Ibiza

Laat ik beginnen met de opmerking dat ik een afkeer heb van alles dat "status" moet uitstralen. Je zult mij nooit op Shabbies zien of Buddha to Buddha zien dragen. Dat heeft twee redenen: 1) ik vind het te duur voor wat je ervoor krijgt en 2) als het zo duur is, vind ik dat ik iets exclusiefs moet hebben en wil ik er niet net als (heel geblondeerd en pasteldragend) Nederland bijlopen. Maar goed, dat is mijn ding, ik vind de Shabbies dus wel leuk, maar haal mijn neus er voor op.

Net als voor Ibiza. 

Al jaren zie ik de mooiste foto's van dit prachtige eiland voorbij komen en op geen enkel ogenblik heb ik bedacht dat ik het wilde bezoeken. Het idee dat ik me tussen de zelfverklaarde ontdekkers van het eiland moet voegen staat me niet aan. Net als de (schijnbaar) heersende "zien en gezien worden" mentaliteit. Ik ga liever naar Frankrijk...met de tent ja. Daar doe ik niet moeilijk over.

Maar nu... De laatste tijd hoor ik geluiden van Ibiza's "elite". Ibiza wordt namelijk bezocht door "de gewone man" met zijn gezin.... Oh jee! Als we het nu maar drooghouden! 

Stel je voor zeg, de harde werkers uit de middenklasse hebben zich verlekkerd aan alle foto's die door de (ook hardwerkende) elite op social media werden gekwakt (al dan niet voorzien van een lekker filtertje), hebben geluisterd naar de verhalen over feesten en hippiemarkten en bedachten dat zij hun vakantie ook op dat eiland wilden doorbrengen! Dus werd er gespaard, geboekt en worden de kinderen onder de arm meegenomen naar het feesteiland, want wie houdt er nu niet van een feestje, of van een bitterbal...

Tegen het zere been van de ontdekkers blijkbaar. Waar zij eerder een zeker status genoten, zijn zij nu één van de velen, een soort Frankrijkbezoekers zeg maar. Wég exclusief genieten, want het strand, de markt en de feesten moeten worden gedeeld met, ieuw, gezinnen! In de restaurants wordt gevraagd om bitterballen en kindermenuutjes en het eiland wordt opgeleukt met neonkleuren.

Dat is vervelend voor de immer in zwart, wit of pasteltinten gehulde Ibizagangers van het eerste uur. Want hun eiland is veranderd door, ieks, tourisme. In het hoogseizoen dan. Dus moeten zij op zoek naar nieuwe grond om hun benen te laten bruinen en hun cocktails te nuttigen. Nieuwe grond die, eenmaal gevonden, weer trots wordt gepromoot middels genoemde foto's en filters. Waarna het hele feest weer opnieuw begint want: beter goed gejat dan slecht verzonnen. Je hebt nu eenmaal pioniers en volgers. Die horen bij elkaar als melk en suiker of boter en brood. Deal with it! 

Of deel het niet... Geniet in stilte van het door jou gevonden paradijs. Helaas betekent dat dan weer dat er geen status kan worden ontleend aan alle pracht en praal maar het blijft wél lekker rustig, zo lekker met je innercircle zonder bitterballen maar mét oesterbar. 

Probeer Frankrijk eens....lekker anoniem!

Het wonder is geschied....

...mijn broek is nat maar het regent niet

credits: Els Glimmerveen 

Zo luidde ik 18 jaar geleden op 31 mei de bevalling in bij mijn moeder, aan de andere kant van de telefoon. We zouden gaan bbq-en met vrienden, het werd een chineesje. Toen de vrienden weg waren begonnen de weeën, helemaal niet zo gek nog eigenlijk dus het klokken kon beginnen. Ik pakte een zak kikkers en haar vader een kruiswoordpuzzeltje. Hier en daar een weetje maar het was nog best gezellig. Even later mochten we naar het ziekenhuis. 

Daar aangekomen sloeg ik, uiteraard, de rolstoel af... Ben je mal! Ik loop wel naar de verloskamer, ben geen watje tenslotte. De wandeling naar de kamer waar het allemaal ging gebeuren duurde langer dan verwacht. Wat wil je...ik moest af en toe even een muur knuffelen, een weetje opvangen of een schreeuw onderdrukken. Maar ik heb hem bereikt...op eigen benen. Eenmaal aangekomen vroeg ik om een spoedcursus puffen. Ik was niet naar zwangerschapsgym gegaan, uiteraard. Dat is gedoe en ik hou niet van gedoe.

Intussen was mijn moeder gearriveerd, we hadden haar uitgenodigd om de bevalling bij te wonen. En even later kon het feest beginnen. Tot dat moment riep ik nog steeds dat ik liever beviel dan naar de kapper ging, uiteraard... Na één keer persen (heren, u kunt nog afhaken) en een hoop gerommel dacht ik: "Nah, dat was een makkie!" en stak mijn handen al uit... "Kom maar kind". Groot was mijn verbazing dat er geen kind was... "Hoezo niet??? Ik heb toch geperst! Als je perst krijg je een kind, zo gaat dat... Toch?" De verloskundige kon haar gezicht niet in de plooi houden  en keek met een "achgossiegezicht" naar de vader in spé... "Nee hoor, ze heeft nog wel even te gaan...het is een sterrenkijker". Vader knikte wijs maar had natuurlijk geen idee wat ze bedoelde. 

Wat volgde was een stormvloed aan weeën waarbij in ik de vader in zijn hand beet, uiteraard. Waarbij mijn moeder, fanatiek als ze is, als mijn grootste fan langs de kant van de weg stond. "Persen Sas! Persen" Wat haar een meewarige "Mevrouw...het is geen wedstrijd..." opleverde. Mij leverde de sterrenkijker een knip op... Woest was ik, uiteraard! Zomaar een beetje knippen in mijn lijf... "Weet je wel wat je doet?" riep ik nog...

Uiteindelijk was ze daar op 1 juni rond een uur of 8.... Gwen, niet de Nick die we hadden verwacht. Ze keek me recht aan en ze was bruin met zwart stekelhaar... Ik was verkocht, dit was mijn meisje. De vader troostte ik met de belofte dat meisjes ook kunnen vissen. Dat was niet nodig, ook haar vader was verkocht. We waren verliefd op het kindje met de tuut op haar hoofd. De tuut die, tot onze grote opluchting, zou verdwijnen. Oma kreeg de mooiste, de liefste en de leukste kleindochter die ze op dat moment kon wensen en wij waren ineens een gezinnetje. 

Als ik dit zo teruglees vind ik het niet zo raar dat mijn meisje is zoals ze is. Eigenwijs, stoer, zelfstandig en vooral heeeeeel lief. 18 jaar vandaag lieverd, op naar de 21 xxx