Je hebt van die types zoals ik. In de bloei van haar leven en bezig met opbouwen wat werd afgebroken. Dol op haar gezin, haar ouders en gezegend met een stevige "inner circle". Geluk en verdriet zijn goed in balans, het geluk staat op Facebook, het verdriet verbijt ze. Zoals het hoort. Nee, grapje. De sores verwerkt ze thuis, met haar gezin en nee, dat staat niet op Facebook. Om Debra Morgan te quoten "ze dooft nog liever een kampvuur met haar gezicht".
Dan heb je mensen zoals zij. Uit een droombaan (volgens velen) een sabbatical genomen om vervolgens haar droombaan om te smelten naar een vorm die haar past. Dol op haar gezin, haar ouders en haar vrienden. Een marketingtijger, binnen twee maanden staat haar merk als een huis en bouwt ze verder aan haar imperium. Haar geluk en verdriet zijn van haar, slechts gedeeld met "the chosen ones".
En deze dan... De nachtzuster, de denker, de filosoof. De dromer kun je haar ook noemen. Blessed met een gouden pennetje bestiert ze haar blog en beschrijft ze het leven dat ze leidt met haar gezinnetje. Ze is gek op haar kinderen en haar man. Maakt zich soms wat zorgen over haar gezin, de wereld, de mensheid. Niet voor niets voelt bij haar zijn als een warm bad. Soms hoor je haar even niet, dat is haar manier om er mee om te gaan. Omgaan met het leven, met het vallen van het blad.
De moeder van 3 (DRIE) jongens, ook zij is dol op haar viertal. Tussen het moederen, het werken in een verantwoordelijke baan en voetbal (omg....vóetbal) heeft ze ALTIJD tijd voor anderen. Of beter...máákt ze altijd tijd voor anderen. Niets is te gek, ze vindt ook alles leuk. Gezegend met een flinke portie recht voor zijn raap (ik hou ervan) zegt ze wat ze denkt en laat ze merken dat ze je zíet. Ook al is ze het niet met je eens, ze respecteert je mening, je zijn. Ellende heeft ze ook, deelt ze niet. Groot gelijk. En grappig is ze ook nog.
De volgende is heel jong. En wijs. Vol in de studie en bijbaantjes. Vol in de aanval soms. Ze leert van ons, van mij en geeft heel duidelijk aan wat ze wel en niet wil of kan. En lief, onder haar soms onbewogen doen en laten zit een lieverd. Ook zij bijt haar tong niet af, zo moet het.
Dan zijn er die types waar ik niet te veel woorden aan vuil wil maken. Hangend in de slachtofferrol en het verleden. Dol op de kinderen, haar familie en vrienden. Luid verkondigend dat ze er het beste van probeert te maken maar dat alles en iedereen tegenwerkt. En dat probeert ze ook, het beste ervan maken, dat geloof ik écht. Het is alleen zo jammer dat ze niet ziet dat ze het beste al heeft. Dat ze er (in mijn ogen) alleen verkeerd mee omgaat.
Ik denk ook aan dit lieve mens, zij die haar kinderen onder de vleugels heeft. Eén van die kinderen heeft het niet zo makkelijk op dit moment. Ze houdt de ballen hoog, in haar eentje. Ze klaagt niet, zwelgt niet in haar zorgen. Wil geen medelijden maar is blij met iedere vorm van contact. Blijft tijd maken voor zichzelf, haar ontwikkeling en haar sociale leven. Zij zit niet op Facebook, bang dat ze niet genoeg "vrienden" heeft. Zij heeft een hechte band met haar échte vrienden, heeft écht contact. Belt en drinkt wijntjes. Best jaloersmakend eigenlijk...
Zo zijn er ook van die personen die het helemaal maken. "Rocken" noemen ze dat. Jammer eigenlijk dat ze neerkijkt op de "mindere goden" onder ons. Maar ook zij koestert haar "next of kin" en werkt kei en kei hard. Dat laat ze graag weten, dat dan weer wel. Het lijkt allemaal zo mooi, waarschijnlijk is het dat ook...aan de buitenkant. Want dat is wat ze laat zien. Ook zij likt liever een cactus dan een teken van zwakte te tonen. Ik ken haar niet overigens. Misschien zou ze een hele leuke vriendin zijn.
Waarschijnlijk kijkt ze niet neer op mij, maar kijk ik op naar haar en baal ik daarvan...ofzo...
De vrouw die losjes in het leven lijkt te staan heeft uiteraard ook een verhaal. Ze zit overal op en in maar inmiddels komt ook bij haar het besef dat huis en haard heel belangrijk voor haar zijn. Ze is warm en ze geeft graag. Dat komt goed uit voor de personen die graag nemen. Afgelopen jaar is ze daarin wat steviger geworden, ze pikt de nemers er feilloos uit en geeft in plaats daarvan aan de personen die er toe doen... Haar man en haar zoons. In januari wordt ze 50, maar dat is haar niet aan te zien.
En de oermoeder. Álles geeft ze voor haar kinders. Ze knoopt de eindjes aan elkaar zonder klagen. Ze is om door een ringetje te halen, net als haar huis. Ze heeft oog voor alles en iedereen. Ook zij zit in de zorg en dat merk je. Als je niet uitkijkt stort je al je ellende over haar heen en besef je te laat dat zij er ook nog is. Ze heeft bewust voor zichzelf gekozen, voor niet te veel gedoe. Ze is een familiemens en, als je geluk hebt, een vriendin voor het leven.
Dan "the one that got away", zij is mijn zus. Verhuisd naar het buitenland, samen met haar meiden bouwt ze aan haar leven. Met haar krakkemikkige lijf bouwt ze, zonder klagen, aan haar droom. Dansen. Daarnaast werkt ze nog twee baantjes en ze redt het. De liefde zal haar jong houden denk ik. We spreken elkaar nauwelijks maar de band is er. Voor altijd.
Deze dames hebben allemaal in meer of mindere mate invloed op mijn leven. En het zit zo...de meeste van hen zijn mijn vriendinnen. Met hun wil ik oud worden. Twee ervan ken ik niet en dat hoeft ook niet. Het punt is dat ik wil aangeven dat we allemaal (dus ook degene die ik niet ken, of waar ik het niet mee eens ben) keihard aan ons leven werken en er allemaal verschrikkelijk ons best voor doen om het zo fijn mogelijk te hebben.
Er zijn nog meer vrouwen die ik bewonder hoor (op het werk, in een retroloods, in een inloopboetiek in een atelier en mijn moeder), maar dan zou het zo langdradig worden. Wat ik wil zeggen is, dat ik zo trots op deze meiden ben. We leven ons leven en hebben soms geen contact of in ieder geval weinig. Met dit blog wil ik jullie laten weten dat ik jullie ZIE. En dat ik van jullie hou.
Fijne feestdagen liefjes.
x Sas
