2015 here we come!

Daar staat ie dan, onze kerstboom.

Alsof er niets gebeurd is liggen er, tradtitiegetrouw, veel te veel pakjes onder.

Morgen pakken we ze uit. Dat gaat zo in ons patchworkgezin. Om het jaar zijn de kinderen met kerst bij hun vader. Dus om het jaar vieren we 'kerst' op oudjaarsavond. Helaas is onze middelste telg er niet bij, zij heeft plannen met vrienden in Utrecht en geef haar eens ongelijk. Haar pakjes blijven bewaard. Dit jaar krijgen we versterking in de vorm van de verkering van dochterlief, ook gezellig.

Morgen sluiten we ook een turbulent jaar af. Samen proosten we op ons en samen wensen we een beter nieuwjaar. En uiteraard blikken we terug, er valt namelijk genoeg te zien.

Was 2014 een makkelijk jaar? Zeer zeker niet! Was 2014 een mooi jaar? Die vraag kunnen we met een volmondig JA beantwoorden. Ik heb een tijdje getwijfeld of ik dit stukje zou schrijven, ik wil niet de indruk wekken nederig te zijn. Andersom wil ik ook niet de indruk wekken alles vanzelfsprekend te vinden.

Want waarom was 2014 voor ons een mooi jaar? Er is genoeg gebeurd om niet gelukkig van te worden. Dat klopt. Geloof me, reden genoeg om met je hoofd tegen de muur te slaan en diep onder je steentje weg te kruipen. Maar onder je steen is het eenzaam en koud.

Wilden we in eerste instantie met rust gelaten worden (don't call us, we'll call you), werden we na de eerste schrik opgevangen door jullie, ons onzichtbare vangnet van familie en vrienden. Hoe bijzonder is het om te ervaren dat iedereen er is! Op alle mogelijke manieren werden (en worden) we geholpen, gesteund. Uit alle (soms onverwachte) hoeken werd de helpende hand of een luisterend oor geboden. Tot op de dag van vandaag voelen we die warmte. Mede dáárom was 2014 mooi. Ook zijn we trots op onszelf. We redden het, samen. Gesprekken gaan allang niet meer over aggossie toch en hoe moet dat nou, maar gewoon weer over de kinderen en over de toekomst. Zo hoort het ook.

2014 was ook een jaar van nieuws. Een nieuw huis (en daarbij nieuwe buurtjes), een nieuw gezinslid in de vorm van James (oh wat issie leuk) en een nieuwe levensstijl (positief als altijd maar super bewust). Het was een jaar van verbazing en dankbaarheid, van onmacht en vechten, woede en verdriet, van troost en wennen. Een jaar ook van creativiteit en consuminderen. Maar het was vooral een jaar van bewustwording en liefde.

Hoe 2015 wordt is, net als voor iedereen, koffiedik kijken.. Het blijft nog even spannend en gelukkig weten we niet wat er komt. Kan net zo goed iets moois zijn. 

Voor nu wens ik iedereen een héél gelukkig 2015! Hou van jezelf en van elkaar 

xx

Sas

Lekker kerstig

Dus begonnen wij met het versieren van ons huis

  

De eerste kerst in het tweede huis, de eerste kerst in een nieuwe situatie. Een tikkie jaloers kijk ik naar de prachtige woonkamers, hoe krijgt iedereen het toch steeds weer voor elkaar om de lampjes zo strak langs de ruiten te krijgen? En al die bomen, de één na de ander blinkt je tegemoet.

Onze kerstspullen komen naar beneden en het lijken er minder te zijn dan voorgaande jaren. "Gelukkig" verzucht dochterlief, "het is hier altijd zó druk" Maar ik baal, waar zijn al die waxinelichtjes die de kinderen knutselden? En die engeltjes die we maakten van terracotta potjes? Verdikkeme... De rasta kerststal die ik met de kinderen maakte van een mandarijnenkistje met de hompjes klei die de schaapjes moesten voorstellen en het hompje in het luciferdoosje dat het kindeke Jezus was, ik kan hem nergens vinden... Dan herinner ik me dat het vorig jaar al weg was. De kerstspullen stonden in ons oude huisje altijd onder de grond en de ratten hadden eraan geknabbeld en op de watjes geplast, te smerig om te bewaren. Nog steeds baal ik, maar het stelt me gerust dat ik het niet "zomaar" kwijt ben.

