...mijn broek is nat maar het regent niet
 |
| credits: Els Glimmerveen |
Zo luidde ik 18 jaar geleden op 31 mei de bevalling in bij mijn moeder, aan de andere kant van de telefoon. We zouden gaan bbq-en met vrienden, het werd een chineesje. Toen de vrienden weg waren begonnen de weeën, helemaal niet zo gek nog eigenlijk dus het klokken kon beginnen. Ik pakte een zak kikkers en haar vader een kruiswoordpuzzeltje. Hier en daar een weetje maar het was nog best gezellig. Even later mochten we naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen sloeg ik, uiteraard, de rolstoel af... Ben je mal! Ik loop wel naar de verloskamer, ben geen watje tenslotte. De wandeling naar de kamer waar het allemaal ging gebeuren duurde langer dan verwacht. Wat wil je...ik moest af en toe even een muur knuffelen, een weetje opvangen of een schreeuw onderdrukken. Maar ik heb hem bereikt...op eigen benen. Eenmaal aangekomen vroeg ik om een spoedcursus puffen. Ik was niet naar zwangerschapsgym gegaan, uiteraard. Dat is gedoe en ik hou niet van gedoe.
Intussen was mijn moeder gearriveerd, we hadden haar uitgenodigd om de bevalling bij te wonen. En even later kon het feest beginnen. Tot dat moment riep ik nog steeds dat ik liever beviel dan naar de kapper ging, uiteraard... Na één keer persen (heren, u kunt nog afhaken) en een hoop gerommel dacht ik: "Nah, dat was een makkie!" en stak mijn handen al uit... "Kom maar kind". Groot was mijn verbazing dat er geen kind was... "Hoezo niet??? Ik heb toch geperst! Als je perst krijg je een kind, zo gaat dat... Toch?" De verloskundige kon haar gezicht niet in de plooi houden en keek met een "achgossiegezicht" naar de vader in spé... "Nee hoor, ze heeft nog wel even te gaan...het is een sterrenkijker". Vader knikte wijs maar had natuurlijk geen idee wat ze bedoelde.
Wat volgde was een stormvloed aan weeën waarbij in ik de vader in zijn hand beet, uiteraard. Waarbij mijn moeder, fanatiek als ze is, als mijn grootste fan langs de kant van de weg stond. "Persen Sas! Persen" Wat haar een meewarige "Mevrouw...het is geen wedstrijd..." opleverde. Mij leverde de sterrenkijker een knip op... Woest was ik, uiteraard! Zomaar een beetje knippen in mijn lijf... "Weet je wel wat je doet?" riep ik nog...
Uiteindelijk was ze daar op 1 juni rond een uur of 8.... Gwen, niet de Nick die we hadden verwacht. Ze keek me recht aan en ze was bruin met zwart stekelhaar... Ik was verkocht, dit was mijn meisje. De vader troostte ik met de belofte dat meisjes ook kunnen vissen. Dat was niet nodig, ook haar vader was verkocht. We waren verliefd op het kindje met de tuut op haar hoofd. De tuut die, tot onze grote opluchting, zou verdwijnen. Oma kreeg de mooiste, de liefste en de leukste kleindochter die ze op dat moment kon wensen en wij waren ineens een gezinnetje.
Als ik dit zo teruglees vind ik het niet zo raar dat mijn meisje is zoals ze is. Eigenwijs, stoer, zelfstandig en vooral heeeeeel lief. 18 jaar vandaag lieverd, op naar de 21 xxx
