is (als Miss World zal ik het niet meer redden denk ik, dan maar zo).

De kleurrijke verlichting maakt, samen met alle vogels, ijsberen, sterren, trompetten, hartjes en andere vreemdsoortige objecten die er in hangen, dat onze boom een familieboom is die als één brok van herinnering en emotie ieder jaar weer terugkeert. Geen verhuizing die daar iets aan verandert en voor geen goud zou ik hem willen ruilen voor de prachtig, maar zielloos gedecoreerde boom die ik vroeger ambieerde.

Als mijn zoon dan door het huis loopt en verlekkerd zegt: "Ik voel me zo lekker kerstig...", is het gevoel voor mij compleet. Dit huis wordt een kersthuis, ons kersthuis. Compleet met kitsch en frutsels genieten wij van ons gezin en onze familieboom. Lekker kerstig...

Ook dit jaar komt er een nieuwe bal en ook dit jaar schrijven we met veel gevoel voor traditie de datum op de bal. Opdat wij nooit vergeten...

Tien dingen die je beter niet kunt doen

Ik beschouw mezelf als een blond, maar intelligent persoon

Zo.

 

 

 

En omdat december nu eenmaal de maand van de lijstjes is, besloot ik niet achter te blijven. In mijn leven ben ik al regelmatig in situaties verzeild geraakt waarvan ik dacht: "Hm....matig." Dan heb ik het over momenten die ik zélf heb opgezocht maar er, achteraf, misschien beter over na had kunnen denken. Dus niet over de open deur die ik zou kunnen intrappen over ons winkelavontuur, dat weten we nu wel, maar meer over zaken waar iedereen rekening mee zou moeten houden. Vandaar dat ik nu deel...een gewaarschuwd mens telt immers voor twee.

 

Eerst zijn daar de voor de hand liggende gevallen. Scroll maar door als je een "Duh-erlebnis" hebt.

• als iets te goed lijkt om waar te zijn, dan is het vaak ook te goed om waar te zijn
• eet geen gele sneeuw
• geen ijsblokjes de koelkast in smijten als je nijdig bent, het glasplaatje breekt dan
• niet denken dat je alles al weet, je bent nooit de oud om te leren

 

En dus stoten we door naar het grovere werk, lees en leer...

 

• ik ben altijd een beetje onhandig geweest in het maken van contacten. Toen ik als bakvis op dansles zat vroeg een jongen "Hoe zijn jullie?" Rare vraag dacht ik en antwoordde dan ook: "Nou uh....gewoon...aardig...niets bijzonders eigenlijk" De jongen keek me vreemd aan en zei: "Ik bedoelde eigenlijk of jullie op de fiets waren of lopend..." En ik zakte voor de zoveelste keer in mijn leventje door de grond (dit was nog voor ik smakelijk om mezelf kon lachen)

 

• toen ik jong(er) was gebruikte ik Aapri om te scrubben, ken je dat nog? Een goedje met daarin stukjes perzikpit dat je over je huid moest halen om een perzikzacht huidje over te houden. Dat kocht ik van mijn eigen centjes, verdiend bij Blokker. Mijn vader, een man van vele ideeën, zag dat aan en adviseerde mij om mijn geld anders te gebruiken. Immers, met een ruwe handdoek zou je het zelfde resultaat behalen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen de Aapri op was pakte ik een ruwe handdoek en boende mijn wangen grondig. Groot was de horror toen bleek dat ik te ruw was geweest en ik de huid van mijn wangen had geschuurd. Ik heb een paar weken met korsten zo groot als rijksdaalders op mijn wangen gelopen.... Bedankt pa! ;-)  

 

• iets ouder en wijzer woonde ik op mezelf en sportte ik. Ja echt, ooit deed ik dat. Ik zat op stepaerobics en daar had je van die leuke pakjes bij, met slobsokken. Een essentieel onderdeel van het pakje, zonder die sokken was het pakje niet compleet. Op een dag was ik mijn spullen bij elkaar aan het zoeken en bleek dat mijn sokken nog nat waren. Ik had pas een magnetron en dacht (en nog steeds vind ik het geen gekke gedachte) "als een droger het kan, kan een magnetron het sneller" Een paar keer ging het goed. Voor het sporten gingen mijn sokken een paar seconden in de magnetron en kwamen er droog-achtig uit. Tot de dag dat ik de tijd vergat... De sokken vatten vlam. Van de sokken bleef niets over en de magnetron bleef bij gebruik nog jaren een vreemd rubberachtig geurtje afgeven.  

 

• een paar jaar later, in een nieuw leven, kreeg ik eters. Voor het eerst anders dan mijn eigen familie en het waren er véél. Het waren ook nog mannen dus ik bedacht dat stevige kost een goede beslissing was. Andijviestamp zou het worden. Met spek. Ik schilde aardappels voor een weeshuis en kocht eenzelfde hoeveelheid speklapjes. De speklapjes moesten, in mijn beleving, goed knapperig worden en meestal lukte dat. Dit keer echter had ik het vuur te hoog gezet waardoor de boter te zwart werd. Ik had een kleine keuken en moest de pan kwijt. Naar buiten met dat rokende ding en ik zette de gloeiendhete pan op mijn schuurtje. (...) Dat had ik beter niet kunnen doen want toen ik de pan weer wilde pakken zat hij vast gesmolten in het bitumen dak. Uiteraard tot groot vermaak van mijn gasten.

• een keer was ik bij Barbara op visite geweest. Toen ik in het donker terugreed reed achter mij een auto. STOP POLITIE... Nu ben ik niet zo'n held dus in een seconde tijd besloot ik om niet zomaar te stoppen. Ik was in the middle of nowhere en het was heul donker. "Ja zeg, iedereen kan wel zo'n bord in zijn auto zetten" dacht ik nog. Ik reed dus door naar een verlicht benzinestation. Oom agent was niet zo gecharmeerd van mijn actie. Mijn achterlichtje bleek het niet te doen. Gelukkig kreeg ik alleen een waarschuwing, maar stoppen is aan te raden.

• en sinds gisteren heb ik een nieuw wapenfeit... Toen ik in de spiegel keek, zag ik dat mijn wenkbrauwen wel een pincetje konden gebruiken. Nu moet je weten dat een schoonheidsspecialiste mij ooit vroeg wie mijn wenkbrauwen in vredesnaam bijhield. Toen ik antwoordde dat ik dat zelf deed maar er nog nooit een cursus voor had gevolgd, reageerde ze schaterend dat je dát wel kon zien. Ennieweej...fijne motoriek en Sas...geen goede combi. Maar toen ik gisteren zag dat het nu wel erg uit de klauwen liep besloot ik daar iets aan te doen. Plukken was veel werk maar ik had ook nog van die handige waxstripjes. Grote stappen, snel thuis. Daar hou ik van. Dus toen ik me gisteren in de badkamer weer herinnerde dat ik mijn wenkbrauwen moest doen pakte ik mijn strips, in plaats van het pincet. Ik nog had de tegenwoordigheid van geest om mijn wenkbrauwen in te vetten met kokosolie zodat ik niet het hele zwikkie zou wegtrekken. Helaas was dit niet afdoende. Want toen ik na de eerste ruk een kwart van mijn rechter wenkbrauw op het stripje zag zitten wist ik dat het foute boel was... En toen moest de linker nog...

 

Lieve mensen, als jullie me een dezer dagen tegen het lijf lopen, denk dan niet dat ik verbaasd ben om je te zien. Ik heb alleen mijn wenkbrauwen gewaxed...en dat had ik beter niet kunnen doen...

Er komt een tijd

There comes a time in your life when you have to let go of all the pointless drama and the people who craete it and surround yourself with people who make you laugh so hard that you forget the bad and focus solely on the good. After all, life is too short to be anything but happy.

