Weet je wat jij moet doen? Je moet gaan schrijven!
Ik hoor het regelmatig en uiteraard streelt dat mijn ego.
Dus toen mijn moeder een oproepje van het AD waarin werd gevraagd om schrijftalent doorstuurde, trok ik de stoute schoenen aan en reageerde. Wonder boven wonder werd ik uitgenodigd voor een orienterend gesprek met de hoofdredacteur. De door mij gedroomde column zat er niet in, maar ik mocht wel een proefstukje schrijven. Vol inspiratie vertrok ik. Punt.
Sindsdien kwam er geen woord meer op papier. Van het artikel kwam niets terecht en ook mijn blog werd niet meer bijgehouden. Een typisch geval van "cold feet". Een paar weken later sprak ik Kees Thies een graag gelezen columnist die een tijdje bijna mijn buurman is geweest. Een toevallige ontmoeting bij de supermarkt en zijn open persoonlijkheid maakt dat wij af en toe eens met elkaar kletsen op messenger. Hij vertelde me dat ik nergens bang voor moest zijn en gewoon eens moest bellen met de hoofdredacteur van Dordt Centraal. Aangestoken door zijn enthousiasme en vol goede moed sloot ik het gesprek af. Ik zou gaan bellen. Punt.
Tot nu kwam er geen woord op het spreekwoordelijke papier. Ik wil wel, maar ik kan niet. Kan niet bestaat niet, dat weet ik. Dus dan lijkt het erop dat ik niet wil. Maar ik wil wel hoor! Dus vanmiddag ga ik bellen. Punt.
