"Mam, je ként hem niet eens!" riep dochterlief verontwaardigd toen we het over hem hadden.
En ik moest tot mijn schaamte toegeven dat ze gelijk had.
Zijn naam is erg goed vertegenwoordigd bij ons in huis. Zo hebben wij de poes, ons lieve huisdiertje dat een beetje mensenschuw is. Uiteraard het idool van Albèrt. En we "hebben" hem, de beruchte ex-klasgenoot van Gwen, toevallig ook een goede vriend van haar. Berucht door de verhalen die nooit aan de waarheid zijn getoetst en veilig verhuisd naar verre oorden. Hij komt over 5 maanden terug en ik vind dat eng. Ongefundeerd eng... Want ik heb de verhalen gehoord en waar rook is, is vuur zeggen ze. Maar ze heeft gelijk, die slimmerik, ik ken hem niet eens. En ongezien kreeg hij geen enkele kans, beken ik met het schaamrood op mijn kaken. Daarmee schreef ik niet alleen hem, maar ook het beoordelingsvermogen van mijn dochter af.
Dus openden wij het gesprek en kreeg ik wat achtergrondinformatie. Ze deed een boekje open over andere, in mijn ogen, keurige vrienden. Ze vertelde een beetje over zijn achtergrond, het pad dat hij bewandelt is niet perse het pad dat hij zelf kon kiezen. En ik zal niet in detail treden, maar zachtjesaan krijgen wij de neiging om wat zachter te oordelen. Hij krijgt alsnog zijn kans, als hij ons de kans nog wil geven.
Want blablabla, wat geef ik hoog op over ruimdenkend zijn en ieder in zijn waarde laten. Maar omdat het nu om mijn dochter gaat vind ik het blijkbaar lastig om naar mijn eigen regels te leven. Hoeveel recht heb ik op het hele verhaal? Hoeveel achtergrondinformatie mag ik eisen? Moet ik niet gewoon blij zijn dat ze blijkbaar een hele goede vriend heeft, waar ze fijn mee kan praten?
Wij zijn zelf ook niet zo scheutig met het delen van achtergronden. We (ik) delen het zichtbare en ik geef soms een blik in mijn hersenspinsels. Voor de buitenkant zijn wij een patchworkgezin met schoolgaande kinderen, een hond, een werkende vrouw en een man die werkeloos thuiszit.
De vrouw is wat tenger en het zou zomaar kunnen dat ze hard werkt, óók nog de boodschappen doet en het razend druk heeft met haar gezin. Ze doet inderdaad die boodschappen, op haar fietsje. Al dan niet met hulp, net hoe het op dat moment uitkomt. Dat doet ze om grip op de situatie te houden, ze trekt het naar zich toe, voor zichzelf. Ze heeft geen zitvlees en werkt hard in de tuin, omdat ze daar rustig van wordt. Ze wacht niet op hem als ze iets wil doen. Daarom kan het gebeuren dat ze, tijdens zijn afwezigheid, ineens zelf een schutting paneel in elkaar zet of een lamp ophangt. Hij zou best willen helpen hoor, maar zij heeft geen geduld. Het komt op als kakken en moet gebeuren, en wel NU. Gisteren was ze bekaf en wilde eigenlijk gaan liggen, de man gaf haar gelijk, hij zou toch zo gaan koken. Drie seconden later stond ze met een zaag in haar hand, te werken aan de schutting en gooide ze 15 zakken aarde op de tuin...ik bedoel maar. Dat had niet mogelijk geweest als ze ook nog had moeten koken, stofzuigen, wassen, strijken of schrobben. Dat doet de man. Daar heeft hij, naast het solliciteren en zijn vrijwilligerswerk, tijd genoeg voor. Niet dat zij niets meer aan het huishouden doet, af en toe loopt ze met een vochtig doekje langs de deuren, de wc en de kast (wees niet bang, niet constant hetzelfde doekje) en soms stopt ze, voor ze naar haar werk gaat, een wasje in de machine dat hij dan weer ophangt en met vereende krachten wordt weggevouwen. Als ze wakker wordt maakt ze, voor ze de boterhammen smeert en samen met de man een kop koffie drinkt, een heel klein rondje met de hond en zwaait vriendelijk naar de buren. Hij doet hetzelfde, maar dan voor ze gaan slapen, de buren slapen dan al. De man loopt overdag met de hond en regelt het huiswerk van de zoon. Heeft gesprekken met de zoon en tegenwoordig ook weer met de dochter. Na haar werk lopen ze samen nog een uurtje met de hond, pure ontspanning. Een gestroomlijnd gezin waarin ieder tevreden is met zijn of haar taak. Tenminste...zo beleven zij het.
De buitenwacht heeft daar wellicht andere ideeën over. Krijgt niet alles mee. Wij zijn gestopt met verdedigen (hoewel...nu doe ik dat toch weer een beetje). We hebben allebei een andere achtergrond, hebben verschillende karakters maar vullen elkaar perfect aan. Mijn achtergrond is gelukkig redelijk doorsnee, die van hem is héél anders, veel minder vanzelfsprekend. Mijn achtergrond is nog intact (hoewel gedeeltelijk in verre landen) Het contact met de enige waarmee hij zijn achtergrond deelt staat op een heel laag pitje. Dat vind ik jammer, maar dat respecteer ik. Daarbij komen dan óók nog de karaktereigenschappen die van ons allebei, op zijn zachtst gezegd, niet standaard zijn. Punt is, hij maakt mij gelukkig en ik hem. Op welke manier dat gebeurt is alleen voor ons interessant. Uiteraard is iedereen vrij om daar het zijne (of hare) van te denken maar persoonlijk vind ik het érg fijn dat we ons geluk gevonden hebben.
