Ik-Wil-Het-Niet

Ik was het meisje dat géén Doe Maar buttons droeg, bewust. Want iedereen had ze al en ik hoefde niet te laten zien wat ik zelf wel wist; namelijk dat ik hun grootste fan was.

Photo: Mrs. Smits.com

Vandaag ben ik verdrietig en ik twijfel of ik het wil laten zien. Iedereen is verdrietig en we hoeven niet te schreeuwen om te weten dat dit zo is, of waarom. 

Gisterenavond zag Albert op zijn telefoon dat er geschoten werd in Parijs. Ik nam het voor kennisgeving aan en ging door met mijn haakwerkje. Ik wilde niet, niet weer. 

Vanmorgen dronk ik mijn koffie en pakte bewust geen krant. Ik wilde het gewoon niet.

Ik liet de hond uit en belde aan bij de nieuwe buren. Bood hen een zak kleding aan, ze accepteerden en vroeg of ik even binnenkwam. We spraken af dat we dat later zouden doen, nu moest de hond plassen. Ik was blij met mijn goede gevoel.

Toen ik thuiskwam liet ik de televisie uit, ik wilde nog even niet. Bewust onwetend dook ik mijn tuintje in. Even therapeutisch. Niet denken maar doen. Even een praatje met de buurvrouw bevestigde mijn vermoeden, maar ik had er nog geen zin in. Geen zin. Kop in het zand.

Albèrt kwam thuis en vroeg of ik het nieuws had gevolgd. Toen ik ontkennend antwoordde zei hij dat ik dat dan maar eens moest doen. Het was serieus zei hij, waar moet het heen met de wereld. En eigenlijk wilde ik nog steeds niet.

En nu heb ik het dus gezien... Er staat wéér een stukje van de wereld in brand. En het enige dat ik wil doen is thuisblijven. Weg van de discussies, weg van de meningen, weg van de vlaggen, de Eiffeltorens, de hysterie.

Niet omdat het me niets doet. Maar omdat ik zelf best wel weet dat ik doodsbang ben. Bang voor de huidige sfeer in Europa, in Nederland en in mijn straat. Daar heb ik niemand voor nodig. En ik wil het niet. Ik wil niet bang zijn.

Morgen breng ik mijn zak met kleding bij de nieuwe buren. Mensen zoals jij en ik, alleen zijn zij gevlucht uit Somalië. En morgen drinken we koffie. Gewoon omdat het kan.

Nu nog wel

Vredestichter

"Tja, ik verdiep me nogal in mensen..."

zei de date met de intrigerende nickname Ambien járen geleden tegen me. "Hobby'tje van me"

 

"Ben momenteel bezig met enneagrammen en volgens mij ben jij een....ja, ik dénk dat jij een ZEVEN bent" Ik was al lang mijn belangstelling verloren. Op het moment dat mijn gesprekspartner vaker aan zijn haar zit dan ik, ben ik weg. Maar hij keek me aan of hij me een enorme gunst bewees... Of ik überhaupt wist wat een ZEVEN was?? Nou nee en hoewel ik de Enneagram zeer interessant vond besloot ik af te ronden. De man was net zo slaapverwekkend als zijn naam (bleek later).

 

Eenmaal thuis goochelde ik (na zijn naam en de slappe lach die daarop volgde) direct de Enneagram en deed de test... ZEVEN bleek de Levensgenieter, best een compliment vond ik. Maar hoezeer ik ook van het leven geniet, mijn test wees (en wijst) uit dat ik een Vredestichter ben - type NEGEN. En dat klopt. Behalve dat ik alle soorten van conflict het liefst zoveel mogelijk vermijd, ben ik ook vriendelijk, goedaardig en ondersteunend.

 

"Ik ben tevreden", daar begon de omschrijving van type NEGEN mee en aanvankelijk dacht ik: "hm...klinkt goed!" want dat klopt, ik bén tevreden. Zo kabbelde de omschrijving nog even verder tot ik las..."kan gemakzuchtig zijn"......"moeilijk vat op te krijgen"...."ontvlucht situaties"....."rekent er niet op dat anderen zich voor hun problemen interesseren"...."contact met innerlijke stem verloren" "lui en traag"... Zeg wat IS dit, dacht ik, als ik me had willen laten afbekken dan had ik wel in dienst gegaan ofzo....

 

Maar het klopt...all of the above. Als ik mezelf niet in de gaten hou vertoon ik alle verschijnselen van een NEGEN. Ik haat conflicten, als klein kind al en ik geloof zeker dat ik voor mensen die me niet "kennen" lastig te doorgronden ben. Bij mij is niemand slecht, want er zal best een reden voor zijn dat iemand zich op een bepaalde manier gedraagt. (Dat ik daarmee niet de steun bood die werd gevraagd, had ik niet in de gaten). En ik ben inderdaad een beetje traag, ik geloof het allemaal wel... De test gaf me dus wel iets om over na te denken. Want NEGENS zijn niet alleen maar slecht natuurlijk, ik durf zelfs te stellen dat ik denk dat "we" een uitstervend ras zijn, gezien de huidige ontwikkelingen in de wereld. En om nu meteen maar over mezelf te denken dat ik geen ruggengraat heb vond ik toch een tikkie ver gaan.  Dus ik besloot dat het onzin was, die Enneagram. Ja zeg, ik had gedoe genoeg.

