Zestien cent!

Vroeger viel het me niet op, nooit eigenlijk. De prijsverhogingen die tussen neus en lippen worden doorgevoerd.

 

 

Nu het bij ons uit de lengte of uit de breedte moet komen valt het me dus wel op. Pakte ik vroeger bij voorkeur de duurdere variant van een product (want: duurder = beter), ga ik tegenwoordig bijna altijd voor de bodemprijs (want: hoe slecht kan goedkoper zijn). Ik zeg "bijna altijd" want aan sommige merken blijf ik trouw, hondstrouw welteverstaan. Zo worden, onder andere, onze kleertjes nog altijd gewassen in Ariel en eten we de crackertjes van Lu. De Heilige Graal genaamd Coca Cola halen we alleen nog in de aanbieding en we eten chips van Albert Heijn voor 60 cent, is mooi genoeg voor een snackje. Ik loop al tellend door de winkel en schaam me daar niet voor. Hooguit ziet het er een beetje vreemd uit, de mevrouw met de rimpel in haar voorhoofd omdat ze nu eenmaal niet zo goed kan hoofdrekenen. "Sssst niet tegen me praten, ik ben een moeilijke som aan het uitrekenen!" Bij de kassa weet ik plusminus wat ik kwijt ben, afrondingsverschillen daargelaten.

 

Gisteren liep ik dus nietsvermoedend door de Albert Heijn, ik had nog snel een boodschapje nodig en het "Schep en Schoon"-kattengrit is nu eenmaal het beste, de Ferrari onder de gritten. Niet de goedkoopste, maar wel het meest effectief. Een kilootje rietsuiker is bij AH het voordeligst, dus ook die stond op mijn lijstje. Ik had een beetje haast dus toen ik bukte (goedkoop staat laag) was ik niet voorbereid op de gruwel die me te wachten stond. Was de rietsuiker vorige week nog 78 cent - nu stond op het kaartje met pen aangegeven dat ik er 94 cent voor moest betalen! Met PEN! Ze doen er helemaal niet moeilijk over dat de prijs van één product met 20% stijgt! Uit frustratie reikte ik naar het pak ernaast, dat leek groter, was ook duurder maar hey, niet zomaar met zulke gekke dingen komen hè. Gelukkig zag ik op tijd dat ik daar dezelfde hoeveelheid kreeg als voor die 94 cent. Even overwoog ik nog...het is duurder...dus ook beter? Maar gelukkig kwam ik bij zinnen en ging toch voor de prijsverhoging. Het blijft goedkoop, 94 cent voor een kilo rietsuiker. 16 cent meer dan vorige keer, dat dan weer wel.

 

Gekkigheid natuurlijk, tuurlijk baalde ik ervan, maar van die 16 cent ga ik heus niet (nog een keer) failliet. Het zette me wel aan het denken. We zijn nu een maand of acht onderweg en eigenlijk zijn we geheel naadloos omgeschakeld naar het "meer-doen-met-minder". Als je niet veel hebt is het namelijk niet zo moeilijk om niet teleurgesteld te zijn, als iets er even niet in zit. Tenminste, dat is mijn ervaring. Je legt je er sneller bij neer. Daar word je handig in, langzaam worden de eisen minder hoog en de teleurstellingen daardoor ook minder groot. Daar tegenover staat dat het geluk dat je ervaart als er eens een meevaller is vele malen groter is (over de paniek bij een tegenvaller hebben we het vandaag niet). Als ik voor mezelf spreek, kan ik bevestigen dat mijn creativiteit nog nooit zó duidelijk aanwezig is geweest. Als je moet, dan moet je. Creatief in denken, doen en leven. Het gaat ons best goed af en daar ben ik trots op.

 

Zonder te koketteren met onze situatie heb ik wel de behoefte om mijn inzichten te delen. Ik wil het "Hoe" laten zien. Omdat ik denk, nee, ik wéét dat iedereen bepaalde handvatten kan gebruiken. Daarom zal ik aan het eind van dit jaar het budgetspreadsheet, waarmee ik ons budget met ijzeren hand beheer, delen. Zonder onze bedragen natuurlijk, gaat je niets aan. Door jou in te vullen, met je billen bloot kijken naar wat er in komt en wat eruit gaat. Zonder smokkelen. Ik kan je beloven dat het een openbaring is, grip op je knip. En als die controle, die rust, er eenmaal is gaat de rest vanzelf.

