...om er maar eens een dooddoener tegenaan te gooien.
Een jaar geleden moesten wij een rigoureuze beslissing nemen, met alle gevolgen van dien.
Iets meer dan een jaar geleden liepen wij, gewapend met een enkel A4-tje, de Rechtbank van Dordrecht binnen. We kregen een stempel en moesten wachten op een oproep, er was geen weg meer terug. Vijf minuten later stonden we weer buiten. De droom was vervlogen, we moesten onze meerdere erkennen in de crisis die heerste. Al onze mooie plannen ten spijt, zonder geld geen handel, zonder handel geen klanten en zonder klanten geen geld. Een vicieuze cirkel die we, op eigen kracht, niet konden doorbreken.
De oproep was er vrij snel, op 18 februari 2014 werden we bij de Rechter Commissaris verwacht. Weer liepen we de Rechtbank van Dordrecht binnen, ditmaal gewapend met zakdoeken. Tien minuten later stonden we ietwat verbaasd weer buiten. Nu was het echt. De curator zou in de loop van die dag contact met ons opnemen. Ik ging maar gewoon naar mijn werk, wat moest ik anders.
's Middags kondigde de curator zijn bezoek aan. Albèrt haalde me op en samen reden we naar de winkel. De curator boezemde me, in eerste instantie, wel angst in. Hij was de belichaming van alles dat ik in een curator verwachtte. Een grote, statige man in een donker pak met een donkere bril en hij had een hoed op. Tot mijn gruwel had hij óók nog een donkere bas toen hij zich voorstelde. Uit wanhoop (en niet als charme offensief) maakte ik me in tranen onsterfelijk belachelijk met de woorden: "Ik ben Sacha en ik huil wel snel, maar ik ben geen watje hoor..." Albèrt rolde met zijn ogen en de curator vertrok geen spier.
Vanaf dat moment kwamen we in een stroomversnelling. Er moest een hoop gebeuren op zakelijk gebied (de curator bleek een mens van vlees en bloed, dus we boften) en ook privé kregen we een hoop te verstouwen. De huisbaas zag ons het liefst gisteren vertrekken (logisch) maar de huizen lagen niet voor het oprapen. We zaten een paar maanden zonder inkomen maar werden vol liefde opgevangen door ons onzichtbare vangnet. We leerden leven met "de verhalen" en (véél) later leerden we er afstand van te nemen. Nog steeds zijn er zaken die ik niet begrijp en zaken die ik wil uitleggen. Ome Jan zegt altijd: "Dingen die je niet begrijpt, moet je respecteren". Dat werkt dan twee kanten op dus ik laat het los. Het is goed zo.
Nu zijn we een jaar verder en we leven nog. Ons huis is een thuis, ons gezin is de basis.
Albèrt heeft nog steeds geen werk. Afschuwelijk voor hem. De algemene opinie is: "Voor iedereen die wíl werken is werk te vinden" Vooral ik voel de prikkende, beschuldigende vingers (of ze er nu zijn of niet), Albèrt heeft daar minder moeite mee. Onze ervaring is namelijk een hele andere. Uiteraard zoekt hij naar leuk werk dat bij hem past, het liefst wil hij dat gaan doen. Ook in zijn situatie mag hij wensen hebben, toch? Hij solliciteert echter op alles, 20 sollicitaties per week. De afwijzingen (áls er al een reactie komt) variëren tussen te oud, te duur, te zwaar en te licht of een combinatie daarvan. Je zou er gék van worden. Albèrt bewaart de rust.
Natuurlijk is het niet makkelijk voor hem. Voor ons ook niet. Het "normale" gezinsleven (waarin de moeder alles van de kinderen met de mantel der liefde bedekt en de "vader" daar weinig van meekrijgt) ging op de schop. Zeker in het begin vergde het van ons allemaal wat aanpassing. In ons "patchworkgezin" werd de opvoedende rol van Albèrt, zeker door mijn dochter, niet altijd gewaardeerd. Gelukkig zijn we op dit moment zover dat we ook daarin een gulden middenweg hebben gevonden. Maar we kijken uit naar de baan die zich aan gaat dienen want we zijn ervan overtuigd dan hij niet tot het einde van zijn leven zonder werk zal zitten. The only way is up.
Genoeg zaken om ongelukkig van te worden me dunkt. Maar zet daar het volgende eens tegenover:
Een sterk gezin met sterke ouders (dat zijn wij....ik zeg het maar even ;-))maar zeer zeker ook sterke kinderen. Een familie die zich over je ontfermt op het moment dat het nodig is, maar krachtig genoeg is om los te laten wanneer het beter gaat. Een vriendenkring die staat als een rots! Iedereen is er en iedereen laat dit op zijn of haar eigen manier merken. Een werkgever die begripvol is en meedenkt. Genoeg te eten en een dak boven ons hoofd. Onze gezondheid. En een liefde van bijna 6 jaar nu, al menig stormpje doorstaan maar onverwoestbaar gebleken.
Wij kiezen ervoor om dit te zien. Kiezen voor het goede dat voor ons is weggelegd. We zijn er niet dagelijks mee bezig. En ook willen we niet de indruk wekken dat het hier alleen maar Halleluja is. Maar ieder huisje draagt zijn kruisje. Om me heen verliezen vrienden hun ouders, worden relaties op de proef gesteld en wordt gestreden tegen kanker. En overal zie je dat het leven, naast de ellende, ook doorgaat. In eerste instantie zal dat niet heel soepel gaan maar uiteindelijk kiest men voor geluk.
Geluk is een keuze.
