Pagina's

vrijdag 27 maart 2015

Groene vingers?

Zo...
 
 
zag onze tuin er uit toen wij, krap een jaar geleden, ons huisje inkropen.
 
en zo...
 
 
woonden we de eerste twee weken...
 
 
Ongeregeld zooitje niet? Gelukkig waren we in de eerste maand al aardig aan kant. Binnen, want het hibiscusbos in onze nieuwe achtertuin hield nog even stand. Tenminste... ook dát viel wel mee want toen Albèrt eenmaal de smaak van het snoeien te pakken had was de tuin leeg. Héél leeg... We plaatsten een schutting waardoor er al iets van eigen in de tuin kwam, maar een zooitje bleef het. Maar vandaag kan ik vol trots onthullen....
 
 
Tadaaaaaaaaaaa
 
Onze tuin 2.0 inclusief makkelijke moestuintjes, exclusief beplanting en meubilair. Dat komt nog, one step at a time. We hebben voor deze metamorfose zoveel mogelijk van de oude tuin hergebruikt. Keerden de oude tegels niet alleen om maar gooiden ze ook aan stukjes om een soort van flagstone look te maken. De takken van het Hibiscusbos gebruikten we voor een deel van de schutting en zullen ook terugkomen op een andere plek. We maakten een pergola, waarover we de kiwi van de buren zullen doortrekken. Diezelfde pergola gaat ons helpen om een heerlijke veranda-achtige schaduwplek te maken.
 
En die moestuin.... Zelfvoorzienend zullen we niet worden, maar ik kijk er zo vreselijk naar uit om, op een zomer avond, de salade uit onze eigen tuin te plukken. Inclusief kruiden en tomaten. Als ik helemaal doorsla kan ik het opleuken met de bloem van de Indische Kers. Leuk om wat later de Sugar snaps te plukken of om pompoenbloemen te vullen. Pompoen soep in de herfst.  Wat denk je van pesto uit eigen tuin??? Voorlopig staan er voor de show wat plantjes rucola en veldsla in, maar onder de grond liggen de zaadjes te kiemen. Ik hou jullie op de hoogte! De rest van de tuin wil ik vullen met heerlijke ruikers en bloeiers. Snijbloemen in alle soorten en maten... Zo komen we de zomer wel door denk ik.
 
Als je me zoekt...lig ik bij mijn bakken, de sla de grond uit te kijken ;-)


 

dinsdag 10 maart 2015

Hoe open moet het boek zijn?

"Mam, je ként hem niet eens!" riep dochterlief verontwaardigd toen we het over hem hadden.
En ik moest tot mijn schaamte toegeven dat ze gelijk had.
Zijn naam is erg goed vertegenwoordigd bij ons in huis. Zo hebben wij de poes, ons lieve huisdiertje dat een beetje mensenschuw is. Uiteraard het idool van Albèrt. En we "hebben" hem, de beruchte ex-klasgenoot van Gwen, toevallig ook een goede vriend van haar. Berucht door de verhalen die nooit aan de waarheid zijn getoetst en veilig verhuisd naar verre oorden. Hij komt over 5 maanden terug en ik vind dat eng. Ongefundeerd eng... Want ik heb de verhalen gehoord en waar rook is, is vuur zeggen ze. Maar ze heeft gelijk, die slimmerik, ik ken hem niet eens. En ongezien kreeg hij geen enkele kans, beken ik met het schaamrood op mijn kaken. Daarmee schreef ik niet alleen hem, maar ook het beoordelingsvermogen van mijn dochter af.

Dus openden wij het gesprek en kreeg ik wat achtergrondinformatie. Ze deed een boekje open over andere, in mijn ogen, keurige vrienden. Ze vertelde een beetje over zijn achtergrond, het pad dat hij bewandelt is niet perse het pad dat hij zelf kon kiezen.  En ik zal niet in detail treden, maar zachtjesaan krijgen wij de neiging om wat zachter te oordelen. Hij krijgt alsnog zijn kans, als hij ons de kans nog wil geven.

Want blablabla, wat geef ik hoog op over ruimdenkend zijn en ieder in zijn waarde laten. Maar omdat het nu om mijn dochter gaat vind ik het blijkbaar lastig om naar mijn eigen regels te leven. Hoeveel recht heb ik op het hele verhaal? Hoeveel achtergrondinformatie mag ik eisen? Moet ik niet gewoon blij zijn dat ze blijkbaar een hele goede vriend heeft, waar ze fijn mee kan praten?

Wij zijn zelf ook niet zo scheutig met het delen van achtergronden. We (ik) delen het zichtbare en ik geef soms een blik in mijn hersenspinsels. Voor de buitenkant zijn wij een patchworkgezin met schoolgaande kinderen, een hond, een werkende vrouw en een man die werkeloos thuiszit.

