En dan?

Hoewel het niet de bedoeling is om onze situatie uit den treure te benadrukken, wil ik hem ook niet helemaal in de doofpot stoppen. Het maakt wie we zijn, dus hier komt ie, voor eens en voor altijd:

Om nu meteen te zeggen dat ons faillissement het beste is dat ons sinds tijden overkwam, gaat wat ver. Ik raad het niemand aan. Liever hadden we nu nog in de winkel gestaan, vol plannen voor een toekomst gevuld met kleding en blije klanten. Maar het mocht helaas niet zo zijn. Het roer moest om en plannen moesten veranderd worden.

Maar met het faillissement kwam uiteindelijk wel de rust. Rust op verschillende vlakken. Want niet alleen op financieel maar ook op persoonlijk vlak zijn we gedwongen om stil te staan bij "Het-Grote-Hoe-Nu-Verder?"

Eerst waren daar onzekere tijden. En nu? Hoe gaan we het redden? Hoe gaan we het vertellen? Hoe pakken de kinderen het op? Waar moeten we nu wonen? Wat wordt er over ons verteld en hoe gaan we daar mee om?  Het fijne van problemen is, dat ze opgelost kunnen worden. Sommige problemen lossen zichzelf op, andere hebben wat meer aandacht nodig. Ook fijn is dat je zelf kunt kiezen op welke manier je ermee omgaat.

Wij hebben gekozen voor het tellen van onze zegeningen. Lekker zweverig hè... maar op een bepaald moment kún je gewoon niet anders. Het is dát, of zwelgen in zelfmedelijden en bitter worden, nou geef mijn portie maar aan Fikkie. Dus zegeningen zullen het zijn! En écht, we hebben er zoveel. Niet alleen mogen we ons wentelen in een warm bad van vrienden en familie maar hebben we ook drie heerlijke pubers die ons steunen waar ze kunnen. Gewoon door te begrijpen wat binnen hun macht ligt en te blijven wie ze zijn maken ze ons een sterk gezin dat alles aankan.

Onze uitdaging ligt in het maken van grote zaken, zoals een warm thuis en een fijn leven, met een klein budget. Barbara en ik zaten een tijdje geleden te gniffelen op de bank. Ons met zorg in elkaar gezette vintage huishouden zou zomaar verward kunnen worden met een "Ach die lieverds, kijk eens hoe ze in de schuldsanering zitten-inrichting". Het is ons geluk dat we van oude meuk houden.

Ook moeten we sparen voor leuke dingen. Tenminste....sparen voor leuke dingen die geld kosten. En dan heb ik het niet over een auto, maar over een bioscoopje pikken of een terrasje pakken. Een wandeling kost echter niets en een bbq moet gepland worden, niet in een keer een hele hap vlees kopen, maar gewoon opsparen in de vriezer. Ik hoef echt niet iedere week te bbq-en hoor. Ons inkoopbeleid is ook drastisch veranderd, we eten vers tegenwoordig en gooien maar zelden iets weg. Aankopen die eerder vanzelfsprekend waren, worden nu met de grootste zorg in het budget gepast en eventueel zonder pardon geschrapt. En het mooie is....ik sta nooit meer met een lege pas bij een kassa, er is overzicht! (kan ook zijn omdat ik niet zo vaak meer bij een kassa sta hoor ;-))

De grootste winst die we ervaren is: tijd. Tijd voor elkaar, tijd voor de kinderen, tijd voor leuke dingen, tijd voor onze omgeving. Want ik was al nooit een held in feesten en partijen (om over de Fijne Man nog maar te zwijgen), maar ik kan je brommen dat ik in de afgelopen twee jaar regelmatig een (terechte) tik op mijn vingers heb gekregen voor het missen van een verjaardag, al dan niet met een goede reden. Steeds vaker waren we ook te moe voor dingen buiten ons gezin en dreigden we een ietsje geïsoleerd te raken. Met alleen Whatsapp red je het niet in de grote mensen wereld.

Uiteraard is het niet alleen halleluja en hebben we best momentjes dat we minder blij zijn. En natuurlijk hebben we de ogen uit ons hoofd gejankt, nog steeds af en toe, maar dat doen we samen. Samen redden we het makkelijk. Als ik het niet meer zie zitten is hij daar voor mij en andersom. En intussen pakken we ons leven op en gaan we verder als gezonde mensen die toevallig failliet zijn...

x
Sas

Ik kan álles!

