Omdat ík het zeg!

Ha Spiegel,

Ik ben een strenge moeder, ik weet het. Aanhanger van het "omdat-ik-het-zeg"-principe. Geen discussie... Toch?

Jarenlang kwam ik er mee weg en ging de communicatie ongeveer zo

"Waarom spruitjes eten?" Omdat ik het zeg!

"Hoezo paarse broek aan?" Omdat ik het zeg!

"Ik wil niet vroeg naar bed! UH Hállo!" Je gáát gewoon...omdat ik het zeg!

"Moet ik fruit eten? Ja, omdat ik het zeg!"

Mijn dochter zei op 6 jarige leeftijd tegen haar broer van 4: "Je weet het toch....als mama nee zegt, wordt het noooooooit meer ja..." Kwestie van www.goedgedrild.nl

Heel lang werkte het, lekker makkelijk vond ik... Tot mijn kinderen "Het Weerwoord" ontdekten, vanaf nu omschreven als "Ja maar..." Toen ging het ongeveer zo:

"Ja maar, ik lúst geen spruitjes!" Nou eet dan maar de helft op...

"Ja maar, ik vind die paarse broek stom!" Ah, doe dan maar die rode aan, die staat ook leuk.

"Ja maar, ik heb nog geen slaap!" Lees dan maar een boekje.

"Ja maar, ik wil geen appels!" Dan haal ik wel ander fruit.

Redelijk consequent nog, vind ik. Tegenwoordig wordt een "nee" soms een "ja". Echter, aan sommige zaken valt niet te tornen. Zo trekken we onder andere géén vuile kleding aan en gaan de meisjes NIET alleen stappen in Rotterdam. Het vriendje gaat op tijd de deur uit, door de weeks én in het weekend. De kinderen mogen niet drinken tot hun 18e en roken is ook NOT DONE. Boeren, scheten, vloeken...uit den boze! Wil niet zeggen dat ze het niet doen of nooit hebben geprobeerd, maar het mag niet, ook niet een beetje. Omdat ik het zeg! Tegenwoordig aangevuld met een waarom. Noem me truttig...zo gaat het bij ons.

Tegenwoordig maken de monsters gebruik van "Argumenten" en "Onderbouwen" ze die nog ook...

Tot voor kort ruimde zoonlief zijn kamer niet op en mijn dochter ook niet. Ik kon zeggen wat ik wilde maar nee hoor...géén resultaat. De kamer van het meisjeskind heb ik losgelaten, eens in de zoveel tijd pakt ze zelf een stofdoek en stort ze, bij gebrek aan schone onderbroeken, haar kleding in de was. De kamer van de jongen is een ander verhaal...als ik niets zeg, gebeurt er niets. En door zijn dingetje (hij heeft Asperger) gaat hij het ook nooit doen, tenzij we het hem leren. Typisch geval van "de lamme helpt de blinde" maar dat is weer een heel ander verhaal.  Dus heb ik alles geprobeerd, van samen naar alleen, van briefjes op alles dat rondslingert tot afspraken maken. Van 3 minuten regel tot loslaten. Nou écht...loslaten is géén optie.

Vorige week vrijdag kwam ik weer eens op een ontplofte slaapkamer en besloot ik een briefje op zijn bed te leggen.... Ik zal je de inhoud besparen maar de woorden "lullig", "jammer", "teleurgesteld" waren goed vertegenwoordigd, met als uitsmijter de slotzin "Als je thuiskomt lever je de telefoon en je controller maar in, tot je structureel je kamer aan kant houdt". Zo! En ik had ook nog even aangestipt dat ik er geen woord meer aan vuil wilde maken omdat beloftes tóch niet nagekomen werden. Pedagogisch onverantwoord, ik weet het maar hey....

Bij thuiskomst wilde hij het gesprek (voor de zoveelste keer) aangaan, hetgeen ik vriendelijk doch beslist afwimpelde. Toen vertelde hij dat hij een briefje teruggeschreven had, bij voorbaat met excuses voor wat er in stond. Ik kon me nog net bedwingen om niet naar boven te stuiven om de inhoud te lezen. Ogenschijnlijk onbewogen ging ik aan de koffie en wachtte ik tot hij naar zijn vader ging. Drie seconden later zat ik boven.

Het antwoord dat hij schreef vervulde me met trots...en afschuw. Puntsgewijs beargumenteerde hij waarom ik er niet zo'n probleem van moest maken. In keurige volzinnen onderbouwde hij zijn argumenten en hij had gelijk! Vanuit zijn ogen gezien. Want natuurlijk is het ZIJN kamer en als HIJ zichzelf er prettig bij voelt, moet ik me daar maar bij neerleggen. Bijna was ik geneigd dat te doen...bijna...

Maar de ijskastmoeder in mij boog niet. Hij moet het leren. Dus zaten we na het weekend weer aan tafel, ditmaal met de brief in het midden om afspraken te maken. Hij boog zijn straf om van "tot het structureel op orde is" naar "een week", dat vond hij nog te zwaar, ik niet. Ik kreeg een structureel opgemaakt bed, kleren in de was en een opgeruimde vloer, het bureau laten we voor wat het is. Nu al bijna twee weken lang. Schoorvoetend geeft hij toe dat het lekker thuiskomen is, in een rustige kamer.

Onderhandelen is een vak geworden, op nummer 179. Best lollig. Maar drinken mag nog steeds niet! Omdat ik het zeg!

Jij bent niet zo streng he?

Ben je nieuwsgierig naar de reactie van Bar? Op haar blog vind je haar antwoord.