Omdat ík het zeg!

Ha Spiegel,

Ik ben een strenge moeder, ik weet het. Aanhanger van het "omdat-ik-het-zeg"-principe. Geen discussie... Toch?

Jarenlang kwam ik er mee weg en ging de communicatie ongeveer zo

"Waarom spruitjes eten?" Omdat ik het zeg!

"Hoezo paarse broek aan?" Omdat ik het zeg!

"Ik wil niet vroeg naar bed! UH Hállo!" Je gáát gewoon...omdat ik het zeg!

"Moet ik fruit eten? Ja, omdat ik het zeg!"

Mijn dochter zei op 6 jarige leeftijd tegen haar broer van 4: "Je weet het toch....als mama nee zegt, wordt het noooooooit meer ja..." Kwestie van www.goedgedrild.nl

Heel lang werkte het, lekker makkelijk vond ik... Tot mijn kinderen "Het Weerwoord" ontdekten, vanaf nu omschreven als "Ja maar..." Toen ging het ongeveer zo:

"Ja maar, ik lúst geen spruitjes!" Nou eet dan maar de helft op...

"Ja maar, ik vind die paarse broek stom!" Ah, doe dan maar die rode aan, die staat ook leuk.

"Ja maar, ik heb nog geen slaap!" Lees dan maar een boekje.

"Ja maar, ik wil geen appels!" Dan haal ik wel ander fruit.

Redelijk consequent nog, vind ik. Tegenwoordig wordt een "nee" soms een "ja". Echter, aan sommige zaken valt niet te tornen. Zo trekken we onder andere géén vuile kleding aan en gaan de meisjes NIET alleen stappen in Rotterdam. Het vriendje gaat op tijd de deur uit, door de weeks én in het weekend. De kinderen mogen niet drinken tot hun 18e en roken is ook NOT DONE. Boeren, scheten, vloeken...uit den boze! Wil niet zeggen dat ze het niet doen of nooit hebben geprobeerd, maar het mag niet, ook niet een beetje. Omdat ik het zeg! Tegenwoordig aangevuld met een waarom. Noem me truttig...zo gaat het bij ons.

Tegenwoordig maken de monsters gebruik van "Argumenten" en "Onderbouwen" ze die nog ook...

Tot voor kort ruimde zoonlief zijn kamer niet op en mijn dochter ook niet. Ik kon zeggen wat ik wilde maar nee hoor...géén resultaat. De kamer van het meisjeskind heb ik losgelaten, eens in de zoveel tijd pakt ze zelf een stofdoek en stort ze, bij gebrek aan schone onderbroeken, haar kleding in de was. De kamer van de jongen is een ander verhaal...als ik niets zeg, gebeurt er niets. En door zijn dingetje (hij heeft Asperger) gaat hij het ook nooit doen, tenzij we het hem leren. Typisch geval van "de lamme helpt de blinde" maar dat is weer een heel ander verhaal.  Dus heb ik alles geprobeerd, van samen naar alleen, van briefjes op alles dat rondslingert tot afspraken maken. Van 3 minuten regel tot loslaten. Nou écht...loslaten is géén optie.

Vorige week vrijdag kwam ik weer eens op een ontplofte slaapkamer en besloot ik een briefje op zijn bed te leggen.... Ik zal je de inhoud besparen maar de woorden "lullig", "jammer", "teleurgesteld" waren goed vertegenwoordigd, met als uitsmijter de slotzin "Als je thuiskomt lever je de telefoon en je controller maar in, tot je structureel je kamer aan kant houdt". Zo! En ik had ook nog even aangestipt dat ik er geen woord meer aan vuil wilde maken omdat beloftes tóch niet nagekomen werden. Pedagogisch onverantwoord, ik weet het maar hey....