 

Toch dacht ik in de jaren die volgden regelmatig aan "de NEGEN" als ik in bepaalde situaties kwam. Leerde beter voor mezelf opkomen (en echt hoor, dat kon ik best al) en bedacht dat het beter voor iedereen was, als ik mezelf liet gelden op momenten die er toe deden. Die laatste zin is belangrijk, voor mij. Zoals ik al eerder schreef, ik vind het heeeel fijn om onpartijdig te zijn, Zwitserland dus. Maar ik geloof niet dat ik nog vaak conflict vermijdend gedrag vertoon. I pick my battles en voor de rest verkeer ik in zalige NEGEN-staat.

 

Eigenlijk ben ik een NEGEN/ZEVEN.... Hoewel....ZEVENS zijn gulzig, naïef en ontwijken pijn... Geloof dat ik toch het liefst mezelf ben...met alles erop en eraan. Zonder stempel.

Guilty pleasures

Toen ik pas met Edwin over Goede Tijden zat te praten drong het tot me door... Goede Tijden is  "not done" in bepaalde lagen van de bevolking blijkbaar. Het verraste hem namelijk dat wij, als gezin, naar de soap kijken. Hij vindt het zelf ook leuk, maar achter ons had hij het niet gezocht. "Hmm" denk ik dan direct bij mezelf..."is dat goed, of is dat slecht?" "Waarom denkt hij zoiets over ons? Wat stralen we uit?" Nah goed, daar kom je toch nooit achter natuurlijk en eigenlijk is het niet zo belangrijk wat men van je denkt en in dit geval helemaal niet, het was een onschuldige verwondering.

Voor de beeldvorming vind ik het wel leuk om wat zogenaamde guilty pleasures te onthullen. Schrap zetten hoeft niet overigens.

Ik vind het fijn om te denken dat men mij als een vredelievend, zorgzaam en meegaand persoon ziet. Iemand met een goede inborst zeg maar. Van dat beeld zal weinig overblijven nu ik opbiecht een die-hard fan van The Walking Dead te zijn. Al vanaf het eerste seizoen kan ik vreselijk genieten van mensen die moeten rennen voor hun leven en daar ALLES voor over hebben. TWD is niet zomaar een zombieserie, neeeee zeg! TWD gaat over een groep mensen en de dynamiek in die groep maakt dat ik graag naar de serie kijk.  Maar in mijn hoofd ontwikkel ik stiekem al een techniek om de zombies aan te pakken. Mócht er hier een plaag uitbreken dan ben ik voorbereid en ik kan je vertellen...met mij valt niet te spotten! So much for Hippie Sacha...

Goed, dat was de fictie. Extra fijn is dat ik mijn gezin heb aangestoken met mijn verslaving. Doen we nog een aflevering mam? Uh, oké! Hoeveel?

In het echt heb ik nog wel wat guilty pleasures... Ik zing, niets mis mee natuurlijk. Ik zing onder de douche... Nog niet raar eigenlijk. Nee het vreemdst is dat ik vind dat ik GOED zing. Ik vind mezelf goed. Ook al heb ik alles tegen, ook al raak ik de noten niet en wéét ik dat het niet klinkt. Als ik onder de douche sta te zingen "nail" ik álles. Hoezo Voice Of Holland? Zet mijn douche op het podium en ik versla íedereen in de battle. In mijn hoofd dan hè, want echt hoor, ik weet best wel dat ik het niet kan. Maar onder de douche rock ik! En niemand die me tegenhoudt.

En ik tel. Alles. Hoeveel traptreden (altijd de zelfde hoeveelheid overigens, voor de niet tellenden onder ons). De steken van mijn gehaakte deken. Hoe vaak ik op de fiets moet trappen tot ik op de hoek ben. Hoe lang ik mijn haren was en hoe lang het duurt voor dat alles in het putje is verdwenen. Noem het op en ik tel het. Als het kan. Liefst verbind ik er dan ook een weddenschapje aan, met mezelf. Wedden? Ik kan binnen 30 pedaaltrappen op de hoek zijn. Als dat dan lukt probeer ik het de volgende keer in 29 tellen. NIET dwangmatig overigens. Ik kan makkelijk zonder, maar ik vind het leuk om mijn leven een beetje te verspellen, het is allemaal al serieus genoeg.

Als ik gekleurde snoepjes heb, eet ik eerst de oneven op, tot ik van alle kleuren hetzelfde aantal heb. Dan begin ik met de lelijkste kleur en maak een rondje van alle kleuren. Net zo lang tot ik het laatste snoepje van de mooiste kleur in mijn mond kan steken. Het leven is zo mooi!

Appels schil ik, al tellend, net zo lang tot het schilletje breekt. Enzovoort enzovoort. Noem me een grote kleuter, maar ik hou ervan. Er zijn zat zaken waar ik me druk over kan maken (en maak) laat mij maar lekker stiekem dingetjes doen waar ik zelf heel hard om kan lachen. Ik hou ervan.

En jij? Moet jij wel eens om jezelf lachen Bar?