Belofte maakt schuld

Beloofde ik in één van mijn eerste berichten dat ik nooit met een "net-uit-bed" hoofd op mijn blog zou verschijnen, bij deze is dat schromelijk mislukt...

Maar de belofte die er, voor mij, echt toe doet kom ik na. Ik had beloofd om vandaag de jassen te posten die van mij naar een nieuwe eigenaar mogen. Het eerste exemplaar is een warme mantel van Bohemia. Het is een S maar ik denk dat een M ook prima gaat. Hij is donkergroen en tot mijn schaamte mist er een drukknoop. Maar goed, dat is wel op te lossen toch?

Nummer twee is een "lekker jekkie" dat gewoon erg lekker zit. Het is een M, maar S lukt ook goed hoor. Ik vond hem altijd erg lekker zitten en (oh wonder) deze is helemaal compleet ;-)

Als je iemand kent of als je zelf een jas nodig hebt dan hoor ik je graag. Mijn e-mailadres is sachadiepstraten@gmail.com.

Voor iedereen een hele fijne dag gewenst!

x

Over geluk en een warme winterjas

Mijn moeder heeft me geleerd dat je winterjas piekfijn in orde moet zijn.

Het is het eerste dat men van je ziet en van alle kleding die je heb, hetgeen je dat het vaakst draagt

Je krijgt geen tweede kans voor een eerste indruk.

 

 

Ik moet zeggen dat ik het hier roerend mee eens ben. Meer dan met de "onderbroekenregel" die we vast allemaal van onze moeders toegefluisterd kregen. Altijd zorgen dat je mooi ondergoed aanhebt. Niet voor die potentiele Mr. Right die je overal en altijd tegen kunt komen, stel je voor zeg! Nee, je moet mooi ondergoed aanhebben voor het geval je een ongeluk krijgt want: "Wat zullen ze in het ziekenhuis wel niet zeggen, als je onderbroek niet bij je beha past!". Ja hoor...tuurlijk kijkt de behandelend arts eerst even naar je onderbroek voor hij de gecompliceerde breuk gaat zetten. Of sterker...voor hij de defibrillator op je borst zet. Nee moedertje, die regel gaat er bij mij niet in.

Het is in mijn onderbroekenla dan ook een treurige bende (te veel informatie, ik weet het)

 

Maar goed, de winterjas. Dit weekend gingen we wandelen bij mijn ouders. Eerder die week trok ik een winterjas uit de kast "Verrek, die heb ik ook nog, die doe ik zondag aan!" Dat was winterjas nummer 10. Ja....je leest het goed....ik heb minstens 10 (TIEN) winterjassen. Van verschillende kwaliteit en ouderdom, in verschillende maten ook, maar ik héb ze wel. En eerlijk gezegd maakt het bezit van zoveel jassen dat ik me een beetje schaam. Want écht, wie heeft er nu tien winterjassen nodig? Vier of vijf, dat kan nog net door de beugel (met het oog op emotionele waarde, mode, lengte en doel), maar tien is te veel. Die schaamte komt door dit blog van Consuminderen Met Plezier. Ik las het een tijdje geleden en het liet me niet meer los.

 

Hoewel ik nu duidelijk ruim in de winterjassen zit, is dat ook wel eens anders geweest. Toen ik net gescheiden was kreeg ik een leren jas van mijn zus. Zij had hem gekocht maar vond de knopen niet mooi. In plaats van de knopen te vervangen, kreeg ik de jas van haar. Hij is nu een beetje groot is en heeft nog steeds dezelfde knopen, maar ik vergeet nooit het gevoel dat ik had als ik de jas droeg. Tot een jaar of twee geleden was het mijn lievelings jas. Dat was niet zo moeilijk, want ik had er maar twee. Vóór ik die jas van haar kreeg liep ik al jaren in een grijze mantel die nodig aan vervanging toe was. Die jas werd niet vervangen omdat ik hem goed en leuk genoeg vond. Maar hey...bij een nieuw leven hoort een nieuwe jas.

 

Door onze winkel kwamen er nog wat jassen bij en ook kreeg ik er in de loop der jaren hier en daar nog wat. Beetje hippie achtig? Geef maar aan Sas. Beetje vintage? Sas wil hem vast hebben. En dat klopt, ik ben blij met ieder stuk textiel dat mijn huis ingesleept wordt. Gooi zelden iets weg. Zo nu en dan geef ik wat weg en dat voelt goed. Vandaar nu mijn beslissing om twee van mijn winterjassen weg te geven. Twee maar, dat klopt, ik moet zelf erg aan het idee wennen. Het weggeven van een legging voelt tóch anders. Niet alleen zijn er jassen die de tand des tijds niet écht hebben doorstaan,  er zijn ook jassen die ik gewoon zelf wil houden zoals de leren jas van mijn zus en de lange jas van Truusje.