Bij thuiskomst wilde hij het gesprek (voor de zoveelste keer) aangaan, hetgeen ik vriendelijk doch beslist afwimpelde. Toen vertelde hij dat hij een briefje teruggeschreven had, bij voorbaat met excuses voor wat er in stond. Ik kon me nog net bedwingen om niet naar boven te stuiven om de inhoud te lezen. Ogenschijnlijk onbewogen ging ik aan de koffie en wachtte ik tot hij naar zijn vader ging. Drie seconden later zat ik boven.

Het antwoord dat hij schreef vervulde me met trots...en afschuw. Puntsgewijs beargumenteerde hij waarom ik er niet zo'n probleem van moest maken. In keurige volzinnen onderbouwde hij zijn argumenten en hij had gelijk! Vanuit zijn ogen gezien. Want natuurlijk is het ZIJN kamer en als HIJ zichzelf er prettig bij voelt, moet ik me daar maar bij neerleggen. Bijna was ik geneigd dat te doen...bijna...

Maar de ijskastmoeder in mij boog niet. Hij moet het leren. Dus zaten we na het weekend weer aan tafel, ditmaal met de brief in het midden om afspraken te maken. Hij boog zijn straf om van "tot het structureel op orde is" naar "een week", dat vond hij nog te zwaar, ik niet. Ik kreeg een structureel opgemaakt bed, kleren in de was en een opgeruimde vloer, het bureau laten we voor wat het is. Nu al bijna twee weken lang. Schoorvoetend geeft hij toe dat het lekker thuiskomen is, in een rustige kamer.

Onderhandelen is een vak geworden, op nummer 179. Best lollig. Maar drinken mag nog steeds niet! Omdat ik het zeg!

Jij bent niet zo streng he?

Ben je nieuwsgierig naar de reactie van Bar? Op haar blog vind je haar antwoord.

Re: Meisjes van mijn leeftijd

Hallo mevrouw,

Gelukkig zie ik mezelf nog als een meisje, maar ik ben natuurlijk niet gek. Ik ben al lang geen meisje meer.

Sowieso kijk ik altijd om me heen als er naar me gelachen, gefloten of geknipoogd wordt. Nog nooit heb ik gedacht dat zulke acties voor mijn konden zijn. Flirten is aan mij niet besteed, doe mij maar een hele duidelijke directe openingszin. Lekker afgezaagd, zoals "kom jij hier vaker?" ofzo. Anders heb je de kans dat ik hem mis. Het is een godswonder dat ik überhaupt aan de man ben. Op onze eerste date was één van zijn eerste zinnen: "Dus dat is het mooiste dat je in de kast hebt hangen?" Kijk...dát snap ik tenminste!  Maar goed, ik dwaal af. Wat ik wilde zeggen...het flirten mis ik dus niet. Maar toen ik, een jaar of ACHT geleden, met mijn collegaatje naar de winkels liep en er werd gezegd dat ik een mooie DOCHTER had, ging het licht wel even uit...zijn ze gék ofzo...kijk naar je eiguh! Met je kale hoofd en je bierbuik....

Voor de rest verkeer ik vooralsnog in de ontkenningsfase. Hoewel de zakken onder mijn ogen 's morgens echt niet over het hoofd te zien zijn... Mijn bovenarmen zwaaien de visite uit tot ze al lang en breed om de hoek zijn verdwenen. En ik heb een brilletje... mijn handen hebben geen vlekken, maar als ik aan het velletje trek blijft het beangstingend lang omhoog staan. En mijn kont lijkt op een stapeltje pannenkoeken, op zijn kant welteverstaan.... maar verder alles goed hoor! Als ik mijn kleren aan heb, zie je daar niks van. Dat mij knie kraakt komt niet door mijn respectabele middelbare leeftijd, maar  door die freaking trap die ik tijdens het verhuizen naar huis nummer 1 een ziljoen keer op en neer moest. Mijn stramme vingertjes zitten in de familie, net als het gebrek aan kracht in mijn handen. Maar verder ben ik oersterk en zeer jeugdig. Ik beschouw mezelf dan ook als een Goed Gelukte Veertiger want Alles Doet Ut Nog. De ongemakken zijn een gevolg van leven.