Karl Marx (1897-1985)

 

 

Een kaartje met deze tekst hangt al heel wat jaartjes bij mij op de koelkast. Ik stak hiermee menig maal een hart onder de riem bij vele vriendinnen en het kaartje werd regelmatig gefotografeerd als een reminder wanneer het even niet zo goed ging. Een mooie tekst van de filosoof, een tekst met een hoog waarheidsgehalte ook. Want gelijk heeft hij, toch?

 

Maar dan komt de tijd dat alles voor de wind gaat, je bent alles behalve ongelukkig en leeft je leven omringd door de mensen waarvan je houdt. Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Ben ik gek als ik dan de drama een beetje mis? Om eerlijk te zijn hou ik wel van een goed potje drama op zijn tijd. Volgens mij heeft dat niets te maken met ongelukkig zijn. Bij mij gaan diepe dalen hand in hand met hoge pieken en volgens mij is dat het geval voor velen met mij.

 

Ik kom misschien heel rustig en gelijkmatig over (dat denk ik tenminste, ik doe er in ieder geval mijn best voor), maar... diep in mijn hart ben ik een drama Queen. Verdriet is geen verdriet als daar niet een stevig traantje bij geplengd wordt. Ik uit mijn gevoelens zonder gene en dus ook mijn verdriet. Soms gênant voor de persoon die naast me staat, want wat te doen met zoveel emotioneel geweld. Daarom kies ik tegenwoordig mijn momenten, de emotionele incontinentie is er wel een beetje af. Met de tijd ben ik gaan inzien dat ik de grote lijnen mis als ik heel erg in mijn emotie ga zitten. Maar oh wat is het lekker om jezelf voorover op je bed te laten vallen en eens stevig in je kussen te bijten als het even niet meezit. Of om woedend te gillen dat het leven geen lolletje is, zoek het allemaal maar uit! Ik hou ervan, kan er niets aan doen. Ik koester mijn innerlijke draak want echt, die zit er.

 

Dus pointless drama...ik geloof niet dat het bestaat hoor. Soms moet je een kussen eens lekker opschudden voor het weer lekker ligt. Zo ook met je "zijn", heerlijk om na een uitbarsting weer door te gaan met keutelen. De druk is van de ketel en je leven zit weer lekker. Ik raad het iedereen aan.

Zestien cent!

Vroeger viel het me niet op, nooit eigenlijk. De prijsverhogingen die tussen neus en lippen worden doorgevoerd.

 

 

Nu het bij ons uit de lengte of uit de breedte moet komen valt het me dus wel op. Pakte ik vroeger bij voorkeur de duurdere variant van een product (want: duurder = beter), ga ik tegenwoordig bijna altijd voor de bodemprijs (want: hoe slecht kan goedkoper zijn). Ik zeg "bijna altijd" want aan sommige merken blijf ik trouw, hondstrouw welteverstaan. Zo worden, onder andere, onze kleertjes nog altijd gewassen in Ariel en eten we de crackertjes van Lu. De Heilige Graal genaamd Coca Cola halen we alleen nog in de aanbieding en we eten chips van Albert Heijn voor 60 cent, is mooi genoeg voor een snackje. Ik loop al tellend door de winkel en schaam me daar niet voor. Hooguit ziet het er een beetje vreemd uit, de mevrouw met de rimpel in haar voorhoofd omdat ze nu eenmaal niet zo goed kan hoofdrekenen. "Sssst niet tegen me praten, ik ben een moeilijke som aan het uitrekenen!" Bij de kassa weet ik plusminus wat ik kwijt ben, afrondingsverschillen daargelaten.

 

Gisteren liep ik dus nietsvermoedend door de Albert Heijn, ik had nog snel een boodschapje nodig en het "Schep en Schoon"-kattengrit is nu eenmaal het beste, de Ferrari onder de gritten. Niet de goedkoopste, maar wel het meest effectief. Een kilootje rietsuiker is bij AH het voordeligst, dus ook die stond op mijn lijstje. Ik had een beetje haast dus toen ik bukte (goedkoop staat laag) was ik niet voorbereid op de gruwel die me te wachten stond. Was de rietsuiker vorige week nog 78 cent - nu stond op het kaartje met pen aangegeven dat ik er 94 cent voor moest betalen! Met PEN! Ze doen er helemaal niet moeilijk over dat de prijs van één product met 20% stijgt! Uit frustratie reikte ik naar het pak ernaast, dat leek groter, was ook duurder maar hey, niet zomaar met zulke gekke dingen komen hè. Gelukkig zag ik op tijd dat ik daar dezelfde hoeveelheid kreeg als voor die 94 cent. Even overwoog ik nog...het is duurder...dus ook beter? Maar gelukkig kwam ik bij zinnen en ging toch voor de prijsverhoging. Het blijft goedkoop, 94 cent voor een kilo rietsuiker. 16 cent meer dan vorige keer, dat dan weer wel.

 

Gekkigheid natuurlijk, tuurlijk baalde ik ervan, maar van die 16 cent ga ik heus niet (nog een keer) failliet. Het zette me wel aan het denken. We zijn nu een maand of acht onderweg en eigenlijk zijn we geheel naadloos omgeschakeld naar het "meer-doen-met-minder". Als je niet veel hebt is het namelijk niet zo moeilijk om niet teleurgesteld te zijn, als iets er even niet in zit. Tenminste, dat is mijn ervaring. Je legt je er sneller bij neer. Daar word je handig in, langzaam worden de eisen minder hoog en de teleurstellingen daardoor ook minder groot. Daar tegenover staat dat het geluk dat je ervaart als er eens een meevaller is vele malen groter is (over de paniek bij een tegenvaller hebben we het vandaag niet). Als ik voor mezelf spreek, kan ik bevestigen dat mijn creativiteit nog nooit zó duidelijk aanwezig is geweest. Als je moet, dan moet je. Creatief in denken, doen en leven. Het gaat ons best goed af en daar ben ik trots op.

 

Zonder te koketteren met onze situatie heb ik wel de behoefte om mijn inzichten te delen. Ik wil het "Hoe" laten zien. Omdat ik denk, nee, ik wéét dat iedereen bepaalde handvatten kan gebruiken. Daarom zal ik aan het eind van dit jaar het budgetspreadsheet, waarmee ik ons budget met ijzeren hand beheer, delen. Zonder onze bedragen natuurlijk, gaat je niets aan. Door jou in te vullen, met je billen bloot kijken naar wat er in komt en wat eruit gaat. Zonder smokkelen. Ik kan je beloven dat het een openbaring is, grip op je knip. En als die controle, die rust, er eenmaal is gaat de rest vanzelf.

Belofte maakt schuld

Beloofde ik in één van mijn eerste berichten dat ik nooit met een "net-uit-bed" hoofd op mijn blog zou verschijnen, bij deze is dat schromelijk mislukt...

Maar de belofte die er, voor mij, echt toe doet kom ik na. Ik had beloofd om vandaag de jassen te posten die van mij naar een nieuwe eigenaar mogen. Het eerste exemplaar is een warme mantel van Bohemia. Het is een S maar ik denk dat een M ook prima gaat. Hij is donkergroen en tot mijn schaamte mist er een drukknoop. Maar goed, dat is wel op te lossen toch?

Nummer twee is een "lekker jekkie" dat gewoon erg lekker zit. Het is een M, maar S lukt ook goed hoor. Ik vond hem altijd erg lekker zitten en (oh wonder) deze is helemaal compleet ;-)

Als je iemand kent of als je zelf een jas nodig hebt dan hoor ik je graag. Mijn e-mailadres is sachadiepstraten@gmail.com.