De vrouw is wat tenger en het zou zomaar kunnen dat ze hard werkt, óók nog de boodschappen doet en het razend druk heeft met haar gezin. Ze doet inderdaad die boodschappen, op haar fietsje. Al dan niet met hulp, net hoe het op dat moment uitkomt. Dat doet ze om grip op de situatie te houden, ze trekt het naar zich toe, voor zichzelf. Ze heeft geen zitvlees en werkt hard in de tuin, omdat ze daar rustig van wordt. Ze wacht niet op hem als ze iets wil doen. Daarom kan het gebeuren dat ze, tijdens zijn afwezigheid, ineens zelf een schutting paneel in elkaar zet of een lamp ophangt. Hij zou best willen helpen hoor, maar zij heeft geen geduld. Het komt op als kakken en moet gebeuren, en wel NU.  Gisteren was ze bekaf en wilde eigenlijk gaan liggen, de man gaf haar gelijk, hij zou toch zo gaan koken. Drie seconden later stond ze met een zaag in haar hand, te werken aan de schutting en gooide ze 15 zakken aarde op de tuin...ik bedoel maar. Dat had niet mogelijk geweest als ze ook nog had moeten koken, stofzuigen, wassen, strijken of schrobben. Dat doet de man. Daar heeft hij, naast het solliciteren en zijn vrijwilligerswerk, tijd genoeg voor. Niet dat zij niets meer aan het huishouden doet, af en toe loopt ze met een vochtig doekje langs de deuren, de wc en de kast (wees niet bang, niet constant hetzelfde doekje) en soms stopt ze, voor ze naar haar werk gaat, een wasje in de machine dat hij dan weer ophangt en met vereende krachten wordt weggevouwen. Als ze wakker wordt maakt ze, voor ze de boterhammen smeert en samen met de man een kop koffie drinkt, een heel klein rondje met de hond en zwaait vriendelijk naar de buren. Hij doet hetzelfde, maar dan voor ze gaan slapen, de buren slapen dan al. De man loopt overdag met de hond en regelt het huiswerk van de zoon. Heeft gesprekken met de zoon en tegenwoordig ook weer met de dochter. Na haar werk lopen ze samen nog een uurtje met de hond, pure ontspanning. Een gestroomlijnd gezin waarin ieder tevreden is met zijn of haar taak. Tenminste...zo beleven zij het.

De buitenwacht heeft daar wellicht andere ideeën over. Krijgt niet alles mee. Wij zijn gestopt met verdedigen (hoewel...nu doe ik dat toch weer een beetje). We hebben allebei een andere achtergrond, hebben verschillende karakters maar vullen elkaar perfect aan. Mijn achtergrond is gelukkig redelijk doorsnee, die van hem is héél anders, veel minder vanzelfsprekend. Mijn achtergrond is nog intact (hoewel gedeeltelijk in verre landen) Het contact met de enige waarmee hij zijn achtergrond deelt staat op een heel laag pitje. Dat vind ik jammer, maar dat respecteer ik. Daarbij komen dan óók nog de karaktereigenschappen die van ons allebei, op zijn zachtst gezegd, niet standaard zijn. Punt is, hij maakt mij gelukkig en ik hem. Op welke manier dat gebeurt is alleen voor ons interessant. Uiteraard is iedereen vrij om daar het zijne (of hare) van te denken maar persoonlijk vind ik het érg fijn dat we ons geluk gevonden hebben.

Daarom ben ik blij dat hij als vriend (niet dé, maar een) in het leven van mijn meisje is en vertrouw ik erop dat mijn dochter verstandig genoeg is om te weten wat goed voor haar is. Ze hoeft nu eenmaal niet alles te delen en moet haar leven kunnen leven zonder mijn opgeheven vingertje, mijn argusogen en mijn vraagtekens. Loslaten is wederom het devies... Ik weet zeker dat ik dat kan...ik moet gewoon nog even wennen...

maandag 2 maart 2015

Hoe een balletje rolt...

Vanmorgen zette ik deze foto op Facebook
 
 
 
Zonder bedoeling eigenlijk, ik wilde laten zien waar ik mee bezig was. Het zal geen verrassing zijn dat ik zat te haken.
 
Gisteren scheurde ik ons oude, kapotte Lit-Jumeaux dekbedovertrek aan repen en begon heel enthousiast aan een projectje zonder hoofddoel. Dat doe ik vaker, dus struikelen we hier over de WIP's (Work In Progress). Er ligt een voorpand van een vest van restjes wol, een deken (ook van restjes) die nog niet af is maar zó mooi wordt. Te mooi om te verstoppen, maar ik heb al twee dekens dus dat wordt weer wat. Keuzes, keuzes...
 
Bewerkt door Anietje, de uitzondering op de regel
 
Ook een "jammer-dat-ik-eraan-begonnen-ben-maar-nu-kan-ik-niet-meer terug" deken (dat heb je soms) en een kussenhoes zonder kussen. Tot mijn schaamte ligt er ook nog steeds een dekentje voor mijn nichtje, ik moet hem nog afwerken maar hij komt er aan hoor!
 
 
 
En dan toch een nieuw projectje, want er werd al snel duidelijk dat dit een kleintje werd. Er was niet voldoende garen om iets groots te maken, maar wat was ik verrast door het resultaat. Vandaar mijn berichtje, geplaatst in een opwelling toen ik aan mijn eerste bakje koffie zat. Op de foto zag ik de potentie pas echt en ik besloot ter plekke dat ik eigenlijk toch wel graag iets groots wilde maken.
 
Toeval wil dat ons vloerkleed echt volledig op is en vervangen moet worden. Het werd niet mooier van de scheut patatvet die er op terecht kwam (oh....is het vloeibaar dan???) en kreeg dit weekend dan ook een enkeltje Kliko. Ik was al aan het kijken naar een ander vloerkleed dus één en één werd twee en een project was geboren. Door mijn reactie op FB heb ik al twee overtrekken verzameld, totaal dus drie badmatten. En ook Andrea gaf al een gil. Wat een wonderlijk medium is het toch. Vandaar nu ook mijn officiele verzoek. Wie-o-wie heeft onder in de kast nog een oud, eventueel vaal of kapot laken of dito dekbedhoes? Kleur maakt niet uit. Als je die hebt en je wil er ook nog vanaf dan houden wij ons zeker aanbevolen. #durftevragen
 
Als tegenprestatie zorg ik dat je een handgemaakt kleinigheidje (met nadruk op kleinigheidje, anders komt ons kleed natuurlijk noooooooit af) terugkrijgt. Je krijgt het dan wel met een groot gebaar... Deal?
 
Zo, dat was weer een lunchpauze...ik ga weer aan de slag. Fijne middag allemaal!