 

Twee jassen dus. Twee jassen die van goede kwaliteit zijn en nog wel even meekunnen. Morgen plaats ik foto's van de jassen die ik weggeef op mijn blog. Die jassen wil ik geven aan mensen die écht een jas nodig hebben. Die er écht mee geholpen zijn. Dus als je iemand bent, of iemand kent die heel gelukkig wordt van één van deze jassen dan hoor ik je graag. Ik hoef niet perse namen te hebben, als jij vindt dat je er iemand blij mee kunt maken, is dat voor mij genoeg.

Oh, delen op FB is lief, maar vergeet niet dat het maar twee jassen zijn...
 

Misschien heb je zelf ook nog een jas over?



Laat het los

Twee was ze, toen ze me tijdens het peuterzwemmen toebeet:

"Ja me josh, aap!"

 

 

 

"Laat me los, aap!" een tekst uit het haar zo geliefde Jungle Book. En ik liet haar los, om haar vervolgens weer proestend boven water te hengelen. Ik hoefde haar nooit meer los te laten. Tenminste, dat dacht ik toen. Nu weet ik dat het maar schijn was, mijn meisje gaat steeds meer haar eigen gang en ik laat los. Niet geheel vrijwillig overigens. En volgens haar niet snel genoeg maar hey...ik ben ook maar voor de eerste keer moeder van een dochter, geef me wat krediet.

 

Loslaten is een modewoord lijkt het wel. Boos op de buurman? "Laat los, hij is het niet waard" Gat in je lievelingsschoenen? "Laat los, het zat er aan te komen" Zwarte Piet? "Laat los, er zijn alleen verliezers" Verdrietig om een verlies? "Laat los, het is beter zo"  Word je beschuldigd van de meest vreselijke dingen? "Laat los, je weet toch zelf hoe het écht zit?!?" Kwetst iemand je tot op het bot? "Laat los, ze weet niet beter" Zorgen om de toekomst? "Laat los, je kunt er toch niets aan veranderen". Willen ze je niet begrijpen? "Laat los, het is hun verlies"

 

Toegegeven, vaak is "loslaten" heerlijk! Dé oplossing voor rust, oppervlakkige rust. Want knagen blijft het toch. Loslaten is vooral fijn voor zaken die er minder toe doen. Zoals de schoenen, Zwarte Piet (die overigens toch al niet zo vreselijk in mijn systeem zat) of zelfs de buurman. Maar waarom zou je dingen die er bij jou inhakken loslaten? Voor je gezondheid? Ja, kan. Voor jezelf? Ja, vooral dat. Voor je omgeving? Nee, vind ik niet.

 

Voor je omgeving kan het eenvoudiger zijn als je loslaat, gezelliger ook. Maar als je in de greep van bepaalde gedachten zit, als je jezelf zorgen maakt, boos bent en hierover praat, zit je niet te wachten tot iemand zegt dat je los moet laten. Dat wíl je op dat moment helemaal niet, ook al weet je zelf dat het beter voor je is. In het heetst van de strijd wil je begrip of nog beter, een oplossing. Je wilt gelijk krijgen of een andere invalshoek, je omgeving hoeft het niet met je eens te zijn. Daarom deel je en communiceer je. Je gaat ervan uit dat dit oké is en dat je serieus wordt genomen. Pas als je alle invalshoeken hebt bekeken, alles hebt gewikt en gewogen. Als je weet dat het écht is zoals het is, als je niet om de feiten heen kan, laat je los...

 

Tenminste, zo doe ik dat. Want als ik loslaat omdat het nu eenmaal gemakkelijk is, blijft het knagen en kom ik er niet vanaf. Daarom is loslaten voor mij niet vanzelfsprekend de weg van de minste weerstand. Er komt heel wat bij kijken. 

Stom!

Hoewel ik lekker kan mopperen, ben ik belast met het positiviteitsgen.

Zelfs mijn kinderen roepen soms vertwijfeld dat ik het niet voor íedereen hoef op te nemen!

