Re: Slappe Lach

Dit blogje is de start van een nieuwe rubriek: “Spiegeltje…”

In deze blogjes schrijven Sacha van "Sorry about the mess but we live here" en Barbara van "Barbaramama" briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Tweewekelijks verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom

Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Sacha voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Barbara ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets "Spiegeltje"

Onderstaand vind je het eerste antwoord dat ik naar Barbara stuurde:

----------

Ha liefje!

Kom eens een tijdje hier wonen. Bij mij rollen de tranen nog regelmatig over mijn wangen hoor. Van de slappe lach inderdaad. Vaak gebeurt het onverwacht, op momenten dat ik vreselijk moe ben bijvoorbeeld. De lachbui zou dan even goed een huilbui kunnen zijn, maar oh oh oh wat lucht dát op! Snikkend van de lach over je bureautje hangen om niets, heerlijk!

Onbevangen ben ik al lang niet meer, daar heeft het volgens mij ook niets mee te maken. Rare situaties, versprekingen en je "state of mind" denk ik des te meer. Zoals ik al zei, óf heel moe óf uitermate relaxed. Als je piep bent, zoals onze kuikens, komt daar dan ook nog die onbevangenheid bij en is, denk ik, het recept voor slappe lach gemaakt.

Kan me wel een paar volwassen momentjes herinneren overigens. Ben nogal visueel ingesteld, dus toen ik ooit een lading siliconenkippen (in plaats van de kiTTen) ging verschepen zag ik gelijk Pamela Anderson voor me. Kwikkie, het paard dat vooruit trapte liet me ook de tranen over de wangen rollen. En toen ik door Albèrt aan Truusje (zijn  moeder) werd voorgesteld, stelde ik me voor dat ik al tapdansend in een roze tutu van de voor- naar de achterdeur tapte. Met Shirley Temple krullen en al. Daar hebben we echt heel lang om liggen gieren van de lach. En ik kan niet anders zeggen dat het me heel regelmatig gebeurt. Misschien sta ik goed in contact met mijn inner-child.

Weet je waar ík altijd met bewondering (en een tikkie jaloezie) naar kijk? Naar vrouwen die met hun hoofd in de nek voluit kunnen schaterlachen.  Zo van hahahaha! Zomaar, om iets kleins. Nou echt hoor... ik kan goed lachen en doe het ook zo vaak mogelijk, maar verder dan een grinnik of een knor en misschien een verkeerd geplaatste gnuif, zul je van mij niet horen. Ook al is de grap nog zo goed of de situatie nog zo lollig. Als ik "schaterlach" klinkt het, in mij  oren, toch altijd een tikkeltje hysterisch. Dan pis ik toch liever in mijn broek (van de lach welteverstaan). Als er ooit ergens een cursus schaterlachen wordt gegeven, schrijf ik me in. Ga je mee? Misschien behandelen ze dan ook de slappe lach...

----------

Wil je weten waar ik op reageer? Kijk dan bij Barbaramama en volg zo onze vriendschap. We nemen je graag mee in onze verwondering.

Als je wilt reageren zijn we zeer vereerd!