Tutje

Spiegeltje spiegeltje,

We hadden het er pas over, weet je nog?

Ik kreeg een berichtje van een oud klasgenoot waarin hij aangaf dat hij (toendestijds in de klas) me wél zag. Uiteraard schreef hij dat niet zonder aanleiding. Ik had hem geschreven dat ik het leuk vond om "vrienden" met hem te zijn. Hij stond vroegah op een voetstuk en ik was een tutje, schreef ik. Om daar aan toe te voegen dat ik het inmiddels in perspectief zag. Daarmee bedoelde ik dat ik nu niet meer vind dat ik een tutje ben.

Letterlijk schreef hij:

"Waarom jij tutje? . Zo zag ik je helemaal niet...je was juist leuk, stil lief meissie met een lach die iedereen zag. Ik vond je lief"

Verder was het een gezellig gesprekje tussen twee oud klasgenoten en ging het over de partners: hij 21 jaar getrouwd (!!!) en ik...uhm ik heb wat exen zullen we maar zeggen...  Inmiddels ben ik al weer meer dan 6 jaar heel gelukkig met Albèrt. Zo compléét anders dan de kaarten er destijds bij lagen. We spraken over de kinderen en meer geneuzel. Misschien spreken we elkaar ooit weer, misschien ook niet. Zo gaat dat op Facebook.

Ennieweej, waar ik naartoe wilde is dit. Want wáár hadden wij het nu over? Over hoe jámmer het eigenlijk is dat je niet weet hoe mensen naar je kijken. Je ziet jezelf op een manier die vaak totaal niet strookt met hoe je uiteindelijk overkomt. En hoewel ik nú denk te weten waar ik sta en het me niet heel veel uitmaakt hoe ik overkom, vind ik het wél heel zonde dat ik vroeger dacht dat ik onzichtbaar was. Daar heb ik me uiteraard naar gedragen. Vooral niet opvallen was het devies, maar blijkbaar viel ik sommige mensen wel op. Mensen waarvan ik dacht dat die "way out of my league" waren (en nu heb ik net niet perse over mijn oude klasgenoot hoor)en ik dus niet benaderbaar was. Gelukkig heb ik inmiddels een hele schare mensen die "way in my league" zijn en daar zitten er ook bij waarvan ik ooit dacht dat die zich nooit met MIJ wilden bemoeien. Het kan gek lopen.

As we speak, lopen mijn stille, rustige en vooral lieve kuikens door hun puberteit. Hebben zíj mensen op een voetstuk staan en worden zíj door die mensen gezien op een manier die ze zelf niet kunnen bevatten... En ik wil naar ze gillen: "Wees je zelf!!! Je bent zo vreselijk LEUK! Doe eens gek!!! Over dertig jaar zit jij misschien dergelijke berichtjes naar je Spiegel te schrijven..." Om direct te beseffen dat ze op dit moment zichzelf al zijn en daarmee al dan niet tevreden zijn. Daar heb ik geen invloed op. Zo nu en dan pomp ik er een injectie vertrouwen in, hier en daar voer ik ze een stukje zelfbewustzijn en probeer ik hen niet te bedruipen met mijn eigen angsten en frustraties. Volgens mij gaat dat goed.

Zó jammer dat zij nog niet weten wat wij nu wel weten. Wijsheid komt met de jaren zeggen ze en volgens mij klopt het nog ook. Gelukkig zijn zij nog niet wijs en hebben ze hun hele leven om hun eigen paadje te bewandelen, hun eigen geschiedenis te schrijven en (hellup) hun eigen fouten te maken. Ik had mijn route achteraf niet anders uitgestippeld, jij wel?

xx

Het Spiegeltje van Barbara vind je HIER