Voor iedereen een hele fijne dag gewenst!

x

Over geluk en een warme winterjas

Mijn moeder heeft me geleerd dat je winterjas piekfijn in orde moet zijn.

Het is het eerste dat men van je ziet en van alle kleding die je heb, hetgeen je dat het vaakst draagt

Je krijgt geen tweede kans voor een eerste indruk.

 

 

Ik moet zeggen dat ik het hier roerend mee eens ben. Meer dan met de "onderbroekenregel" die we vast allemaal van onze moeders toegefluisterd kregen. Altijd zorgen dat je mooi ondergoed aanhebt. Niet voor die potentiele Mr. Right die je overal en altijd tegen kunt komen, stel je voor zeg! Nee, je moet mooi ondergoed aanhebben voor het geval je een ongeluk krijgt want: "Wat zullen ze in het ziekenhuis wel niet zeggen, als je onderbroek niet bij je beha past!". Ja hoor...tuurlijk kijkt de behandelend arts eerst even naar je onderbroek voor hij de gecompliceerde breuk gaat zetten. Of sterker...voor hij de defibrillator op je borst zet. Nee moedertje, die regel gaat er bij mij niet in.

Het is in mijn onderbroekenla dan ook een treurige bende (te veel informatie, ik weet het)

 

Maar goed, de winterjas. Dit weekend gingen we wandelen bij mijn ouders. Eerder die week trok ik een winterjas uit de kast "Verrek, die heb ik ook nog, die doe ik zondag aan!" Dat was winterjas nummer 10. Ja....je leest het goed....ik heb minstens 10 (TIEN) winterjassen. Van verschillende kwaliteit en ouderdom, in verschillende maten ook, maar ik héb ze wel. En eerlijk gezegd maakt het bezit van zoveel jassen dat ik me een beetje schaam. Want écht, wie heeft er nu tien winterjassen nodig? Vier of vijf, dat kan nog net door de beugel (met het oog op emotionele waarde, mode, lengte en doel), maar tien is te veel. Die schaamte komt door dit blog van Consuminderen Met Plezier. Ik las het een tijdje geleden en het liet me niet meer los.

 

Hoewel ik nu duidelijk ruim in de winterjassen zit, is dat ook wel eens anders geweest. Toen ik net gescheiden was kreeg ik een leren jas van mijn zus. Zij had hem gekocht maar vond de knopen niet mooi. In plaats van de knopen te vervangen, kreeg ik de jas van haar. Hij is nu een beetje groot is en heeft nog steeds dezelfde knopen, maar ik vergeet nooit het gevoel dat ik had als ik de jas droeg. Tot een jaar of twee geleden was het mijn lievelings jas. Dat was niet zo moeilijk, want ik had er maar twee. Vóór ik die jas van haar kreeg liep ik al jaren in een grijze mantel die nodig aan vervanging toe was. Die jas werd niet vervangen omdat ik hem goed en leuk genoeg vond. Maar hey...bij een nieuw leven hoort een nieuwe jas.

 

Door onze winkel kwamen er nog wat jassen bij en ook kreeg ik er in de loop der jaren hier en daar nog wat. Beetje hippie achtig? Geef maar aan Sas. Beetje vintage? Sas wil hem vast hebben. En dat klopt, ik ben blij met ieder stuk textiel dat mijn huis ingesleept wordt. Gooi zelden iets weg. Zo nu en dan geef ik wat weg en dat voelt goed. Vandaar nu mijn beslissing om twee van mijn winterjassen weg te geven. Twee maar, dat klopt, ik moet zelf erg aan het idee wennen. Het weggeven van een legging voelt tóch anders. Niet alleen zijn er jassen die de tand des tijds niet écht hebben doorstaan,  er zijn ook jassen die ik gewoon zelf wil houden zoals de leren jas van mijn zus en de lange jas van Truusje.

 

Twee jassen dus. Twee jassen die van goede kwaliteit zijn en nog wel even meekunnen. Morgen plaats ik foto's van de jassen die ik weggeef op mijn blog. Die jassen wil ik geven aan mensen die écht een jas nodig hebben. Die er écht mee geholpen zijn. Dus als je iemand bent, of iemand kent die heel gelukkig wordt van één van deze jassen dan hoor ik je graag. Ik hoef niet perse namen te hebben, als jij vindt dat je er iemand blij mee kunt maken, is dat voor mij genoeg.

Oh, delen op FB is lief, maar vergeet niet dat het maar twee jassen zijn...
 

Misschien heb je zelf ook nog een jas over?



Laat het los

Twee was ze, toen ze me tijdens het peuterzwemmen toebeet:

"Ja me josh, aap!"

 

 

 

"Laat me los, aap!" een tekst uit het haar zo geliefde Jungle Book. En ik liet haar los, om haar vervolgens weer proestend boven water te hengelen. Ik hoefde haar nooit meer los te laten. Tenminste, dat dacht ik toen. Nu weet ik dat het maar schijn was, mijn meisje gaat steeds meer haar eigen gang en ik laat los. Niet geheel vrijwillig overigens. En volgens haar niet snel genoeg maar hey...ik ben ook maar voor de eerste keer moeder van een dochter, geef me wat krediet.

 

Loslaten is een modewoord lijkt het wel. Boos op de buurman? "Laat los, hij is het niet waard" Gat in je lievelingsschoenen? "Laat los, het zat er aan te komen" Zwarte Piet? "Laat los, er zijn alleen verliezers" Verdrietig om een verlies? "Laat los, het is beter zo"  Word je beschuldigd van de meest vreselijke dingen? "Laat los, je weet toch zelf hoe het écht zit?!?" Kwetst iemand je tot op het bot? "Laat los, ze weet niet beter" Zorgen om de toekomst? "Laat los, je kunt er toch niets aan veranderen". Willen ze je niet begrijpen? "Laat los, het is hun verlies"

 

Toegegeven, vaak is "loslaten" heerlijk! Dé oplossing voor rust, oppervlakkige rust. Want knagen blijft het toch. Loslaten is vooral fijn voor zaken die er minder toe doen. Zoals de schoenen, Zwarte Piet (die overigens toch al niet zo vreselijk in mijn systeem zat) of zelfs de buurman. Maar waarom zou je dingen die er bij jou inhakken loslaten? Voor je gezondheid? Ja, kan. Voor jezelf? Ja, vooral dat. Voor je omgeving? Nee, vind ik niet.

 

Voor je omgeving kan het eenvoudiger zijn als je loslaat, gezelliger ook. Maar als je in de greep van bepaalde gedachten zit, als je jezelf zorgen maakt, boos bent en hierover praat, zit je niet te wachten tot iemand zegt dat je los moet laten. Dat wíl je op dat moment helemaal niet, ook al weet je zelf dat het beter voor je is. In het heetst van de strijd wil je begrip of nog beter, een oplossing. Je wilt gelijk krijgen of een andere invalshoek, je omgeving hoeft het niet met je eens te zijn. Daarom deel je en communiceer je. Je gaat ervan uit dat dit oké is en dat je serieus wordt genomen. Pas als je alle invalshoeken hebt bekeken, alles hebt gewikt en gewogen. Als je weet dat het écht is zoals het is, als je niet om de feiten heen kan, laat je los...

 

Tenminste, zo doe ik dat. Want als ik loslaat omdat het nu eenmaal gemakkelijk is, blijft het knagen en kom ik er niet vanaf. Daarom is loslaten voor mij niet vanzelfsprekend de weg van de minste weerstand. Er komt heel wat bij kijken. 

Stom!

Hoewel ik lekker kan mopperen, ben ik belast met het positiviteitsgen.

Zelfs mijn kinderen roepen soms vertwijfeld dat ik het niet voor íedereen hoef op te nemen!

Ik probeer in iedereen het goede te zien en van alles het beste te maken. Toch loop ik best regelmatig tegen stomme dingen aan, vandaag was de druppel. Ik ben er klaar mee! 

STOM!

• dat de tandenborstel altijd leeg is als ik hem gebruik
• mijn zus 500 km bij me vandaan woont, samen met mijn nichtjes
• dat mensen het "ongezellig" vinden dat ik niet drink en ik daar bijna in ga geloven
• als de tijd vliegt
• dat de tijd ook stil lijkt te staan
• dat ik in allebei geen erg lijk te hebben zodat ik bij de vliegende tijd sowieso te laat ben en bij de stilstaande ook, omdat ik denk zeeën van tijd te hebben en dus in keutelmodus schiet
• dat mensen dubbele agenda's hebben
• dat ik daar altijd in trap
• als iemand durft te zeggen "hebben jullie een HOND??? Dat kost ook geld hoor, kun je beter uitgeven aan ... (vul maar in, wie de schoen past)"
• dat ik daar nooit een pasklaar antwoord op heb, omdat ik niet geloof dat je zoiets durft te zeggen
• als de trap weer vol ligt
• ik wéér de afwas doe, terwijl mijn twee afwasmachines aan hun huiswerk zitten
• dat de Ortho 40 minuten fietsen is
• en wij een half uur van te voren pas vertrokken (oplettende kijker ziet dat we 10 minuten te laat waren)
• dat er types zijn die alleen maar oog voor zichzelf hebben
• die types ons dingen aanrekenen waarop we geen enkele invloed hebben en ons daar bijna wekelijks mee confronteren
• er geen correcte reactie op die aantijgingen lijkt te zijn en we dus maar niet reageren
• dat ik mezelf tegen zoveel dommigheid en egoïsme niet lijk te kunnen wapenen en er telkens weer gespannen en verdrietig van word
• iemand een dergelijke invloed op me kan hebben
• er zo weinig tijd is om met vriendinnen af te spreken
• rekeningen zijn ook stom
• en onbeleefde mensen
• koffie zonder melk
• als James gebeten word
• ruzie en stomme sms-jes
• dat ik niet in een glazen bolletje kan kijken 
• gebrek aan communicatie
• gekonkel en manipulatie
• two-faced bitches 
• dat ik me voor dit lijstje wil verontschuldigen

Gelukkig ben ik een blij mens en vind ik altijd wel ergens een zonnestraaltje. Maar man, wat vind ik het stom dat ik dit kwijt moest...

Begin de dag met een dansje...

...begin de dag met een lach

 

 

 

Wie me langer kent dan vandaag, weet dat dit voor mij een bijna onmogelijke opgave is. Ik heb namelijk een ochtendhumeur. Of eigenlijk heb ik een humeur...het maakt niet uit wanneer ik wakker word, ook na een powernap kan ik kranky wakker worden. Niet tegen me praten is dan de beste remedie. Dat lukt tegenwoordig heel goed want we hebben een hond, James. En James heeft de akelige gewoonte om midden in de nacht wakker te worden. Soms loop ik al om 5.30 (!) in mijn pyjamaatje buiten. Haar in de oorlog, kreukels in het gezicht, the works en iedereen die me ziet, neus.

 

Tijdens de ochtendwandeling knap ik langzaam op en als we thuiskomen ben ik mijn zonnige zelf. Vind ik. Mijn huisgenoten beginnen dan in beweging te komen, ik smeer de boterhammetjes, zet de koffie, roep het suikerbeest en lees mijn krantje. Geen vuiltje aan de lucht.

 

Nu we James hebben, maken we praatjes met de meest uiteenlopende mensen. Altijd over de hond. Ze kennen me niet eens bij naam, ik ben "die van James". Een vriendelijk gedag kan er altijd vanaf. Leuk vind ik dat. Zo leuk dat ik heb besloten dat door te trekken. Als ik op straat loop of op de fiets zit, groet en glimlach ik me te pletter. Met wisselend succes trouwens, want "we" zijn het niet meer gewend, vriendelijkheid. Geen tijd, geen zin, geen interesse. Maar ik hou vol, want het voelt zo goed als iemand teruggroet of glimlacht. Fronsend..."Die is gek hoor!" Of schuchter, twijfelend..."Groet ze mij nou?" Soms vol overgave..."Hoi, leuk dat je groet!" en glimlachend fietsen we allebei verder.

 

Ik geloof in de kracht van het geven, je krijgt er zoveel voor terug.





De 'ik-hou-van-meuk' tag

Snorrend op het wereldwijde web (ja weer) stuitte ik op deze "tag" van Ooh La Lau. "Leuk" dacht ik toen, om er vervolgens niets mee te doen.

Maar toen ook De Groene Meisjes en Ik Ben Iris Niet meededen, was ik om. Ik hou namelijk ook enorm van "meuk". Na járen in het gareel te hebben gelopen (mijn spannendste aankoop was een retro-achtige stoel van Ikea) ontmoette ik Albèrt. En Albèrt houdt van meuk! Sterker: Albèrt heeft het "houden van meuk" tot een kunst verheven... Toen hij met ál zijn spullen bij mij introk was ik daar niet onverdeeld blij mee, er zat namelijk ook échte "meuk-met-hoofdletters" bij. Dat werd dus filteren met de hoofdletter "F". En ik werd steeds gelukkiger, want er zaten echt wel wat pareltjes tussen. Inmiddels zijn we ruim 5 jaar verder en schaffen we samen regelmatig nieuwe "meuk" aan. We volgen geen trends, maar kopen wat we zelf mooi vinden. Daarom is ons huis niet in één woord te omschrijven, kijk zelf maar...

Hoe vaak ga je naar de kringloop?

Niet zo heel vaak, áls ik ga is het vooral omdat ik iets nodig heb, liefst voor bijna geen geld. Toevallig kocht ik onlangs nog een kleedje voor in de gang bij Opnieuw&Co en mijn Tomado rekje komt ook daar vandaan. Helaas hebben we geen auto meer, daardoor wordt het kringlopen wat minder makkelijk. Maar als ik dan iets vind, ben ik ook niet te beroerd om mijn vondst met gevaar voor eigen leven te vervoeren op het rekje van mijn fiets. Oplettende kijkers hebben al eens een Sas zien fietsen met op haar rek een side table voor dochterlief en een rotan stoel, gevonden langs de weg. Waar een wil is, is een weg. En in Frankrijk bezoeken we tegenwoordig ook de Vide Grenier.

Wat is je favoriete kringloop?

Ik ga graag naar Andrea's Retroloods in Zwijndrecht. Nou ja, gaan... Andrea is een vriendin met een neus voor leuke dingen en een hart van goud. Als ik iets nodig heb, of zoek, bel ik altijd eerst even naar haar. Dat is makkelijk, in verband met het geen auto verhaal, maar ook leuk. Je merkt dat ze moeite doet en niet alleen voor mij. Vaak heeft ze wat ik zoek, of iets anders dat ik toch wel heel leuk vind. Ook verlies ik me graag bij Pandora & Pandorus of snor ik op Marktplaats. En ik hou ook van vintage kleding, daar heb ik alleen geen adresje voor. Wat ik tegenkom en ook nog leuk vind én het is te betalen, koop ik.

Wat is je grootste tweedehands-aankoop?

