Ik-Wil-Het-Niet

Ik was het meisje dat géén Doe Maar buttons droeg, bewust. Want iedereen had ze al en ik hoefde niet te laten zien wat ik zelf wel wist; namelijk dat ik hun grootste fan was.

Photo: Mrs. Smits.com

Vandaag ben ik verdrietig en ik twijfel of ik het wil laten zien. Iedereen is verdrietig en we hoeven niet te schreeuwen om te weten dat dit zo is, of waarom. 

Gisterenavond zag Albert op zijn telefoon dat er geschoten werd in Parijs. Ik nam het voor kennisgeving aan en ging door met mijn haakwerkje. Ik wilde niet, niet weer. 

Vanmorgen dronk ik mijn koffie en pakte bewust geen krant. Ik wilde het gewoon niet.

Ik liet de hond uit en belde aan bij de nieuwe buren. Bood hen een zak kleding aan, ze accepteerden en vroeg of ik even binnenkwam. We spraken af dat we dat later zouden doen, nu moest de hond plassen. Ik was blij met mijn goede gevoel.

Toen ik thuiskwam liet ik de televisie uit, ik wilde nog even niet. Bewust onwetend dook ik mijn tuintje in. Even therapeutisch. Niet denken maar doen. Even een praatje met de buurvrouw bevestigde mijn vermoeden, maar ik had er nog geen zin in. Geen zin. Kop in het zand.

Albèrt kwam thuis en vroeg of ik het nieuws had gevolgd. Toen ik ontkennend antwoordde zei hij dat ik dat dan maar eens moest doen. Het was serieus zei hij, waar moet het heen met de wereld. En eigenlijk wilde ik nog steeds niet.

En nu heb ik het dus gezien... Er staat wéér een stukje van de wereld in brand. En het enige dat ik wil doen is thuisblijven. Weg van de discussies, weg van de meningen, weg van de vlaggen, de Eiffeltorens, de hysterie.

Niet omdat het me niets doet. Maar omdat ik zelf best wel weet dat ik doodsbang ben. Bang voor de huidige sfeer in Europa, in Nederland en in mijn straat. Daar heb ik niemand voor nodig. En ik wil het niet. Ik wil niet bang zijn.

Morgen breng ik mijn zak met kleding bij de nieuwe buren. Mensen zoals jij en ik, alleen zijn zij gevlucht uit Somalië. En morgen drinken we koffie. Gewoon omdat het kan.

Nu nog wel