Dus openden wij het gesprek en kreeg ik wat achtergrondinformatie. Ze deed een boekje open over andere, in mijn ogen, keurige vrienden. Ze vertelde een beetje over zijn achtergrond, het pad dat hij bewandelt is niet perse het pad dat hij zelf kon kiezen. En ik zal niet in detail treden, maar zachtjesaan krijgen wij de neiging om wat zachter te oordelen. Hij krijgt alsnog zijn kans, als hij ons de kans nog wil geven.
Want blablabla, wat geef ik hoog op over ruimdenkend zijn en ieder in zijn waarde laten. Maar omdat het nu om mijn dochter gaat vind ik het blijkbaar lastig om naar mijn eigen regels te leven. Hoeveel recht heb ik op het hele verhaal? Hoeveel achtergrondinformatie mag ik eisen? Moet ik niet gewoon blij zijn dat ze blijkbaar een hele goede vriend heeft, waar ze fijn mee kan praten?
Wij zijn zelf ook niet zo scheutig met het delen van achtergronden. We (ik) delen het zichtbare en ik geef soms een blik in mijn hersenspinsels. Voor de buitenkant zijn wij een patchworkgezin met schoolgaande kinderen, een hond, een werkende vrouw en een man die werkeloos thuiszit.
De vrouw is wat tenger en het zou zomaar kunnen dat ze hard werkt, óók nog de boodschappen doet en het razend druk heeft met haar gezin. Ze doet inderdaad die boodschappen, op haar fietsje. Al dan niet met hulp, net hoe het op dat moment uitkomt. Dat doet ze om grip op de situatie te houden, ze trekt het naar zich toe, voor zichzelf. Ze heeft geen zitvlees en werkt hard in de tuin, omdat ze daar rustig van wordt. Ze wacht niet op hem als ze iets wil doen. Daarom kan het gebeuren dat ze, tijdens zijn afwezigheid, ineens zelf een schutting paneel in elkaar zet of een lamp ophangt. Hij zou best willen helpen hoor, maar zij heeft geen geduld. Het komt op als kakken en moet gebeuren, en wel NU. Gisteren was ze bekaf en wilde eigenlijk gaan liggen, de man gaf haar gelijk, hij zou toch zo gaan koken. Drie seconden later stond ze met een zaag in haar hand, te werken aan de schutting en gooide ze 15 zakken aarde op de tuin...ik bedoel maar. Dat had niet mogelijk geweest als ze ook nog had moeten koken, stofzuigen, wassen, strijken of schrobben. Dat doet de man. Daar heeft hij, naast het solliciteren en zijn vrijwilligerswerk, tijd genoeg voor. Niet dat zij niets meer aan het huishouden doet, af en toe loopt ze met een vochtig doekje langs de deuren, de wc en de kast (wees niet bang, niet constant hetzelfde doekje) en soms stopt ze, voor ze naar haar werk gaat, een wasje in de machine dat hij dan weer ophangt en met vereende krachten wordt weggevouwen. Als ze wakker wordt maakt ze, voor ze de boterhammen smeert en samen met de man een kop koffie drinkt, een heel klein rondje met de hond en zwaait vriendelijk naar de buren. Hij doet hetzelfde, maar dan voor ze gaan slapen, de buren slapen dan al. De man loopt overdag met de hond en regelt het huiswerk van de zoon. Heeft gesprekken met de zoon en tegenwoordig ook weer met de dochter. Na haar werk lopen ze samen nog een uurtje met de hond, pure ontspanning. Een gestroomlijnd gezin waarin ieder tevreden is met zijn of haar taak. Tenminste...zo beleven zij het.
De buitenwacht heeft daar wellicht andere ideeën over. Krijgt niet alles mee. Wij zijn gestopt met verdedigen (hoewel...nu doe ik dat toch weer een beetje). We hebben allebei een andere achtergrond, hebben verschillende karakters maar vullen elkaar perfect aan. Mijn achtergrond is gelukkig redelijk doorsnee, die van hem is héél anders, veel minder vanzelfsprekend. Mijn achtergrond is nog intact (hoewel gedeeltelijk in verre landen) Het contact met de enige waarmee hij zijn achtergrond deelt staat op een heel laag pitje. Dat vind ik jammer, maar dat respecteer ik. Daarbij komen dan óók nog de karaktereigenschappen die van ons allebei, op zijn zachtst gezegd, niet standaard zijn. Punt is, hij maakt mij gelukkig en ik hem. Op welke manier dat gebeurt is alleen voor ons interessant. Uiteraard is iedereen vrij om daar het zijne (of hare) van te denken maar persoonlijk vind ik het érg fijn dat we ons geluk gevonden hebben.
Daarom ben ik blij dat hij als vriend (niet dé, maar een) in het leven van mijn meisje is en vertrouw ik erop dat mijn dochter verstandig genoeg is om te weten wat goed voor haar is. Ze hoeft nu eenmaal niet alles te delen en moet haar leven kunnen leven zonder mijn opgeheven vingertje, mijn argusogen en mijn vraagtekens. Loslaten is wederom het devies... Ik weet zeker dat ik dat kan...ik moet gewoon nog even wennen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten