Iets dat ik op mijn blogje probeer te doorbreken.
Bijvoorbeeld door filterloos door mijn blogleven te wandelen
Uiteindelijk heb ik zelf de regie over wát en wanneer ik in mijn digitale dagboek schrijf. De laatste weken was ik wat stil en dat had een reden... Ik had namelijk geen zin. Simpel. Ik had het niet (te) druk, was niet ziek of ongelukkig maar ik had gewoon geen zin. En dat mag ik, geen zin hebben...ik heb namelijk geen enkele verplichting tot het schrijven van dit blog dus zin maken hoeft gewoon niet. Zalig.
Ik had wel veel zin in andere dingen, heb veel gehaakt, breide een jurk, ben bij vrienden wezen eten (één keer, maar het waren er twee dus; vrienden), ontving gasten (regelmatig), maakte plannetjes met Anita, filosofeerde met Albèrt en las de krant. Ik liep met James, de schat, maakte ruzie met de kinderen, de schatten (had ik geen zin in, maar soms is het nodig) maar knuffelde ze ook. Kortom, ik leefde mijn echte leventje.
Natuurlijk bracht ik ook tijd door op het wereldwijde web en eerlijk gezegd begin ik er een bepaalde haat/liefde verhouding voor te ontwikkelen. Het lijkt erop (en ik breng nu uiteraard geen nieuws) dat we ons op het internet stuk voor stuk beter (of slechter) voordoen dan de werkelijkheid. Je telt bovendien niet mee als je niet een bepaalde mening hebt over, bijvoorbeeld, Zwarte Piet, MH17 of Charlie. Als je die mening niet uit, geef je er dus niet om, zo is de opvatting lijkt het wel. Steeds vaker vraag ik me af of we schrijven wat we denken dat onze "vrienden" willen lezen, in plaats van te delen wat je kwijt wilt, ongeacht de reacties die je daar op krijgt. Het echte contact schiet er een beetje bij in.
Ik merk dat de kracht van een felicitatie verloren gaat in 95 keer "Gefeliciteerd" op je tijdlijn. Net als de "vind ik leuk" die je er dan plichtmatig onder zet. "Een echte vriend belt" zag ik tussen de felicitaties van een kennis staan. De schrijver heeft gelijk. Een echte felicitatie is er één speciaal gericht aan jou, wat mij betreft in een privé-berichtje van datzelfde Facebook. Of met een Whats-appje. Maar een échte felicitatie is dat telefoontje, of die kaart (die je dan weer niet van mij moet verwachten, want echt...ik kan het niet).
Natuurlijk heb ik wel eens "Girlpowerrrrrrrrr" onder een berichtje van een FB-vriend geschreven, als het daar even niet zo lekker liep. En uiteraard lees ik ook graag mee met alle geboortes, etentjes en verjaardagen. Maar echt contact is dat natuurlijk niet. De behoefte om zelf te delen is ook niet meer zo groot, tenzij het over het delen van mijn digitale overpeinzingen gaat, want daar gebruik ik Facebook voornamelijk voor.
Dus ik hink op twee gedachten... Stop ik met Facebook en vraag ik jullie om je in te schrijven voor een mailtje, of ga ik voor het grotere bereik dat Facebook me toch wel brengt? Omdat ik de reacties toch wel heel leuk vind allemaal. Ik weet het nog niet en tot ik er uit ben misbruik ik Facebook nog lekker even.
Als laatste van ons gezin...de rest is er allang klaar mee...