Waar ik vooral aan merk dat ik geen meisje meer ben is door de reacties van mijn kinderen. Als ik er een heel cool dansje uitgooi, kijken ze me meewarig aan..."Wat doe JIJ nou?" Zing ik mee met een zomerhit, vragen ze me hoe ik dat nummer ken. Waarop ik dan weer moet uitleggen dat ik daar dertig (!) jaar geleden enorme fan van was. Draaien zij muziek, moet ik me beheersen om niet naar boven te gillen of die pokkeherrie niet wat zachter kan. Maar het ergste...het aller áller ergste is als ik in mijn complete jeugdigheid  bijvoorbeeld "no Spang" roep wanneer ze zich niet zo druk moeten maken. Of dat ik mijn "pattas"  kwijt ben en mijn pubers elkaar vertederd aankijken of zich een appelflauwte lachen omdat ik (in het gunstigste geval) de klemtoon verkeerd heb gelegd... Dán voel ik me zesenveertig en weet ik zeker dat ik geen meisje meer ben..

Overigens...bij de potloodtest slaag ik met vlag en wimpel. Mijn meisjes zijn te klein om te hangen ;-)

Ben je nieuwsgierig waar bovenstaande blog een reactie op was? Kijk dan bij Barbara en vergeet geen berichtje achter te laten. Vinden we leuk!

In deze blogjes schrijven Sacha van "Sorry about the mess but we live here" en Barbara van "Barbaramama" briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Tweewekelijks verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom

Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Sacha voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Barbara ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets "Spiegeltje"

Tutje

Spiegeltje spiegeltje,

We hadden het er pas over, weet je nog?

Ik kreeg een berichtje van een oud klasgenoot waarin hij aangaf dat hij (toendestijds in de klas) me wél zag. Uiteraard schreef hij dat niet zonder aanleiding. Ik had hem geschreven dat ik het leuk vond om "vrienden" met hem te zijn. Hij stond vroegah op een voetstuk en ik was een tutje, schreef ik. Om daar aan toe te voegen dat ik het inmiddels in perspectief zag. Daarmee bedoelde ik dat ik nu niet meer vind dat ik een tutje ben.

Letterlijk schreef hij:

"Waarom jij tutje? . Zo zag ik je helemaal niet...je was juist leuk, stil lief meissie met een lach die iedereen zag. Ik vond je lief"

Verder was het een gezellig gesprekje tussen twee oud klasgenoten en ging het over de partners: hij 21 jaar getrouwd (!!!) en ik...uhm ik heb wat exen zullen we maar zeggen...  Inmiddels ben ik al weer meer dan 6 jaar heel gelukkig met Albèrt. Zo compléét anders dan de kaarten er destijds bij lagen. We spraken over de kinderen en meer geneuzel. Misschien spreken we elkaar ooit weer, misschien ook niet. Zo gaat dat op Facebook.

Ennieweej, waar ik naartoe wilde is dit. Want wáár hadden wij het nu over? Over hoe jámmer het eigenlijk is dat je niet weet hoe mensen naar je kijken. Je ziet jezelf op een manier die vaak totaal niet strookt met hoe je uiteindelijk overkomt. En hoewel ik nú denk te weten waar ik sta en het me niet heel veel uitmaakt hoe ik overkom, vind ik het wél heel zonde dat ik vroeger dacht dat ik onzichtbaar was. Daar heb ik me uiteraard naar gedragen. Vooral niet opvallen was het devies, maar blijkbaar viel ik sommige mensen wel op. Mensen waarvan ik dacht dat die "way out of my league" waren (en nu heb ik net niet perse over mijn oude klasgenoot hoor)en ik dus niet benaderbaar was. Gelukkig heb ik inmiddels een hele schare mensen die "way in my league" zijn en daar zitten er ook bij waarvan ik ooit dacht dat die zich nooit met MIJ wilden bemoeien. Het kan gek lopen.

