Pagina's

zondag 10 augustus 2014

Zonder Filter


Dit is hem, ons fototoestel...


Hier ga ik het mee doen. Als nieuwkomer in Blogland zit ik me regelmatig te vergapen aan alle prachtige opgeruimde interieurs, de geweldige DIY (Do It Yourself mam ;-)) projecten en kleurrijke tuinen. Ik begrijp het wel hoor, dat mensen niet meer aan hun eigen dingen toekomen. Als je nog niet aan jezelf twijfelde, ga je na al dit visuele geweld zéker geen letter of foto meer op papier zetten, geen haakwerkje meer maken en geen bol meer planten. Al was het alleen maar omdat "je het toch niet zo goed kan". En het klikt ook zo makkelijk van het één naar het ander, kost uren!

Dus toen de kogel door de kerk was besloot ik in eerste instantie om een fotoloos blog te schrijven. Ons interieur lijkt immers niet zo uit een boek te komen en daarbij...wij hebben alleen deze Coolpix (een heel handig ding trouwens), mij telefoon heeft geen fototoestel en (ook niet onbelangrijk), ik ben een drama in het bewerken van foto's. Collage's? Ik heb het geprobeerd, maar het is me tot op heden niet gelukt. Kleuren? Altijd net iets te schreeuwerig. Natuurlijk zal ik het best leren, als ik er wat tijd en aandacht in stop. Maar dat wil ik niet. Ik hou van schrijven.

Mijn nieuwe doel is een Filterloos blog. Een blog met foto's die zijn geplaatst zonder een vintage, retro of ander filter. Échte foto's van mijn leven, niet mooier gemaakt maar ook niet lelijker. Gewoon zoals het is. Natuurlijk ga ik mijn best doen zo mooi mogelijke foto's te maken, zo ijdel ben ik wel. En natuurlijk heb ik de regie over wélke foto's ik plaats. Dus geen net uit bed foto's van ondergetekende (ik lik nog liever een cactus)

De enige filter die ik gebruik zijn mijn woorden. Hier en daar een beetje wollig, omdat ik dat mooi vind. Woorden en zinnen die ik in het normale leven niet persé zo zal gebruiken. Dát wordt mijn filter. En ik beloof je hierbij, als ik de eerste worteltjes uit ons moestuintje trek zul je er van gaan houden, hoe lelijk ze ook op de foto staan.



vrijdag 8 augustus 2014

Huishoudelijk geluk


"Als ik op de bank, met een kopje thee door mijn schone ramen naar mijn tuintje kijk, ben ik volmaakt tevreden" zei vriendin Saskia, tijdens een telefoongesprek waarin we het over onze huismusserij hadden. Ik beaamde haar gevoel en tegelijkertijd dwaalden mijn gedachten af naar mijn eigen ramen... Wanneer had ik ze ook weer voor het laatst gepoetst? Toch alweer een tijd geleden...beneden dan...want boven kon ik me niet eens herinneren óf ik ze ooit gewassen had nadat we hier drie maanden geleden kwamen wonen. Ach wat, lekker belangrijk, aandacht terug naar het gesprek en we keuvelden lekker verder over belangrijke en onbelangrijke zaken.

Na het gesprek keek ik toch nog eens naar mijn ramen en kwam tot de conclusie dat ik nog héél goed naar buiten kon kijken. Ze waren niet brandschoon, maar dat belette me niet om volmaakt tevreden te zijn. Kon best nog even. Toch begreep ik precies wat Sas zei, als ik op mijn bankje zit, ook met die kop thee en ik overzie de huiskamer met mijn eigen spulletjes er in, ben ik tevreden, rustig.

Dat huishouden is bij mij overigens wel een dingetje (niet het mijne). Ik durf te stellen dat het bij ons niet vies is, dat ten eerste. Maar ik weet ook dat het niet brandschoon is, voor ons hoeft dat ook niet, we leven hier. Het is rommelig, geen troep.

Reden hiervoor is dat ik geen doorsnee huisvrouw ben, als ik er goed over nadenk ben ik erg adhoc. Het kan zomaar voorkomen dat ik een kopje koffie zit te drinken en bedenk "Er moet nodig gestoft worden" om vervolgens rustig mijn krantje weer te pakken. Op een andere dag pak ik direct de stofdoek en stof de kast...punt. De rest moet maar even wachten.

Tenzij ik bij een "uitermate net persoon" ben geweest,  want dán kan het nog wel eens gebeuren dat ik ontplof, iedereen in het gezin móet  het dan ontgelden want "Wat een vreselijke bende is het hier toch altijd!" Ik begin dan ijverig aan (bijvoorbeeld) de afwas en bedenk op de helft dat er ook nodig gedweild moet worden, waarna ik de stofzuiger pak om de trap te stofzuigen (ja...alleen de trap). Dan kan ik zomaar de andere kast afstoffen en zien dat er buiten nog een glas staat waarna ik opeens onkruid sta te trekken. De Fijne Man doet doodgemoedereerd de rest van de afwas, terwijl mijn grut zachtjes naar boven sluipt.

Als ik zo een kwartier of drie als een kip zonder kop heb rondgerend, lonkt daar ineens een glaasje drinken en zijg ik neer aan de keukentafel. Volmaakt tevreden kijk ik om me heen om te concluderen dat ik het héérlijk vind, zo'n half opgeruimd huis!

dinsdag 5 augustus 2014

Wankelmoed: Rechtop staan, zonder te overstrekken

...het zal vorig jaar september geweest zijn (natuurlijk was het vorig jaar september, maar het loopt zo lekker, zo mijmerend) toen ik in de Flow een artikel van Désanne van Brederode las. Het ging over Wankelmoed, de moed om te durven twijfelen en ik was verkocht. 

Als ik naar mezelf kijk, durf ik te stellen dat ik zéér Wankelmoedig ben, want wat houdt het in, die Wankelmoedigheid? 

In het kort komt het er op neer dat je durft uit te spreken wat je dwarszit. Het is heel normaal om te wankelen over de dagelijkse dingen. Vriendinnen die je een tijdje niet hoort (zou ik iets verkeerd gedaan/gezegd hebben), je opvoedkunsten (of het "gebrek" daaraan), dingen thuis of op je werk. Het vergt moed om je twijfels te uiten want het maakt je heel even kwetsbaar. Maar je geeft mensen ook de kans om een stukje van jou te zien dat anders is dan ze misschien verwacht hadden. Bijkomend voordeel, ze krijgen ook de gelegenheid om te reageren op jouw aannames, wel zo prettig. Iedereen zou een beetje wankelmoed moeten hebben.

Zoals vaak heb ik ook hierin, zeker als ik mensen net leer kennen, de neiging om door te slaan in mijn Wankelmoedigheid. Ik vergroot mijn zogenaamde tekortkomingen en maak zo mezelf kleiner dan ik in werkelijkheid ben. En met welk doel?? Het is een nare eigenschap, niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gesprekspartner. Ik kom over als een onzeker persoon, in plaats van de wankelmoedige ik die ik ben. Want ik ben sterker dan ik in eerste instantie laat zien. Het is niet voor niets dat Dieklah op een bepaald moment riep: "Ja Sas, nu weten we het wel. Misschien wordt het nu eens tijd om jezelf te laten zien en niet steeds te zeggen dat je lelijk, dom en onhandig bent. Het is voor ons niet leuk om steeds te moeten zeggen dat je leuk, handig en superslim bent..." Uh....oké...*bloos*

Sindsdien ga ik met de billen bloot zodra ik signalen opvang waaruit blijkt dat ik mezelf weer klein maak,  want old habbits die hard. Ja, ik hou van haken! Ook toen het niet hip was... En ik ben trots op mijn dekentje, ook al is het niet het toonbeeld van stijl en klasse. Ik hou ook van tuinieren, al heel lang. En er zijn boeken die IEDEREEN geweldig vindt, maar waar ik mijn hoofd niet bij kan houden. Niets ten nadele van de mensen die dat wel kunnen hoor... En weet je...ik vind het ook helemaal niet erg als jij niet van Goede Tijden Slechte Tijden houdt, ik vind het wél leuk om met mijn gezin naar de ontwikkelingen in Meerdijk te kijken...hoe burgerlijk dat ook mag klinken.  Maar ik vind het ook niet erg dat jij naar Hart Van Nederland kijkt hoor...écht niet...

Ik omarm mijn kracht, mijn eerlijkheid en laat zien wie ik ben. Daar word ik steeds beter in trouwens en ik merk dat je daar veel open- en eerlijkheid voor terugkrijgt. Je leert de mensen kennen. Neemt niet weg dat ik een zacht persoon blijf hoor. Wankelmoed bestaat niet uit het jezelf kleineren maar uit het laten zien dat je heel begaafd bent en daar bovenop óók nog durft toe te geven dat je niet alles weet of kan. En passant kom je er dan vaak achter dat andere mensen ook "maar wat doen".

Ben jij wankelmoedig?