De grootste is zonder twijfel onze kast. Bij verhuizing één hadden we een kast nodig, Andrea had dit prachtige exemplaar. We kochten hem, maar bij aankomst in ons nieuwe huis, bleek de kast te groot voor de woonkamer. Hij belandde in de gang, ook heel mooi, maar toch nét niet wat ik voor ogen had toen we hem kochten. In huis twee hadden we meer geluk. De kast staat nu te "shinen" in onze nieuwe woonkamer. Ik ben nog zoekende naar de inrichting van de kast, ben er nog niet helemaal tevreden over. Het zal helpen als de schilderijtjes hangen, dat geeft wat meer lucht denk ik. Maar ik sta open voor ideetjes hoor.  



Op welke tweedehands-aankoop ben je het meest trots?

De aller aller aller mooiste is niet meer, mijn lamp...mijn hele mooie lamp. Ook weer bij Andrea, bij verhuizing nummer één liet ik hem vallen. Dat vind ik nog steeds heel erg. Maar deze schilderijtjes (zo noem ik ze maar) zijn mijn allerliefste aankoop. Ik kocht ze in La Bourboule, samen met Adri en Jim op een Vide Grenier. Ik viel er meteen voor, niet alleen vond ik ze schattig maar ook omdat ik vind dat ze ons, Albèrt en Sacha, zo goed vertegenwoordigen. Het (schijnbaar) onverschillige straatschoffie en het (bijna) verlegen meisje. De reacties op mijn "schat" varieerden van "afschuwelijk" (dochter) tot "ze komen niet in de huiskamer" (Albèrt). Dus ze staan op de wc en heel stiekem hoop ik dat ze over een tijdje op een bijzondere kaart komen, we zullen zien.

Wat was het beste koopje ooit?

Niet mijn aankoop, deze stoeltjes (we hebben er nog één) van Kofod Larsen komen uit de "meuk" van Albèrt. Ik ben hier zó blij mee. Hij kocht ze ooit bij Pandorus en van mij mogen ze nooit meer weg. Ze zitten heerlijk en zijn prachtig. Hij heeft er trouwens toch een neus voor, voor die meuk. Zo ging hij helemaal uit zijn dak om een spiegel, te mooi gewoon. Alleen om díe reactie mag die spiegel van mij ook nooit meer weg. En poefjes...hoeveel poefjes kan een huis hebben? Wij hebben er nu 5 beneden staan, drie naaipoefjes, een stierenzadel en een Ikea. Allemaal in gebruik! Als we bij een kringloop zijn, loods ik hem met straffe hand langs de afdeling "poef" want genoeg is genoeg, vind je niet?

Wat was je slechtste koop ooit?

Eerlijk gezegd zou ik het niet weten...misschien een asbak in de vorm van een schelp in bruin en oranje. Mooi vind ik hem niet, maar weggooien doe ik hem ook niet. Hij staat in de kast, in het zicht. Gewoon, omdat niet heel mooi ook heel mooi kan zijn. Of de telefoon, hij doet het hoor en ik vind hem super...maar naar buiten bellen doet hij niet.

Je ziet, genoeg te zien (en te stoffen) in ons huis. En eerlijk gezegd kan er wat mij betreft nog meer bij. we blijven dus zoeken en vinden en delen. Gewoon omdat het kan en omdat het heel leuk is om te zeggen dat we een slaapkamer hebben die een echtpaar ooit cadeau kreeg, toen ze in 1940 (!) in het huwelijk traden. Verder denk ik dan maar niet, want eerlijk gezegd gruwel ik dan ook gelijk bij het idee  van wát er in die kleine 75 jaar allemaal in die slaapkamer heeft kunnen gebeuren. Welterusten...

Voel je vrij om de tag over te nemen! Uiteraard wel met vermeldingen naar Ooh La Lau, de bedenkster van de tag. Ik ben erg benieuwd om jullie verhalen te lezen, dus plaats de link naar je artikel dan even bij de comments! 

#2 Oktober buy nothing new maand

Wat een heerlijke week was dit!

We hebben het gedaan, we zijn uit eten geweest.

En wat was het gezellig. Het werd een curry van Jamie Oliver, met garnalen en jasmijnrijst en het is gelukt. Ik maakte de salade van komkommer. Het lag niet aan mij, maar voor mij had die er niet bij gehoeven. De voorpret was enorm, ik heb me echt op dit etentje verheugd en het was alles wat ik me kon wensen. We hebben heerlijk gegeten, lekker gekletst, maar ook gezellig samen in de keuken gestaan om ons maaltje te bereiden. Tenminste...gestaan... Dat staan lukte niet helemaal, dat heeft te maken met een tegel, een voet en een gebrekkige motoriek. De pijn! 

Brengt me meteen op ons buy nothing new project. Gisteren kreeg ik de geest weer. Ik weet dat ik twee weken geleden nog de illusie had dat het in die week misschien wel af zou komen. Dat is mislukt. Te druk en nog veel te veel andere leuke dingen om te doen. Niet erg, dit klusje bleef lekker liggen en het ontwerp kon rijpen. We besloten om op safe te spelen. De vorige bewoner had het straatje net laten ophogen dus de ondergrond was strak. Waarom dan "buiten de lijntjes kleuren" met een eventueel hobbelig straatje als gevolg. Dus gisteren ging ik door, Albèrt was weer naar voetballen en ik hou vreselijk van keutelen dus ik kon hem een aardige klap geven. Vandaag hebben we het samen afgemaakt. Lekker hoor, als de tegels door de man gesmeten worden! Dit is het resultaat:

zoals het nu is

zoals het moet worden

De grindtegels die onder een houten terrasje verdwijnen

Verder was ik zeer productief op haakgebied. Ik haakte een vingerloze handschoen naar dit patroon van Ingthings. Ja, één... Zelf was ik er zeer tevreden mee, maar mijn dochter vond het maar stom... Juist je vingers worden koud op de fiets ma. Verontwaardigd nam ik mijn enkele handschoen mee naar mijn werk, waar mijn collega hem gewoon wél okè vond. Zou het een leeftijdsdingetje zijn? In ieder geval zat hij afgelopen vrijdag nog in mijn zak. Toen het toch wel wat fris was op de fiets besloot ik de proef op de som te nemen om te ondervinden dat mijn enkele handschoen toch wel lekker is. Dus ga ik weer aan de haak, om mijn handschoen een vriendje te geven. 

Jammer van het kerstkadootje dat dit knutselwerkje had kunnen zijn

  

Heeft u een menuutje?

 

Morgen gaan we uit eten

Op sjiek

Thuis

 

 

 

Het is al veel te lang geleden. En dat terwijl we "vroeger" maandelijks wel een keer in Villa Augustus te vinden waren. Maar zoals wel vaker tegenwoordig; "That was then, this is now". Als we tegenwoordig naar ons favoriete restaurant gaan (zeker niet maandelijks) is dat vooral voor een bakje thee met een stukje taart. Zo beleven we toch de ambiance die de Villa zo bijzonder maakt. Heerlijk.

 

Nu Albèrt (aka de Fijne Man, klaar mee - het beestje heeft een naam) zo graag en vaak ook lékker kookt, zag ik mijn kans waar. Waarom niet? Morgen dekken we de tafel, steken we de kaarsjes aan en gaan we goedgekleed aan de dis. Het zal best onwennig voelen, dat geloof ik wel, maar wat heb ik er zin in! Broodnodige quality time voor ons. Hij duikt in de kookboeken, ik in mijn kledingkast.

 

Want ik wil goed voor de dag komen voor mijn date.

 

 

 

 

 



 



Ongelofelijk geweldig...

 

Mocht naar aanleiding van mijn vorige blogs de indruk zijn ontstaan dat ik mezelf maar minnetjes vind.

 

 

Niets is minder waar! Ik vind mezelf geweldig!!!

 

 

Als in: Ik voel mezelf geweldig en ik ben tevreden met wie ik ben. Ook met mijn eigenaardigheden. Ik vind dat je ál je eigenschappen moet omarmen, ook de minder goede. Ze maken wie je bent. Daarbij is het véél leuker om te schrijven over zaken die opvallen. Waarvan je weet dat ze met een glimlach van herkenning gelezen zullen worden.

 

Het is natuurlijk ook véél lastiger om uit te wijden over al je zogenaamde pluspunten. Maar goed, om alle misverstanden uit de wereld te helpen. Hier een opsomming van die van mij, voel je vrij om aan te vullen of het niet met me eens te zijn ;-)

 

Ik ben aardig, lief, trouw, integer, loyaal en goudeerlijk. Ook zorgzaam, gul, behulpzaam, vriendelijk, opmerkzaam en slim. Ik ben adrem en sterk (fysiek en mentaal), heb humor en lef. Ik roddel niet (!!!!), ben creatief en schrijf aardig. Ga respectvol om met geheimen of verhalen van anderen, ben dus te vertrouwen. Ik kan hard fietsen en -lopen en omarm mijn a-sportiviteit, kan goed tegen mijn verlies. Ben een doorzetter, een volhouder die weet wanneer het genoeg is.  Ik accepteer mensen zoals ze zijn en dingen zoals ze komen en ik hou van het leven. Als het nodig is bijt ik van me af. Geef mensen het gevoel welkom te zijn. En ik ben bescheiden...en dat is géén grap.

Achter iedere plus heb ik wel een quasi grappige opmerking om het af te zwakken, maar ik laat het zo. Van deze eigenschappen ben ik overtuigd dat ik ze werkelijk bezit. Ik weet bijna zeker dat mijn lijstje met minpunten een stuk korter is, niet alleen omdat ik vaak zo vreselijk moet lachen om mijn zogenaamde tekortkomingen... Het is in balans en daar draait het tenslotte allemaal om. 

Je kent haar toch...

Niet zelden wordt dit in mijn bijzijn geroepen.

Je kent haar toch! We hebben het over Sas!

En natuurlijk "kennen" ze me. Het zijn de mensen waarvan ik hou en die, volgens mij, ook van mij houden. Maar hoe irritant vind ik dat ene zinnetje. Het lijkt of ik overal van gevrijwaard ben... Want ik ben Sas... Hm...twijfelachtige eer....

Ja ik weet het, ik ben een lieverd. Ik ben een vergeetachtige, makkelijke, onhandige, relaxte, lakse, warhoofdige, chaotische lieverd. Want ik beken, ik ben een ster in zaken voor me uitschuiven, Kopintzand is my middlename. Tot ik écht niet anders meer kan en vaak loop ik dan achter de feiten aan. 

Word ik uitgenodigd en zie ik het niet zitten dan gaat daar een hele innerlijke strijd aan vooraf. Ga ik wel of ga ik niet. Eenmaal besloten dat ik niet ga, heb ik nog zeeën van tijd om om dat tegen de persoon in kwestie te vertellen. Oeps....was het gisteren dan? Helemaal vergeten! Vergeten dat het gisteren was en vergeten om het te vertellen. Tenminste...vergeten...theoretisch gezien ben ik het op meerdere vlakken vergeten. In de praktijk denk ik minstens één keer per dag dat ik moet bellen, appen, mailen. Minstens één keer per dag hè, dat betekent dat het echt wel vaker is. Altijd op momenten dat ik geen telefoon of pc bij de hand heb. Ja...en dan "vergeet" je het, doe je niets aan. Maar erg vervelend voor de persoon die met de piepers zit te wachten.

Koop ik een kaart om iemand een hart onder de riem te steken, te feliciteren, aandacht te geven. Weet ik niet wat ik er op moet schrijven. Ach, de verjaardag is over een paar weken ik heb nog wel even.Oh! Je bent al jarig geweest!!! Naja...ik hàd een kaartje gekocht..zit in mijn tas...al weken! Oeps...ben je al uit het ziekenhuis??? Ja, ik hád een kaartje gekocht...zit in mijn tas...al weken. Vergeten... Ah...ben je al bevallen?!?! Wat is het geworden? Ja, ik hàd een kaartje gekocht...ik doe hem wel bij het cadeautje, dan heb je hem toch... Om over kerstkaarten helemaal maar niet te spreken.

Kom ik op een bruiloft...zegt de bruid: "Wat zie je er mooi uit!!!!" Zeg ik: "Dank je wel! Ja, ik wist niet wat ik moest aantrekken, het is een koopje hoor..." Om een half uur later met het schaamrood op mijn kaken naar de bruid terug te keren.... "Trouwens, JIJ ziet er ook héél mooi uit hoor!"

Heb ik een afspraak met een vriendin. Ben ik daar, bijna op tijd, word ik gebeld... "Waar ben je? Ik zou naar jou komen hoor!" Of ik zit lekker op de bank en dan blijkt dat ik mijn vriendin niet pas volgende week zou bezoeken maar een soort van "nu". Of ik nodig mijn vriendinnen uit om bij mij te komen eten, ze brengen allemaal iets mee en ik zorg voor het toetje. NOT! Want vergeten...

Moet ik het cadeautje voor mijn collega verzorgen dan koop ik het wel op tijd, maar eer het dan eens op de zaak is! Terwijl het toch zo eenvoudig zou kunnen zijn. Stop het de avond ervoor in je tas, easy does it. Maar bij mij niet.

Maar het kan nog erger! Huisartsbezoeken, tandartsafspraken, ortho, afspraken op school. Ze staan állemaal in mijn agenda. Als mijn pc aangaat is daar een Pop-Up en een uur van te voren krijg ik een sms van Google maar nóg mis ik die afspraken met de regelmaat van de klok, of ben ik te laat. Vaak weet ik ze ook uit mijn hoofd, die afspraken. Helaas zit dat hoofd nog wel eens vol, of is het ergens anders.

Geld terugacties, ook zoiets. Ik mis ze ALTIJD. God knows dat we het best kunnen gebruiken. Hoeveel van die smoezelige envelopjes ik regelmatig onder in mijn tas vind. Breek me de bek niet open.

Punt is, iedereen die mij kent, kan waarschijnlijk wel een voorbeeld noemen van een in de soep gelopen afspraak. Of een rommelige organisatie. Voor eens en voor altijd, lieve mensen. Het is geen desinteresse, ik ben er juist heel erg mee bezig. Want ik wil het niet, de chaos. En het feit dat een simpel "Sas zijn" voldoende is om geexcuseerd te worden gaat er bij mij toch niet helemaal in. Sas doet overigens geen toezeggingen, belooft geen beterschap. Ik ken mezelf namelijk een beetje...ik ben Sas

Klaar met Piet

Terwijl de wereld brandt, vallen Nederlanders al meer dan een jaar over elkaar heen om "Piet"

Ik ben daar zó klaar mee!

 

Vooropgesteld dat ik als rechtgeaarde vredestichter klik mezelf in beide standpunten kan vinden, denk ik dat een belangrijke groep wordt vergeten. De kinderen. Misschien heel kort door de bocht hoor, maar het is een feest van de kinderen. Wij volwassenen vinden het leuk. Maar wordt het héél anders als Piet een andere kleur, pak of naam heeft? Zullen de bekjes minder gaan stralen als het kadootje uit een zak, handtas of pukkel komt? En zijn wij dan minder vertederd? Die kinderen geven geen pepernoot om de traditie of om hoe het wordt. Zij leven in het nu en naar mijn mening zouden wij volwassenen dat ook wat meer moeten doen.

