Hallo mevrouw,
Gelukkig zie ik mezelf nog als een meisje, maar ik ben natuurlijk niet gek. Ik ben al lang geen meisje meer.
Sowieso kijk ik altijd om me heen als er naar me gelachen, gefloten of geknipoogd wordt. Nog nooit heb ik gedacht dat zulke acties voor mijn konden zijn. Flirten is aan mij niet besteed, doe mij maar een hele duidelijke directe openingszin. Lekker afgezaagd, zoals "kom jij hier vaker?" ofzo. Anders heb je de kans dat ik hem mis. Het is een godswonder dat ik überhaupt aan de man ben. Op onze eerste date was één van zijn eerste zinnen: "Dus dat is het mooiste dat je in de kast hebt hangen?" Kijk...dát snap ik tenminste! Maar goed, ik dwaal af. Wat ik wilde zeggen...het flirten mis ik dus niet. Maar toen ik, een jaar of ACHT geleden, met mijn collegaatje naar de winkels liep en er werd gezegd dat ik een mooie DOCHTER had, ging het licht wel even uit...zijn ze gék ofzo...kijk naar je eiguh! Met je kale hoofd en je bierbuik....
Voor de rest verkeer ik vooralsnog in de ontkenningsfase. Hoewel de zakken onder mijn ogen 's morgens echt niet over het hoofd te zien zijn... Mijn bovenarmen zwaaien de visite uit tot ze al lang en breed om de hoek zijn verdwenen. En ik heb een brilletje... mijn handen hebben geen vlekken, maar als ik aan het velletje trek blijft het beangstingend lang omhoog staan. En mijn kont lijkt op een stapeltje pannenkoeken, op zijn kant welteverstaan.... maar verder alles goed hoor! Als ik mijn kleren aan heb, zie je daar niks van. Dat mij knie kraakt komt niet door mijn respectabele middelbare leeftijd, maar door die freaking trap die ik tijdens het verhuizen naar huis nummer 1 een ziljoen keer op en neer moest. Mijn stramme vingertjes zitten in de familie, net als het gebrek aan kracht in mijn handen. Maar verder ben ik oersterk en zeer jeugdig. Ik beschouw mezelf dan ook als een Goed Gelukte Veertiger want Alles Doet Ut Nog. De ongemakken zijn een gevolg van leven.
Waar ik vooral aan merk dat ik geen meisje meer ben is door de reacties van mijn kinderen. Als ik er een heel cool dansje uitgooi, kijken ze me meewarig aan..."Wat doe JIJ nou?" Zing ik mee met een zomerhit, vragen ze me hoe ik dat nummer ken. Waarop ik dan weer moet uitleggen dat ik daar dertig (!) jaar geleden enorme fan van was. Draaien zij muziek, moet ik me beheersen om niet naar boven te gillen of die pokkeherrie niet wat zachter kan. Maar het ergste...het aller áller ergste is als ik in mijn complete jeugdigheid bijvoorbeeld "no Spang" roep wanneer ze zich niet zo druk moeten maken. Of dat ik mijn "pattas" kwijt ben en mijn pubers elkaar vertederd aankijken of zich een appelflauwte lachen omdat ik (in het gunstigste geval) de klemtoon verkeerd heb gelegd... Dán voel ik me zesenveertig en weet ik zeker dat ik geen meisje meer ben..
Overigens...bij de potloodtest slaag ik met vlag en wimpel. Mijn meisjes zijn te klein om te hangen ;-)
Ben je nieuwsgierig waar bovenstaande blog een reactie op was? Kijk dan bij Barbara en vergeet geen berichtje achter te laten. Vinden we leuk!
In deze blogjes schrijven Sacha van "Sorry about the mess but we live here" en Barbara van "Barbaramama" briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Tweewekelijks verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.
We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Sacha voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Barbara ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets "Spiegeltje"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten