Pagina's

zondag 18 oktober 2015

Re: Wat eten we vandaag?

Barbara schreef een Spiegeltje, Dit is mijn antwoord.

Hussen! Met zingoren... Dát eten we vanavond. Recept van mijn opa dat, geloof ik, in dezelfde categorie als de "apenkots" van jouw vader valt. Grappig hoe dit van generatie op generatie wordt overgenomen.

Ja, eten...ik heb er niet zoveel mee. Ik hou niet van koken, ben een keukenvandaal. Niet zelden komt het voor dat we rond etenstijd nog moeten bedenken wat het gaat worden die avond. Tegenwoordig kookt Albèrt en soms staat het oudste kuiken in de keuken dus zo goed als altijd kom ik er netjes onderuit. En áls ik kook, kun je dat niet onder de noemer koken scharen. Ik kook niet, ik maak eten. Zonder bezieling, op de automatische piloot. Als ik dagelijks een volledige maaltijd uit een tube zou kunnen halen zou ik het doen. Gut...wat klinkt dat koud zeg! Maar het is wel mijn relatie tot eten, zonder filter.

Wat we eten is ook voor mij vaak een verrassing. Ik begrijp niets van mensen die 's morgens al over het avondeten beginnen. Hoezo dan? Ik kan me echt niet verheugen op een bord met boontjes of een kom met soep. Waar ik me wél op kan verheugen is de actie zelf, het eten op zich. Want als het eten eenmaal gekookt is, gaan we aan tafel. Jazeker, wij eten aan tafel! Want dát vind ik dan weer wél heel erg fijn, samen aan tafel. Kletsen over de dag van vandaag, bespreken wat je belangrijk vindt en luisteren naar elkaar. Mijn kinderen eten alles, zitten bijna nooit met lange tanden aan tafel. Ja, paprika, dat is een weggeschoven groente, net als champignons. Maar verder gaat het er zonder morren in, onder het genot van dat goede gesprek of in stilte. Maar bijna altijd samen. We geven het eten ook altijd een cijfer (tik van het gezin) gemiddeld krijgt het een 7, niet slecht toch.

We eten twee keer per week een prakkie, op woensdag zijn de kinderen weg dus doen wij makkelijk (pizza ofzo), vrijdag patatdag (hoeft voor mij niet perse) en minstens 1 x pasta. Die vaste dagen zijn overigens wel een dingetje, ik vind ver-schrik-ke-lijk om een jaar van te voren al te weten wat ik op, bijvoorbeeld, vrijdag de dertiende zal eten. Stom! Maar dat terzijde... In het weekend rommel ik maar wat aan.

Als de kinderen er zijn zit er meer structuur in dan wanneer we samen zijn. Op zaterdag zouden we dan zomaar "chips" kunnen eten. Op zondag is er meestal iets makkelijks maar wel gezond, denk aan een stamppotje of gebakken aardappelen met sla of een boterham met ei. Als de kinderen wel thuis zijn probeer ik het wel extra gezellig te maken. Pannenkoeken of gourmetten, maar echt niet ieder weekend! Tegenwoordig is Gwen vaak aan het werk dus eet ze op zaterdag niet mee. Dan eten we BOS (bord op schoot) en kijken we naar Lachen om Homevideo's, hoe burgerlijk wil je het hebben ;-).  Ik hou van de kneuterigheid die bij de maaltijd komt kijken, het maakt me niets uit wat er op mijn bord ligt eigenlijk.

Hier dus geen vier gangen diner tijdens de kerstdagen, ik kijk wel gauw uit. Vergeet nooit meer hoe mijn moeder úren in de keuken had staan zwoegen en dat wij allemaal onze neus optrokken. Zó zielig. (achteraf dan he, toen vond ik dat ik volledig in mijn recht stond). Naar mijn mening is een pan erwtensoep ook oké op de kerstdis, zolang de tafel maar mooi gedekt is en het gezelschap fijn.

Als ik alleen zou wonen zou het, denk ik, een drama worden. Waarschijnlijk zou ik op de bank eindigen met een toastje kaas. Dagelijks. En daar zou ik nog tevreden mee zijn ook. Of met een emmer B&J's. Niet omdat ik niet voor mezelf wil zorgen (krijgen we dat weer) maar omdat ik dát nu eenmaal veel lekkerder vind dat een bord met boontjes. Maar het is wel saai....zo zonder tafelgenoten. Blij dat ik niet alleen ben, die boontjes neem ik dan maar op de koop toe.

maandag 12 oktober 2015

Zwitserland

Mirror mirror,
 
Mijn vrienden (hier in het Dordtse) noemen me Zwitserland omdat ik me graag afzijdig hou van gekonkel en gemorrel. Ik kies zelden partij en zolang er niet naar mijn mening gevraagd wordt, geef ik hem niet. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen mening heb! Ik vind heel veel van veel dingen, maar ik vind het niet nodig om dat altijd maar te ventileren. Zwitserland dus, ik vind het een geuzennaam.

 
Zwitserland houdt overigens best van een goed potje mopperen op zijn tijd, zo vind ze best aardig wat dingen stom. Zoals daar zijn:
 
Exen...
 
Niet die van mij overigens (mijn ex is oké olé olé) Nee, van die exen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en dat over de rug van de kinderen uitspelen. Naar mijn mening heeft IEDER kind recht op een vader en een moeder. En ieder kind heeft het recht om ZELF een mening te vormen. Dus dames en heren ex, denk na en kijk even in de spiegel. Wees Zwitserland waar het je ex en je kinderen betreft.
 
Vensterbank Boeddhisme...
 