En intussen gebeuren er in mijn omgeving dingen waar ik me wél druk om kan maken. Wordt een moeder van een vriend in "het beste ziekenhuis van Nederland" in een stoel gezet. Van half ácht 's morgens tot vijf uur 's middags zit ze daar. Net geopereerd, oud en alleen. Bij haar volle verstand, ook nog. Gebrek aan personeel...je kunt het de hardwerkende verzorgenden niet kwalijk nemen, zegt ze. Een vergissing is snel gemaakt. De verantwoordelijke heeft het vast niet zo bedoeld, dat is duidelijk. Maar oh wat is het zuur voor degene die het overkomt. Dat er in dat ziekenhuis ook heel veel goeds gebeurt is op dat moment niet belangrijk. Hier zit een méns in een stoel, aan haar lot overgelaten. Dank u wel Den Haag, alle goede bedoelingen ten spijt, dit kan nooit zijn wat u voor ogen had. Maar wij klagen over Piet.

Mijn kinderen vragen of er oorlog komt. Ze zijn bang en graven, net als ik vroeger, 's avonds voor ze in slaap vallen schuilkelders voor iedereen waarvan ze houden. Mijn ervaring leert dat die kelders nooit groot genoeg zijn. Opa en oma hebben immers ook broers en zussen, die hebben ook weer kinderen en die hebben ook weer vriendjes met ouders en opa's en oma's en ga zo maar door. In mijn kelders was het altijd wel gezellig trouwens. We speelden Mens Erger Je Niet bij kaarslicht en aten patat van mijn vader. Het feit dat mijn kinderen hiermee bezig zijn en ik niet met zekerheid kan zeggen dat de ellende niet naar Nederland overslaat maakt me bang. Het lijkt ver van je bed, maar IS kan er zo ineens maar zijn. Onze Turkse en Marokkaanse medelanders zullen het vast niet makkelijk hebben, meer dan ooit zullen ze, al dan niet gegrond, de argusogen van alle niet-moslims voelen prikken... Is het er één of niet? Persoonlijk zou ik er gek van worden en mezelf constant willen verdedigen.  Maar wij klagen over Piet.

Ebola is nog zo'n "spatje" in het leven van mijn kinderen. Ook tegen dit "spatje" kan ik de lieverds niet beschermen. Tussen neus en lippen vertelde zoonlief dat hij bijna net zo bang is als toen; tijdens de Mexicaanse Griep. De wereld wordt steeds kleiner. De media brengt groot en klein leed van heel de wereld binnen ons bereik. De vliegtuigen brengen ons tropische verrassingen, niet alleen leuke. Maar wij klagen over Piet.

In korte tijd heb ik twee crematies meegemaakt. Allebei véél te jong. Mannen die nog jaren bij hun geliefden wilden blijven. Maar ze werden ziek. Kanker. Twee families moeten door zonder hun geliefde man, vader, zoon, schoonzoon, broer, zwager of opa.

En wij maar klagen over Piet...

Smaakmakers

Dichten is net als koken, volgens de nachtburgemeester van Rotterdam want: 

"Je pleurt maar wat in de pan, als je koken kan."

Maar wat als je nu niet kan koken? Of er geen interesse in hebt?

Als ik thuiskom staat hij te hakken, de Fijne Man. Rijkelijk vroeg me dunkt, maar dat heeft een reden. Hij moet met zijn jongens een proefwedstrijd spelen en je kunt nu eenmaal  niet op twee plaatsen tegelijk zijn, dus werkt hij vooruit. Sinds een klein jaar neemt hij het koken voor zijn rekening. Met wisselend succes, variërend van "héérlijk" tot een gematigd "goed binnen te houden".  Maar wat vindt hij het leuk! 

Nu hij kookt eten we gezond, gevarieerd en op tijd. Zo is ook het plan voor vanavond. Voor hij weggaat word ik minutieus geïnstrueerd, of ik nog nooit een enkele maaltijd op tafel heb gezet. Ik herinner hem maar niet aan het feit dat ik al geruime tijd moeder ben en dat al mijn kinderen nog leven. Ook de levende have leeft normaal gesproken zo lang als het hoort. Behalve dan de goudvissen (kom schoongemaakt met chloor) en van de konijnen weet ik het niet...die hebben we "bij een boerderij gebracht". Hamster Beethoven is zelfs na zijn dood nog een tijdje onder ons geweest. In verband met strenge vorst konden we hem niet begraven, hij heeft dus een tijdje in onze vrieskist gelogeerd... heel gezellig hoor, je bent dan nooit alleen als je wat brood uit de vriezer haalt. We hebben hem in juni van dat jaar begraven.

Vanavond moest ik dus de uitjes en de knoflook fruiten (zaten al samen in een bakje, gehakt en al), de kruiden erbij gooien (stonden klaar ) en vervolgens de kip toevoegen. So far so good. Als de kip bijna gaar was mochten de courgette en de paprika erbij, ook dat is gelukt. Maar toen kwam de aap uit de mouw! Ik moest het op smaak maken met peper en zout.... Op dat moment raakte hij me kwijt, ik ben namelijk mateloos. Een snuf, een mespunt, een thee-of eetlepel...ik begrijp het niet. Hoezo snuf? Tot waar op het mes is de punt? En die lepels,  met kop en zo ja, hoe groot moet die kop zijn? Dáárom kookte ik altijd met pakjes. Ik tel nu dus tot zeven...bij alles. Zeven tellen zout en zeven tellen peper, in dit geval. Vaak pakt dat redelijk uit, ligt eraan hoe snel ik tel. Deze avond is het eten een beetje flauwig met een peperige twist. Fijn hoor...

De kinderen reageerden gelaten, het was gezellig en warm. Volgende keer beter. Nou, morgen mag hij weer. Deze week staan er prakjes op de planning, een nieuwe tak van sport voor hem. Kijken hoe hij het daar vanaf brengt. Vast en zeker goed en ach...alles beter dan zelf eten maken. Laat mij de was maar vouwen, daar hoef ik tenminste niet bij te tellen.

#1 OKTOBER BUY NOTHING NEW MAAND

In het kader van "oktober; buy nothing new maand" besloten wij deze maand geen nieuwe terrastegels aan te schaffen...

Haha...grapje hoor, insiders weten hoe het écht zit en outsiders... join the club. Maar goed, feit blijft dat we deze maand geen nieuwe terrastegels aanschaffen. We willen echter wél een andere tuin. De grindtegels die er nu liggen doen mijn humeur geen goed. Om een groot woord te gebruiken, ik háát grindtegels, dus de gruwel die door me heen ging toen we dit huis moesten accepteren was duidelijk aanwezig. We komen goed weg hoor, met ons nieuwe huisje dat besef ik wel. Maar het heeft heel wat van mijn aanpassingsvermogen geeist. De eerste maanden voelde ik me alleen prettig in de badkamer. Dat was de eerste plek die ik me eigen had gemaakt. Huilen doe ik onder de douche dus dat kwam destijds goed uit. Inmiddels wordt het steeds meer ons huis. Onze sfeer zit er al goed in, alleen nog een gordijntje in de keuken en je hoort mij niet meer klagen (geen garanties trouwens, ik mag graag een goed potje mopperen).

De tuin dus... Ik hou van tuinieren, niets is voor mij meer rustgevend dan tot mijn ellebogen in de blubber zitten. (oké...dát...en haken). De nieuwe buren waren dan ook meer dan verbaasd toen ik op mijn gemak het woekerende zevenblad worteltje voor worteltje zat te verwijderen. Op mijn gemakje ploegde ik de border om en ontdeed ik vijf vierkante meter van het plantje. Alles mocht er uit, alles vond ik lelijk. Week in, week uit zat ik op mijn knietjes te keutelen. Heerlijk. We besloten de grindtegels om te draaien, volgend jaar hoor...we hebben tijd zat. Er kwam een nieuwe schutting, er zijn nieuwe plannen voor een schutting aan de achterzijde van de tuin en zowaar hebben we alle bomen ook al verwijderd. De tuin wordt al steeds meer eigen. Er staat nog geen plant in maar hij is klaar voor de winter en klaar voor de grote verbouwing van volgend jaar.

