Toen ik pas met Edwin over Goede Tijden zat te praten drong het tot me door... Goede Tijden is "not done" in bepaalde lagen van de bevolking blijkbaar. Het verraste hem namelijk dat wij, als gezin, naar de soap kijken. Hij vindt het zelf ook leuk, maar achter ons had hij het niet gezocht. "Hmm" denk ik dan direct bij mezelf..."is dat goed, of is dat slecht?" "Waarom denkt hij zoiets over ons? Wat stralen we uit?" Nah goed, daar kom je toch nooit achter natuurlijk en eigenlijk is het niet zo belangrijk wat men van je denkt en in dit geval helemaal niet, het was een onschuldige verwondering.
Voor de beeldvorming vind ik het wel leuk om wat zogenaamde guilty pleasures te onthullen. Schrap zetten hoeft niet overigens.
Ik vind het fijn om te denken dat men mij als een vredelievend, zorgzaam en meegaand persoon ziet. Iemand met een goede inborst zeg maar. Van dat beeld zal weinig overblijven nu ik opbiecht een die-hard fan van The Walking Dead te zijn. Al vanaf het eerste seizoen kan ik vreselijk genieten van mensen die moeten rennen voor hun leven en daar ALLES voor over hebben. TWD is niet zomaar een zombieserie, neeeee zeg! TWD gaat over een groep mensen en de dynamiek in die groep maakt dat ik graag naar de serie kijk. Maar in mijn hoofd ontwikkel ik stiekem al een techniek om de zombies aan te pakken. Mócht er hier een plaag uitbreken dan ben ik voorbereid en ik kan je vertellen...met mij valt niet te spotten! So much for Hippie Sacha...
Goed, dat was de fictie. Extra fijn is dat ik mijn gezin heb aangestoken met mijn verslaving. Doen we nog een aflevering mam? Uh, oké! Hoeveel?
In het echt heb ik nog wel wat guilty pleasures... Ik zing, niets mis mee natuurlijk. Ik zing onder de douche... Nog niet raar eigenlijk. Nee het vreemdst is dat ik vind dat ik GOED zing. Ik vind mezelf goed. Ook al heb ik alles tegen, ook al raak ik de noten niet en wéét ik dat het niet klinkt. Als ik onder de douche sta te zingen "nail" ik álles. Hoezo Voice Of Holland? Zet mijn douche op het podium en ik versla íedereen in de battle. In mijn hoofd dan hè, want echt hoor, ik weet best wel dat ik het niet kan. Maar onder de douche rock ik! En niemand die me tegenhoudt.
En ik tel. Alles. Hoeveel traptreden (altijd de zelfde hoeveelheid overigens, voor de niet tellenden onder ons). De steken van mijn gehaakte deken. Hoe vaak ik op de fiets moet trappen tot ik op de hoek ben. Hoe lang ik mijn haren was en hoe lang het duurt voor dat alles in het putje is verdwenen. Noem het op en ik tel het. Als het kan. Liefst verbind ik er dan ook een weddenschapje aan, met mezelf. Wedden? Ik kan binnen 30 pedaaltrappen op de hoek zijn. Als dat dan lukt probeer ik het de volgende keer in 29 tellen. NIET dwangmatig overigens. Ik kan makkelijk zonder, maar ik vind het leuk om mijn leven een beetje te verspellen, het is allemaal al serieus genoeg.
Als ik gekleurde snoepjes heb, eet ik eerst de oneven op, tot ik van alle kleuren hetzelfde aantal heb. Dan begin ik met de lelijkste kleur en maak een rondje van alle kleuren. Net zo lang tot ik het laatste snoepje van de mooiste kleur in mijn mond kan steken. Het leven is zo mooi!
Appels schil ik, al tellend, net zo lang tot het schilletje breekt. Enzovoort enzovoort. Noem me een grote kleuter, maar ik hou ervan. Er zijn zat zaken waar ik me druk over kan maken (en maak) laat mij maar lekker stiekem dingetjes doen waar ik zelf heel hard om kan lachen. Ik hou ervan.
En jij? Moet jij wel eens om jezelf lachen Bar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten