Laat het los

Twee was ze, toen ze me tijdens het peuterzwemmen toebeet:

"Ja me josh, aap!"

 

 

 

"Laat me los, aap!" een tekst uit het haar zo geliefde Jungle Book. En ik liet haar los, om haar vervolgens weer proestend boven water te hengelen. Ik hoefde haar nooit meer los te laten. Tenminste, dat dacht ik toen. Nu weet ik dat het maar schijn was, mijn meisje gaat steeds meer haar eigen gang en ik laat los. Niet geheel vrijwillig overigens. En volgens haar niet snel genoeg maar hey...ik ben ook maar voor de eerste keer moeder van een dochter, geef me wat krediet.

 

Loslaten is een modewoord lijkt het wel. Boos op de buurman? "Laat los, hij is het niet waard" Gat in je lievelingsschoenen? "Laat los, het zat er aan te komen" Zwarte Piet? "Laat los, er zijn alleen verliezers" Verdrietig om een verlies? "Laat los, het is beter zo"  Word je beschuldigd van de meest vreselijke dingen? "Laat los, je weet toch zelf hoe het écht zit?!?" Kwetst iemand je tot op het bot? "Laat los, ze weet niet beter" Zorgen om de toekomst? "Laat los, je kunt er toch niets aan veranderen". Willen ze je niet begrijpen? "Laat los, het is hun verlies"

 

Toegegeven, vaak is "loslaten" heerlijk! Dé oplossing voor rust, oppervlakkige rust. Want knagen blijft het toch. Loslaten is vooral fijn voor zaken die er minder toe doen. Zoals de schoenen, Zwarte Piet (die overigens toch al niet zo vreselijk in mijn systeem zat) of zelfs de buurman. Maar waarom zou je dingen die er bij jou inhakken loslaten? Voor je gezondheid? Ja, kan. Voor jezelf? Ja, vooral dat. Voor je omgeving? Nee, vind ik niet.

 

Voor je omgeving kan het eenvoudiger zijn als je loslaat, gezelliger ook. Maar als je in de greep van bepaalde gedachten zit, als je jezelf zorgen maakt, boos bent en hierover praat, zit je niet te wachten tot iemand zegt dat je los moet laten. Dat wíl je op dat moment helemaal niet, ook al weet je zelf dat het beter voor je is. In het heetst van de strijd wil je begrip of nog beter, een oplossing. Je wilt gelijk krijgen of een andere invalshoek, je omgeving hoeft het niet met je eens te zijn. Daarom deel je en communiceer je. Je gaat ervan uit dat dit oké is en dat je serieus wordt genomen. Pas als je alle invalshoeken hebt bekeken, alles hebt gewikt en gewogen. Als je weet dat het écht is zoals het is, als je niet om de feiten heen kan, laat je los...

 

Tenminste, zo doe ik dat. Want als ik loslaat omdat het nu eenmaal gemakkelijk is, blijft het knagen en kom ik er niet vanaf. Daarom is loslaten voor mij niet vanzelfsprekend de weg van de minste weerstand. Er komt heel wat bij kijken.