Het is een nieuwe uitdaging om ons huis weer zo gezellig mogelijk te maken. De routine die je normaal gesproken hebt bij het versieren van je kersthuis ontbreekt omdat het nu eenmaal de eerste keer is, in dit huis dan. Maar de boom is een vast gegeven. Ieder jaar krijgen we hem van mijn ouders. Toen zij en mijn zus nog in Dordrecht woonden gingen we samen met mijn vader op bomenjacht. De boom moest op een nepboom lijken, maar dan echt. We waren kieskeurig en namen geen genoegen met minder dan perfectie. Tijden veranderen en dit jaar brachten mijn vader en moeder de boom bij ons thuis. Hij is perfect.

De doos met ballen wordt tevoorschijn gepakt en het feest van herkenning kan beginnen. Behalve een paar witte en wat rode ballen heeft iedere bal een verhaal. Een verhaal dat ieder lid van ons gezin kent.

Zo hangt er een taartje in de boom dat de "crash van 2010" heeft overleefd. Volgens mij zat ik met Els een bakje thee te drinken toen de boom langzaam maar zeker ter aarde stortte. Veel van de rode en witte ballen die ik toen nog had overleefden het niet, maar het taartje wel. En na die duikeling kochten we wat ballen ter vervanging, we weten nog allemaal welke dat waren en delen deze kennis graag als de bal uit het papier komt. "Deze zocht ik uit en die kochten we daar, weet je nog??"

Er hangen twee vieze bruine (vind ik) ballen in de boom die de kinderen kochten toen ik net gescheiden was. Ze mochten allebei een bal kopen míts hij in het thema van 2006 paste...bruin en goud...kan het me nu niet meer voorstellen.

De kerstmannen zijn goed vertegenwoordigd. De kerstman van 2009, één van de eerste ballen die we samen kochten, ook een survivor van de crash. Er hangt een houten mannetje dat één van de kinderen waarschijnlijk kreeg op school. En een vilten exemplaar dat we in 2011 in Parijs kochten, een heerlijke tijd met een heerlijke herinnering.

In 2012 kochten we een ijzeren engel bij Villa Augustus, zij krijgt dit jaar voor de derde keer een prominente plek in de boom, net als de Fairtrade vredesduif van vilt die we in 2013 bij Minca's Wereld kochten als een symbool voor de vrede die zo broodnodig is (als Miss World zal ik het niet meer redden denk ik, dan maar zo).

De kleurrijke verlichting maakt, samen met alle vogels, ijsberen, sterren, trompetten, hartjes en andere vreemdsoortige objecten die er in hangen, dat onze boom een familieboom is die als één brok van herinnering en emotie ieder jaar weer terugkeert. Geen verhuizing die daar iets aan verandert en voor geen goud zou ik hem willen ruilen voor de prachtig, maar zielloos gedecoreerde boom die ik vroeger ambieerde.

Als mijn zoon dan door het huis loopt en verlekkerd zegt: "Ik voel me zo lekker kerstig...", is het gevoel voor mij compleet. Dit huis wordt een kersthuis, ons kersthuis. Compleet met kitsch en frutsels genieten wij van ons gezin en onze familieboom. Lekker kerstig...

Ook dit jaar komt er een nieuwe bal en ook dit jaar schrijven we met veel gevoel voor traditie de datum op de bal. Opdat wij nooit vergeten...

Tien dingen die je beter niet kunt doen

Ik beschouw mezelf als een blond, maar intelligent persoon

Zo.

 

 

 

En omdat december nu eenmaal de maand van de lijstjes is, besloot ik niet achter te blijven. In mijn leven ben ik al regelmatig in situaties verzeild geraakt waarvan ik dacht: "Hm....matig." Dan heb ik het over momenten die ik zélf heb opgezocht maar er, achteraf, misschien beter over na had kunnen denken. Dus niet over de open deur die ik zou kunnen intrappen over ons winkelavontuur, dat weten we nu wel, maar meer over zaken waar iedereen rekening mee zou moeten houden. Vandaar dat ik nu deel...een gewaarschuwd mens telt immers voor twee.