As we speak, lopen mijn stille, rustige en vooral lieve kuikens door hun puberteit. Hebben zíj mensen op een voetstuk staan en worden zíj door die mensen gezien op een manier die ze zelf niet kunnen bevatten... En ik wil naar ze gillen: "Wees je zelf!!! Je bent zo vreselijk LEUK! Doe eens gek!!! Over dertig jaar zit jij misschien dergelijke berichtjes naar je Spiegel te schrijven..." Om direct te beseffen dat ze op dit moment zichzelf al zijn en daarmee al dan niet tevreden zijn. Daar heb ik geen invloed op. Zo nu en dan pomp ik er een injectie vertrouwen in, hier en daar voer ik ze een stukje zelfbewustzijn en probeer ik hen niet te bedruipen met mijn eigen angsten en frustraties. Volgens mij gaat dat goed.

Zó jammer dat zij nog niet weten wat wij nu wel weten. Wijsheid komt met de jaren zeggen ze en volgens mij klopt het nog ook. Gelukkig zijn zij nog niet wijs en hebben ze hun hele leven om hun eigen paadje te bewandelen, hun eigen geschiedenis te schrijven en (hellup) hun eigen fouten te maken. Ik had mijn route achteraf niet anders uitgestippeld, jij wel?

xx

Het Spiegeltje van Barbara vind je HIER

Re: omgaan met negativiteit

Mijn "spiegeling" op de overpeinzingen van Barbara. Waar heeft ze het over? Dat kun je vinden op haar blog... 

Niet. Ik doe dat niet, me afsluiten voor negativiteit bedoel ik. Mijn voelsprieten staan, al zolang ik me kan herinneren, op scherp. Tenminste...dat beeld ik me zo in. Ik lijk te voelen dat dingen niet kloppen en betrek dat, voor het gemak,  vaak op mezelf. Dochter stil? "mijn schuld?" Zoon rustig? "heb ik iets verkeerd gezegd?" Baas humeurig? "Heb ik vast iets niet goed gedaan" En omdat mijn narcistisch persoontje niet tegen onduidelijkheid kan vraag ik onherroepelijk "is er iets?" Laat ze niet het lef hebben om "Nee hoor..." te antwoorden! Want hell yeah dan zijn de rapen gaar! Er is iets aan de hand en het is mijn missie om de onderste steen boven te krijgen. Pas als ze woedend of in ieder geval vertwijfeld roepen dat er ECHT niets is, ben ik tevreden.... Zie je wel....hij/zij is boos...ik vóelde het gewoon... Dus afsluiten voor veronderstelde negativiteit doe ik niet, kunnen we stellen.

Duidelijke bozigheid, daar kan ik ook weinig mee. Daarmee bedoel ik dan de boosheid die er al is vóór ik me ermee heb bemoeid. Ik wil dan, net als jij, helpen want ik voel hem en dat maakt me ongemakkelijk. Ik wil niet dat mensen boos zijn, dat vind ik rot. Dus zal ik vragen, luisteren en desgevraagd adviseren of helpen met omdenken. Maar als ik niet kan helpen (dat komt uiteraard voor, want hey, ik ben ook maar een mens) dan vind ik het vooral rot voor die persoon, maar dan beïnvloedt het mijn "wellbeing" niet. Die persoon weet dat ik het heb opgemerkt en als ze een luisterend oor nodig hebben, zijn ze welkom. Geen Moeder Theresa hier, verre van.

Maar dán de types die briesend door mij  aura knallen! Boos op iedereen en dól op hun zwarte bril... Die ontwijk ik, ik voel me niet geroepen om daar iets aan te veranderen. Dat waait wel weer over denk ik dan maar... Zo niet; dan vraag ik vriendelijk of ze beseffen wat hun humeur met míj doet. Meestal is dat voldoende óf vertellen ze wat er aan de hand is. Zodat er óf weer een goede sfeer komt óf ik begrijp waarom... begrip doet wonderen voor de sfeer.

Zo lukt het mij goed om zonnig in het leven te staan hoewel ik zelf ook goed kan donderen trouwens... maar dan heb ik jou om om te denken...

Xx