...of beter, ik kan doe álles!

Want ik ben in het trotse bezit van een gezonde portie zelfoverschatting. Dát, in combinatie met mijn sluimerende controledrang en een snufje ongeduld, maakt dat ik alles kan doe!

Oké, koken wil kan ik niet...ik maak eten en tegenwoordig hoef ik zelfs dát niet meer te doen, want de Fijne Man staat in de keuken te hakken en te bakken. En los van het feit dat hij zes keer zo veel afwas achterlaat, is dat heel prettig. Gelukkig kan ik dan wel weer heel goed afwassen, maar dat doe ik niet, omdat de kinderen dat ook heel goed kunnen (en daar kom ik dan later wel weer een keer op terug).

Maar goed, even los van deze zijsprong, ik kan dus álles! Zo heb ik onlangs met de Fijne Man een vloer gelegd (ik praat er niet graag over maar: "Oh, de PIJN") en kan ik ook heel goed sjouwen. Want als klap op de vuurpijl ben ik ook nog eens héél sterk...

Een paar kleine nadeeltjes heeft het wel, allesdoener zijn. Avonden worden heel lang als je steeds de verkeerde hoek in de plintjes zaagt, ook heel duur trouwens. Want als je alles doet, wil je ook niet geholpen of gestopt worden. "Ga nou eens lekker zitten, morgen weer een dag" is aan mij niet besteed want die plintjes móeten er in en wel nú, of over een uur en désnoods een tikkie beschadigd. Maar het móet en ik wil het zélf doen! Ook de rolgordijnen moeten zónder het juiste gereedschap hangen, want ik wil het! En dat ik dan zes ziljoen keer een heel klein stukje van de buis af moet zagen omdat het steeds niet past maakt me níets uit!

Zo puilt ons huis, na drie maanden bewoning, uit van de "net niet" projectjes. En ik ben er trots op joh! De gordijnen hangen met iets te grote schroeven door iets te kleine pluggen in een net goed gat aan rails waar op dit moment niet te veel aan moet gebeuren anders klappen ze naar beneden. Rolgordijnen, lampen, plinten en de trap alles zélf gedaan, perféct in hun imperfectie. Voor alle duidelijkheid, samen met de Fijne Man (anders krijg je dát weer), die mij als ik op het randje van ontploffen sta, altijd weer rustig krijgt met een dom grapje, een lekker stukje muziek of een beetje extra inzicht.

Want stoppen...nee...dat kan doe ik dan weer niet als ik eenmaal bezig ben. En dan is het altijd fijn als er op een gegeven moment iemand staat die heel hard kan terugfluiten. Dan blijft het een beetje in balans. Er moet tenslotte ook nog iets voor de Fijne Man te doen blijven.

To blog or not to blog...

...is een vraag die ik mezelf al maanden stel. Want ik vind het heerlijk om te schrijven. Gewoon beginnen en wel zien waar het schip strandt of juist vol inspiratie, door een zinnetje dat ik hoorde of een ingeving die ik kreeg.

Maar dan de vraag...wie zit er op nóg een blog te wachten? En waarom wél van Facebook af, maar vervolgens je "lief en leed" op je blog gooien? Wil ik een inspirator zijn? Nee, niet eigenlijk... En heb ik veel nieuws? Nee, niet....

En om maar gelijk met de billen bloot te gaan, ik kan ook geen mooie foto's maken van mijn opgeruimde huis met de witte muren en de hippe vaasjes.

Mijn haakwerkjes lijken altijd nét niet op de prachtige dingen die je op het web langs ziet komen en waarvan de moed je in de schoenen zakt voor je zelfs aan het werkje begint. En onze tuin...breek me de bek niet open, een project op zich. Maar méns wat ben ik blij met wat ik heb en wat wil ik het graag delen met iedereen die het wil zien.

Dus ik ga het doen, met de regelmaat die ik aankan en je mag met me meeleven, commentaar geven of niets zeggen en gewoon je ding weer gaan doen. Leuk en gezellig. Mijn blog, mijn leven, mijn dingetje. Welkom op mijn blog...

x Sas