 

Eerst zijn daar de voor de hand liggende gevallen. Scroll maar door als je een "Duh-erlebnis" hebt.

• als iets te goed lijkt om waar te zijn, dan is het vaak ook te goed om waar te zijn
• eet geen gele sneeuw
• geen ijsblokjes de koelkast in smijten als je nijdig bent, het glasplaatje breekt dan
• niet denken dat je alles al weet, je bent nooit de oud om te leren

 

En dus stoten we door naar het grovere werk, lees en leer...

 

• ik ben altijd een beetje onhandig geweest in het maken van contacten. Toen ik als bakvis op dansles zat vroeg een jongen "Hoe zijn jullie?" Rare vraag dacht ik en antwoordde dan ook: "Nou uh....gewoon...aardig...niets bijzonders eigenlijk" De jongen keek me vreemd aan en zei: "Ik bedoelde eigenlijk of jullie op de fiets waren of lopend..." En ik zakte voor de zoveelste keer in mijn leventje door de grond (dit was nog voor ik smakelijk om mezelf kon lachen)

 

• toen ik jong(er) was gebruikte ik Aapri om te scrubben, ken je dat nog? Een goedje met daarin stukjes perzikpit dat je over je huid moest halen om een perzikzacht huidje over te houden. Dat kocht ik van mijn eigen centjes, verdiend bij Blokker. Mijn vader, een man van vele ideeën, zag dat aan en adviseerde mij om mijn geld anders te gebruiken. Immers, met een ruwe handdoek zou je het zelfde resultaat behalen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen de Aapri op was pakte ik een ruwe handdoek en boende mijn wangen grondig. Groot was de horror toen bleek dat ik te ruw was geweest en ik de huid van mijn wangen had geschuurd. Ik heb een paar weken met korsten zo groot als rijksdaalders op mijn wangen gelopen.... Bedankt pa! ;-)  

 

• iets ouder en wijzer woonde ik op mezelf en sportte ik. Ja echt, ooit deed ik dat. Ik zat op stepaerobics en daar had je van die leuke pakjes bij, met slobsokken. Een essentieel onderdeel van het pakje, zonder die sokken was het pakje niet compleet. Op een dag was ik mijn spullen bij elkaar aan het zoeken en bleek dat mijn sokken nog nat waren. Ik had pas een magnetron en dacht (en nog steeds vind ik het geen gekke gedachte) "als een droger het kan, kan een magnetron het sneller" Een paar keer ging het goed. Voor het sporten gingen mijn sokken een paar seconden in de magnetron en kwamen er droog-achtig uit. Tot de dag dat ik de tijd vergat... De sokken vatten vlam. Van de sokken bleef niets over en de magnetron bleef bij gebruik nog jaren een vreemd rubberachtig geurtje afgeven.  

 

• een paar jaar later, in een nieuw leven, kreeg ik eters. Voor het eerst anders dan mijn eigen familie en het waren er véél. Het waren ook nog mannen dus ik bedacht dat stevige kost een goede beslissing was. Andijviestamp zou het worden. Met spek. Ik schilde aardappels voor een weeshuis en kocht eenzelfde hoeveelheid speklapjes. De speklapjes moesten, in mijn beleving, goed knapperig worden en meestal lukte dat. Dit keer echter had ik het vuur te hoog gezet waardoor de boter te zwart werd. Ik had een kleine keuken en moest de pan kwijt. Naar buiten met dat rokende ding en ik zette de gloeiendhete pan op mijn schuurtje. (...) Dat had ik beter niet kunnen doen want toen ik de pan weer wilde pakken zat hij vast gesmolten in het bitumen dak. Uiteraard tot groot vermaak van mijn gasten.

• een keer was ik bij Barbara op visite geweest. Toen ik in het donker terugreed reed achter mij een auto. STOP POLITIE... Nu ben ik niet zo'n held dus in een seconde tijd besloot ik om niet zomaar te stoppen. Ik was in the middle of nowhere en het was heul donker. "Ja zeg, iedereen kan wel zo'n bord in zijn auto zetten" dacht ik nog. Ik reed dus door naar een verlicht benzinestation. Oom agent was niet zo gecharmeerd van mijn actie. Mijn achterlichtje bleek het niet te doen. Gelukkig kreeg ik alleen een waarschuwing, maar stoppen is aan te raden.

