Huishoudelijk geluk

"Als ik op de bank, met een kopje thee door mijn schone ramen naar mijn tuintje kijk, ben ik volmaakt tevreden" zei vriendin Saskia, tijdens een telefoongesprek waarin we het over onze huismusserij hadden. Ik beaamde haar gevoel en tegelijkertijd dwaalden mijn gedachten af naar mijn eigen ramen... Wanneer had ik ze ook weer voor het laatst gepoetst? Toch alweer een tijd geleden...beneden dan...want boven kon ik me niet eens herinneren óf ik ze ooit gewassen had nadat we hier drie maanden geleden kwamen wonen. Ach wat, lekker belangrijk, aandacht terug naar het gesprek en we keuvelden lekker verder over belangrijke en onbelangrijke zaken.

Na het gesprek keek ik toch nog eens naar mijn ramen en kwam tot de conclusie dat ik nog héél goed naar buiten kon kijken. Ze waren niet brandschoon, maar dat belette me niet om volmaakt tevreden te zijn. Kon best nog even. Toch begreep ik precies wat Sas zei, als ik op mijn bankje zit, ook met die kop thee en ik overzie de huiskamer met mijn eigen spulletjes er in, ben ik tevreden, rustig.

Dat huishouden is bij mij overigens wel een dingetje (niet het mijne). Ik durf te stellen dat het bij ons niet vies is, dat ten eerste. Maar ik weet ook dat het niet brandschoon is, voor ons hoeft dat ook niet, we leven hier. Het is rommelig, geen troep.

Reden hiervoor is dat ik geen doorsnee huisvrouw ben, als ik er goed over nadenk ben ik erg adhoc. Het kan zomaar voorkomen dat ik een kopje koffie zit te drinken en bedenk "Er moet nodig gestoft worden" om vervolgens rustig mijn krantje weer te pakken. Op een andere dag pak ik direct de stofdoek en stof de kast...punt. De rest moet maar even wachten.

Tenzij ik bij een "uitermate net persoon" ben geweest,  want dán kan het nog wel eens gebeuren dat ik ontplof, iedereen in het gezin móet  het dan ontgelden want "Wat een vreselijke bende is het hier toch altijd!" Ik begin dan ijverig aan (bijvoorbeeld) de afwas en bedenk op de helft dat er ook nodig gedweild moet worden, waarna ik de stofzuiger pak om de trap te stofzuigen (ja...alleen de trap). Dan kan ik zomaar de andere kast afstoffen en zien dat er buiten nog een glas staat waarna ik opeens onkruid sta te trekken. De Fijne Man doet doodgemoedereerd de rest van de afwas, terwijl mijn grut zachtjes naar boven sluipt.

Als ik zo een kwartier of drie als een kip zonder kop heb rondgerend, lonkt daar ineens een glaasje drinken en zijg ik neer aan de keukentafel. Volmaakt tevreden kijk ik om me heen om te concluderen dat ik het héérlijk vind, zo'n half opgeruimd huis!