Tot vanmorgen...de Fijne Man was naar een voetbalwedstrijd en ik zat op de bank. Te zitten. Ik besloot eens een tegeltje te gaan breken. Gewoon omdat het kon, stofzuigen kan altijd nog. Ik wilde eens kijken hoe het zou zijn als ik een beginnetje maakte. Zoals je weet kan doe ik alles, dus ik begon met breken van de grindtegels. Dat breken ging niet zo eenvoudig trouwens. Proefondervindelijk kwam ik erachter dat gooien voor mij de beste methode is. Tot mijn verbazing braken ze niet altijd in één keer, dan moest ik nog een keer smijten, want ik laat me uiteraard niet door een tegel op mijn kop zitten. Uiteindelijk had ik voldoende stukken om een beginnetje te maken. Het ging regenen, maar Lodewijk zegt dat het weer nooit te slecht is om in de tuin te werken, dus ik beet door. De buurvrouw tikte op haar voorhoofd, maar ik ging vrolijk door. Met dit als resultaat:

Toch super leuk?!?!?! Helaas sneed ik mijn vinger aan een steen dus moest ik stoppen, maar morgen ga ik door. Kijken of het volgende week af is. Ik ben benieuwd... Voor nu ben ik klaar en ga ik lekker de blubber van mezelf afspoelen. Onder de douche ja...maar ik ga niet huilen. Krijg je rimpels van.

AF-SCHU-WE-LIJK!

Toen mijn dochter gisteren, veel te laat, met een blij hoofd binnenkwam was mijn eerste reactie: "Afschuwelijk!"

 

Om direct te beseffen dat dit, behalve pedagogisch onverantwoord, ook niet direct de reactie was waar mijn dochter naar zocht. Maar echt, ik schrok me kapot! Gelijk ging door me heen hoe mijn vader zich moet hebben gevoeld toen ik, jaren geleden, mijn prachtige lange lokken in lagen liet knippen... Arme pa...ik voelde je ellende nu.

 

Een kleine nuance moet hierbij wel vermeld worden... Ze kwam binnen (had ik al gezegd dat ze veul te laat was???) met nat haar. In een fractie van een seconde begreep ik dat ze niet in de sportschool had gezeten maar bij de kapper. En niet voor een knipbeurt!!! De donkere slierten hingen om haar gezichtje en ik kon wel janken. Mijn mooie haren... Uh...háár mooie haren!

 

Ze beet dapper door. "Leuk hè mam! Ik wilde het al lang zo graag en toen ik mijn geld kreeg dacht ik; nú moet ik het doen..." Mij verwachtingvol aankijkend. Ze kent me blijkbaar. Inmiddels was ik voldoende hersteld van de eerste schok en kon ik uitbrengen dat het haar wél mooi stond en dat ik blij was dat ze het zelf mooi vond. (het was nog steeds nat) Eraan toevoegend: "het is jouw hoofd, jij moet er mee lopen" (en mezelf inwendig weer een tik op mijn vingers gevend; Foei Sas")

 

Ze ging naar boven. Wanhopig keek ik vriendlief aan en volgde haar op een holletje. Alarmbellen gingen af, damage control moest gepleegd worden en wel NU! In haar kamer zag ik voor het eerst de nieuwe kleur...en die was gewoon goed. Niets meer en niets minder. Nu kon ik haar vertellen dat het mooi was, zonder liegen. En gelijk heb ik mijn excuses aangeboden. Het moment kon ik niet meer terughalen, gemiste kans. Maar mijn meisje begreep me, ze verwachtte twee reacties. Dit was er één van. Ze kent me echt!

 

Maar wát was er nu zo afschuwelijk? Het feit dat ze mijn uh háár prachtige eigen haarkleur geverfd heeft? Of dat ze mij daarin niet heeft gekend, het gewoon heeft gedaan zonder overleg? Dat ze zo gróót wordt? Het is zo makkelijk om onvoorwaardelijk van je kinderen te houden, als ze doen wat je zegt of wat je van hen verwacht. Het besef dat ze steeds vaker haar eigen koers zal gaan varen is voor mij, als control freak, redelijk afschuwelijk. Maar dát ze het gaat doen is een zekerheidje, het verven van haar haar is voor mij een milde les. Ik moet haar gaan loslaten... Afschuwelijk!

Oktober 2014 Buy Nothing New maand in Nederland

Snuffelend op het wereldwijde web, stuitte ik op een post van Elke dag Zaterdag, verwijzend naar  dit initiatief. Het zal je niet verbazen dat dit direct mijn interesse wekte

 

We zijn natuurlijk al lekker bezig in Huisje Weltevree, we hergebruiken en customizen wat af. Daar hebben we ook nog veel lol in. Dus enthousiast dook ik in het concept en zag dat het niet alleen met niets nieuws kopen heeft te maken, zoals je misschien in eerste instantie zou verwachten. De kunst is om niets nieuws te kopen en zo te ontdekken wat je eigenlijk al hebt. Niets zweverigs, gewoon bewust worden van de spullen om je heen. Wat kún je er eigenlijk mee? Heb je nog méér nodig? En als die vraag met "Ja" beantwoord wordt, moet het dan perse nieuw zijn?

 

In mijn geval...heb ik die nieuwe, bij mijn mooie kast passende, kussentjes nodig voor mijn bank? Uh...ja, dat is duidelijk... Moeten ze nieuw zijn? Of kan ik snorren naar een tweedehandslapje en daar hoesjes voor de bestaande kussentjes van fabriceren? Tijdsgewijs gaat mijn voorkeur natuurlijk uit naar het kopen van nieuw, budgetsgewijs (zeker niet onbelangrijk) naar het zelf maken van de hoesjes. En nu ik dit zo schrijf...moeten het perse lapjes zijn? Of zal ik dan kijken naar een oud kledingstuk of een oud gordijn en dáár die kussentjes van maken? Wel zo grappig...

 

Moet ik wel even een nieuw naaimachine aanschaffen, oh nee, buy nothing new maand... Ik leen hem wel. Geef ik direct mijn oude kussenhoesjes weg aan wie ze wil hebben, of ik verkoop ze op Marktplaats, kan ik er volgende maand nieuwe panty's voor kopen. Of béter, ik ruil de hoesjes voor de panty's! Wel even iemand zoeken die én roze, groene en lichtblauwe hoesjes wil hebben en óók nog eens van die lekkere dikke rode, paarse of groene panty's van de markt heeft... Dat is wel een puntje.

 

Maar goed, het punt is duidelijk, met hergebruik, lenen, ruilen, geven, nemen, huren, opleuken, vintage en tweedehands komen we de maand wel door. Ik doe mee en zal jullie af en toe vermoeien met mijn niet nieuw gekochte maar oh zo leuke spulletjes.

 

Kleine kanttekening heb ik wel... Al het zalige geruil, geleen, gefreubel en "goed voor alles" ten spijt.... Hoe heerlijk is het niet als je door de stad loopt met je nieuw aangeschafte kussensloopjes, schoenen of nagellakje in zo'n milieuvervuilend plastic zakje! Hoe kan een mens zich verheugen op de eerste keer op die schoenen lopen en wat kan een vrouw extatisch worden van alle mogelijkheden die deze stappers haar garderobe geven. Hoe fijn is het als de kussentjes in de bank liggen en het plaatje "klopt"? En die nagellak...alleen de lúcht al! Nee...kopen is duidelijk fijn! Bezit bezwaart...dat is waar....maar het is wél lekker!