• en sinds gisteren heb ik een nieuw wapenfeit... Toen ik in de spiegel keek, zag ik dat mijn wenkbrauwen wel een pincetje konden gebruiken. Nu moet je weten dat een schoonheidsspecialiste mij ooit vroeg wie mijn wenkbrauwen in vredesnaam bijhield. Toen ik antwoordde dat ik dat zelf deed maar er nog nooit een cursus voor had gevolgd, reageerde ze schaterend dat je dát wel kon zien. Ennieweej...fijne motoriek en Sas...geen goede combi. Maar toen ik gisteren zag dat het nu wel erg uit de klauwen liep besloot ik daar iets aan te doen. Plukken was veel werk maar ik had ook nog van die handige waxstripjes. Grote stappen, snel thuis. Daar hou ik van. Dus toen ik me gisteren in de badkamer weer herinnerde dat ik mijn wenkbrauwen moest doen pakte ik mijn strips, in plaats van het pincet. Ik nog had de tegenwoordigheid van geest om mijn wenkbrauwen in te vetten met kokosolie zodat ik niet het hele zwikkie zou wegtrekken. Helaas was dit niet afdoende. Want toen ik na de eerste ruk een kwart van mijn rechter wenkbrauw op het stripje zag zitten wist ik dat het foute boel was... En toen moest de linker nog...

 

Lieve mensen, als jullie me een dezer dagen tegen het lijf lopen, denk dan niet dat ik verbaasd ben om je te zien. Ik heb alleen mijn wenkbrauwen gewaxed...en dat had ik beter niet kunnen doen...

Er komt een tijd

There comes a time in your life when you have to let go of all the pointless drama and the people who craete it and surround yourself with people who make you laugh so hard that you forget the bad and focus solely on the good. After all, life is too short to be anything but happy.

Karl Marx (1897-1985)

 

 

Een kaartje met deze tekst hangt al heel wat jaartjes bij mij op de koelkast. Ik stak hiermee menig maal een hart onder de riem bij vele vriendinnen en het kaartje werd regelmatig gefotografeerd als een reminder wanneer het even niet zo goed ging. Een mooie tekst van de filosoof, een tekst met een hoog waarheidsgehalte ook. Want gelijk heeft hij, toch?

 

Maar dan komt de tijd dat alles voor de wind gaat, je bent alles behalve ongelukkig en leeft je leven omringd door de mensen waarvan je houdt. Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Ben ik gek als ik dan de drama een beetje mis? Om eerlijk te zijn hou ik wel van een goed potje drama op zijn tijd. Volgens mij heeft dat niets te maken met ongelukkig zijn. Bij mij gaan diepe dalen hand in hand met hoge pieken en volgens mij is dat het geval voor velen met mij.

 

Ik kom misschien heel rustig en gelijkmatig over (dat denk ik tenminste, ik doe er in ieder geval mijn best voor), maar... diep in mijn hart ben ik een drama Queen. Verdriet is geen verdriet als daar niet een stevig traantje bij geplengd wordt. Ik uit mijn gevoelens zonder gene en dus ook mijn verdriet. Soms gênant voor de persoon die naast me staat, want wat te doen met zoveel emotioneel geweld. Daarom kies ik tegenwoordig mijn momenten, de emotionele incontinentie is er wel een beetje af. Met de tijd ben ik gaan inzien dat ik de grote lijnen mis als ik heel erg in mijn emotie ga zitten. Maar oh wat is het lekker om jezelf voorover op je bed te laten vallen en eens stevig in je kussen te bijten als het even niet meezit. Of om woedend te gillen dat het leven geen lolletje is, zoek het allemaal maar uit! Ik hou ervan, kan er niets aan doen. Ik koester mijn innerlijke draak want echt, die zit er.

 

Dus pointless drama...ik geloof niet dat het bestaat hoor. Soms moet je een kussen eens lekker opschudden voor het weer lekker ligt. Zo ook met je "zijn", heerlijk om na een uitbarsting weer door te gaan met keutelen. De druk is van de ketel en je leven zit weer lekker. Ik raad het iedereen aan.