Ik probeer in iedereen het goede te zien en van alles het beste te maken. Toch loop ik best regelmatig tegen stomme dingen aan, vandaag was de druppel. Ik ben er klaar mee! 

STOM!

• dat de tandenborstel altijd leeg is als ik hem gebruik
• mijn zus 500 km bij me vandaan woont, samen met mijn nichtjes
• dat mensen het "ongezellig" vinden dat ik niet drink en ik daar bijna in ga geloven
• als de tijd vliegt
• dat de tijd ook stil lijkt te staan
• dat ik in allebei geen erg lijk te hebben zodat ik bij de vliegende tijd sowieso te laat ben en bij de stilstaande ook, omdat ik denk zeeën van tijd te hebben en dus in keutelmodus schiet
• dat mensen dubbele agenda's hebben
• dat ik daar altijd in trap
• als iemand durft te zeggen "hebben jullie een HOND??? Dat kost ook geld hoor, kun je beter uitgeven aan ... (vul maar in, wie de schoen past)"
• dat ik daar nooit een pasklaar antwoord op heb, omdat ik niet geloof dat je zoiets durft te zeggen
• als de trap weer vol ligt
• ik wéér de afwas doe, terwijl mijn twee afwasmachines aan hun huiswerk zitten
• dat de Ortho 40 minuten fietsen is
• en wij een half uur van te voren pas vertrokken (oplettende kijker ziet dat we 10 minuten te laat waren)
• dat er types zijn die alleen maar oog voor zichzelf hebben
• die types ons dingen aanrekenen waarop we geen enkele invloed hebben en ons daar bijna wekelijks mee confronteren
• er geen correcte reactie op die aantijgingen lijkt te zijn en we dus maar niet reageren
• dat ik mezelf tegen zoveel dommigheid en egoïsme niet lijk te kunnen wapenen en er telkens weer gespannen en verdrietig van word
• iemand een dergelijke invloed op me kan hebben
• er zo weinig tijd is om met vriendinnen af te spreken
• rekeningen zijn ook stom
• en onbeleefde mensen
• koffie zonder melk
• als James gebeten word
• ruzie en stomme sms-jes
• dat ik niet in een glazen bolletje kan kijken 
• gebrek aan communicatie
• gekonkel en manipulatie
• two-faced bitches 
• dat ik me voor dit lijstje wil verontschuldigen

Gelukkig ben ik een blij mens en vind ik altijd wel ergens een zonnestraaltje. Maar man, wat vind ik het stom dat ik dit kwijt moest...

Begin de dag met een dansje...

...begin de dag met een lach

 

 

 

Wie me langer kent dan vandaag, weet dat dit voor mij een bijna onmogelijke opgave is. Ik heb namelijk een ochtendhumeur. Of eigenlijk heb ik een humeur...het maakt niet uit wanneer ik wakker word, ook na een powernap kan ik kranky wakker worden. Niet tegen me praten is dan de beste remedie. Dat lukt tegenwoordig heel goed want we hebben een hond, James. En James heeft de akelige gewoonte om midden in de nacht wakker te worden. Soms loop ik al om 5.30 (!) in mijn pyjamaatje buiten. Haar in de oorlog, kreukels in het gezicht, the works en iedereen die me ziet, neus.

 

Tijdens de ochtendwandeling knap ik langzaam op en als we thuiskomen ben ik mijn zonnige zelf. Vind ik. Mijn huisgenoten beginnen dan in beweging te komen, ik smeer de boterhammetjes, zet de koffie, roep het suikerbeest en lees mijn krantje. Geen vuiltje aan de lucht.

 

Nu we James hebben, maken we praatjes met de meest uiteenlopende mensen. Altijd over de hond. Ze kennen me niet eens bij naam, ik ben "die van James". Een vriendelijk gedag kan er altijd vanaf. Leuk vind ik dat. Zo leuk dat ik heb besloten dat door te trekken. Als ik op straat loop of op de fiets zit, groet en glimlach ik me te pletter. Met wisselend succes trouwens, want "we" zijn het niet meer gewend, vriendelijkheid. Geen tijd, geen zin, geen interesse. Maar ik hou vol, want het voelt zo goed als iemand teruggroet of glimlacht. Fronsend..."Die is gek hoor!" Of schuchter, twijfelend..."Groet ze mij nou?" Soms vol overgave..."Hoi, leuk dat je groet!" en glimlachend fietsen we allebei verder.

 

Ik geloof in de kracht van het geven, je krijgt er zoveel voor terug.