Van die Boeddha's die je overal en nergens kunt kopen en die je overal en nergens ter decoratie ziet staan. Boeddha's in de tuin, aan de muur, in de vensterbank en op de plee. Leg er nog een Happiness bij en het plaatje is voor mij compleet. Ik krijg daar een "Kijk mij eens lekker spiritueel zijn" gevoel van. Belachelijk hoor (van mij) want wie ben ik om daar zo over te oordelen. Maar ik vind het stom. Behalve mijn Orang Malu...die vind ik mooi.
 
Roddelen...
 
Ik háát het! Niet te verwarren met "over elkaar praten". Dat mag. Maar over elkaar lullen met de intentie iemand (die zich op dat moment niet kan verdedigen) af te breken kan écht niet!
 
Drie dezelfde...
 
Ken je dat? Die vensterbanken waar groepjes van drie dezelfde vaasje staan. Liefst met drie dezelfde nepbloemen. Of drie dezelfde lijstjes, met drie bijna dezelfde foto's. Drie dezelfde plantjes. Waar is dat ontstaan vraag ik me af? Ik vind het niet mooi, maar hey.... Kijk eens bij mij binnen, genoeg stoms te vinden hoor.
 
Vriendschappen onderhouden...
 
Dat vind ik niet stom. Dat vind ik moeilijk. Maar ik doe mijn best.

Mopperen op vluchtelingen...

Je zou ZELF maar met je kindjes onder je arm naar een "veilig" en "vredig"land vluchten. Zou JIJ die sociale huurwoning NIET accepteren? I rest my case... Mensen, doe normaal en behandel mensen zoals je zelf behandeld wilt worden. Tuurlijk is dit kort door de bocht en zijn er genoeg "if's and but's" bottom line is, iedereen is blij als hij geholpen wordt.

En dan ook nog...

Volwassenen die "hihihi" tikken in een mail of een app - Kom óp zeg!
Een duimpje omhoog - Zeg dan niks.
Rommel op de trap - we hebben heul wat.
 
Dus zie je? Ik heb best een mening. Het enige is dat ik probeer die voor mezelf te houden omdat ik weet (denk te weten) dat mensen aan zichzelf gaan twijfelen als ze dit lezen. Tenminste...ik spreek uit ervaring. Als ik dergelijke lijstjes lees dan ga ik bij mezelf te rade en denk ik (bijvoorbeeld)....OMG ik hou van boeddha's!!!! Of OMG ik tik altijd hihihi... Ben ik nu Stom??? En dat is een gevoel dat ik mensen niet wil geven. Nee je bent niet stom, het is enkel maar een mening. Daarom....Zwitserland...

Jij vindt vast ook dingen stom. Roept u maar x


zondag 4 oktober 2015

Re: Groeten voor wereldvrede

Hey troel,


Misschien ligt het aan het soort auto's dat ik heb gereden maar ik heb nog nooit iemand gegroet omdat ze in dezelfde auto reden. Ja, toen ik in onze Volvo 240 Polar reed (áls ie reed)...toen wel, maar dan gooide ik alle registers open. Stond niet stil bij énige coolness...en heb waarschijnlijk alle zwaairegels die voor de Volvo 240 gelden overtreden. Plezier had ik wel.

Verder reed ik eigenlijk vooral in auto's waarin ik niet gezien wilde worden. Ik bedoel, een Ford Orion was nou niet je dát. Tenzij je bij de "er-passen-wel-7-(ZEVEN)-kratten-bier-in-mijn-kofferbak"-club hoorde, misschien dat je dan wel een vinger naar een mede Orion bestuurder opstak. De enige vinger die ik naar de Orion wilde opsteken was de derde van links (of rechts), ik was het kreng al vreselijk zat maar hij kwam ALTIJD door de keuring. Later reed ik in een Peugeootje 106, geen club en geen groet, lekker makkelijk. En onze laatste auto was een Opel Zafira, daar wil ik niet meer over praten ;-)

Blij dat ik de regels voor bromfietsen en motoren niet uit mijn hoofd hoefde te leren. Brommers en ik zijn geen vrienden. De eerste keer dat ik achterop zo'n ding klom viel ik er achterover vanaf toen hij wegreed. Hup! Beentjes in de lucht en ego aan diggelen. Wist IK veel dat ik mezelf moest vasthouden... Het is nooit meer goed gekomen. Geef mij maar een fiets (als er geen auto voorhanden is).

Maar ik voel je. Ik schreef er hier  al eens over. Sinds wij James hebben groet ik me te pletter. Ik heb me voorgenomen om te groeten en dat doet me goed. En geloof me, ik ga echt niet voor iemands neus staan te springen als er geen contact is. Maar als er een vorm van contact is dan lach, groet, zwaai of praat ik en dat voelt goed. Voor mij. Of ik het voor de wereldvrede doe weet ik niet, ik doe het in ieder geval wel voor míjn wereldvrede. Ik word er blij van. Naar goed voorbeeld van Dingen Die Fijn Zijn doe ik soms aan guerrilla-vriendelijkheid en stop ik zo nu en dan een geluksvisje in een fietstas of een briefje in de brievenbus bij compleet onbekende personen. Omdat ik geloof in de kracht van geven. Ik word namelijk heel blij en vrolijk van zo'n "rebelse" actie en stel me dan het gezicht van de ontvanger voor. Grappig toch?

Dus wereldvrede? Kom maar op! Aan mij ligt het in ieder geval niet...


Wil je weten waar ik op reageerde? Barbara zwaait zich ook te pletter, volgens de regels ;-)