Re: Groeten voor wereldvrede

Hey troel,

Misschien ligt het aan het soort auto's dat ik heb gereden maar ik heb nog nooit iemand gegroet omdat ze in dezelfde auto reden. Ja, toen ik in onze Volvo 240 Polar reed (áls ie reed)...toen wel, maar dan gooide ik alle registers open. Stond niet stil bij énige coolness...en heb waarschijnlijk alle zwaairegels die voor de Volvo 240 gelden overtreden. Plezier had ik wel.

Verder reed ik eigenlijk vooral in auto's waarin ik niet gezien wilde worden. Ik bedoel, een Ford Orion was nou niet je dát. Tenzij je bij de "er-passen-wel-7-(ZEVEN)-kratten-bier-in-mijn-kofferbak"-club hoorde, misschien dat je dan wel een vinger naar een mede Orion bestuurder opstak. De enige vinger die ik naar de Orion wilde opsteken was de derde van links (of rechts), ik was het kreng al vreselijk zat maar hij kwam ALTIJD door de keuring. Later reed ik in een Peugeootje 106, geen club en geen groet, lekker makkelijk. En onze laatste auto was een Opel Zafira, daar wil ik niet meer over praten ;-)

Blij dat ik de regels voor bromfietsen en motoren niet uit mijn hoofd hoefde te leren. Brommers en ik zijn geen vrienden. De eerste keer dat ik achterop zo'n ding klom viel ik er achterover vanaf toen hij wegreed. Hup! Beentjes in de lucht en ego aan diggelen. Wist IK veel dat ik mezelf moest vasthouden... Het is nooit meer goed gekomen. Geef mij maar een fiets (als er geen auto voorhanden is).

Maar ik voel je. Ik schreef er hier  al eens over. Sinds wij James hebben groet ik me te pletter. Ik heb me voorgenomen om te groeten en dat doet me goed. En geloof me, ik ga echt niet voor iemands neus staan te springen als er geen contact is. Maar als er een vorm van contact is dan lach, groet, zwaai of praat ik en dat voelt goed. Voor mij. Of ik het voor de wereldvrede doe weet ik niet, ik doe het in ieder geval wel voor míjn wereldvrede. Ik word er blij van. Naar goed voorbeeld van Dingen Die Fijn Zijn doe ik soms aan guerrilla-vriendelijkheid en stop ik zo nu en dan een geluksvisje in een fietstas of een briefje in de brievenbus bij compleet onbekende personen. Omdat ik geloof in de kracht van geven. Ik word namelijk heel blij en vrolijk van zo'n "rebelse" actie en stel me dan het gezicht van de ontvanger voor. Grappig toch?

Dus wereldvrede? Kom maar op! Aan mij ligt het in ieder geval niet...


Wil je weten waar ik op reageerde? Barbara zwaait zich ook te pletter, volgens de regels ;-)