Dus begonnen wij met het versieren van ons huis
De eerste kerst in het tweede huis, de eerste kerst in een nieuwe situatie. Een tikkie jaloers kijk ik naar de prachtige woonkamers, hoe krijgt iedereen het toch steeds weer voor elkaar om de lampjes zo strak langs de ruiten te krijgen? En al die bomen, de één na de ander blinkt je tegemoet.
Onze kerstspullen komen naar beneden en het lijken er minder te zijn dan voorgaande jaren. "Gelukkig" verzucht dochterlief, "het is hier altijd zó druk" Maar ik baal, waar zijn al die waxinelichtjes die de kinderen knutselden? En die engeltjes die we maakten van terracotta potjes? Verdikkeme... De rasta kerststal die ik met de kinderen maakte van een mandarijnenkistje met de hompjes klei die de schaapjes moesten voorstellen en het hompje in het luciferdoosje dat het kindeke Jezus was, ik kan hem nergens vinden... Dan herinner ik me dat het vorig jaar al weg was. De kerstspullen stonden in ons oude huisje altijd onder de grond en de ratten hadden eraan geknabbeld en op de watjes geplast, te smerig om te bewaren. Nog steeds baal ik, maar het stelt me gerust dat ik het niet "zomaar" kwijt ben.
Het is een nieuwe uitdaging om ons huis weer zo gezellig mogelijk te maken. De routine die je normaal gesproken hebt bij het versieren van je kersthuis ontbreekt omdat het nu eenmaal de eerste keer is, in dit huis dan. Maar de boom is een vast gegeven. Ieder jaar krijgen we hem van mijn ouders. Toen zij en mijn zus nog in Dordrecht woonden gingen we samen met mijn vader op bomenjacht. De boom moest op een nepboom lijken, maar dan echt. We waren kieskeurig en namen geen genoegen met minder dan perfectie. Tijden veranderen en dit jaar brachten mijn vader en moeder de boom bij ons thuis. Hij is perfect.
De doos met ballen wordt tevoorschijn gepakt en het feest van herkenning kan beginnen. Behalve een paar witte en wat rode ballen heeft iedere bal een verhaal. Een verhaal dat ieder lid van ons gezin kent.
Zo hangt er een taartje in de boom dat de "crash van 2010" heeft overleefd. Volgens mij zat ik met Els een bakje thee te drinken toen de boom langzaam maar zeker ter aarde stortte. Veel van de rode en witte ballen die ik toen nog had overleefden het niet, maar het taartje wel. En na die duikeling kochten we wat ballen ter vervanging, we weten nog allemaal welke dat waren en delen deze kennis graag als de bal uit het papier komt. "Deze zocht ik uit en die kochten we daar, weet je nog??"
Er hangen twee vieze bruine (vind ik) ballen in de boom die de kinderen kochten toen ik net gescheiden was. Ze mochten allebei een bal kopen míts hij in het thema van 2006 paste...bruin en goud...kan het me nu niet meer voorstellen.
De kerstmannen zijn goed vertegenwoordigd. De kerstman van 2009, één van de eerste ballen die we samen kochten, ook een survivor van de crash. Er hangt een houten mannetje dat één van de kinderen waarschijnlijk kreeg op school. En een vilten exemplaar dat we in 2011 in Parijs kochten, een heerlijke tijd met een heerlijke herinnering.
In 2012 kochten we een ijzeren engel bij Villa Augustus, zij krijgt dit jaar voor de derde keer een prominente plek in de boom, net als de Fairtrade vredesduif van vilt die we in 2013 bij Minca's Wereld kochten als een symbool voor de vrede die zo broodnodig is (als Miss World zal ik het niet meer redden denk ik, dan maar zo).
De kleurrijke verlichting maakt, samen met alle vogels, ijsberen, sterren, trompetten, hartjes en andere vreemdsoortige objecten die er in hangen, dat onze boom een familieboom is die als één brok van herinnering en emotie ieder jaar weer terugkeert. Geen verhuizing die daar iets aan verandert en voor geen goud zou ik hem willen ruilen voor de prachtig, maar zielloos gedecoreerde boom die ik vroeger ambieerde.
Als mijn zoon dan door het huis loopt en verlekkerd zegt: "Ik voel me zo lekker kerstig...", is het gevoel voor mij compleet. Dit huis wordt een kersthuis, ons kersthuis. Compleet met kitsch en frutsels genieten wij van ons gezin en onze familieboom. Lekker kerstig...
Ook dit jaar komt er een nieuwe bal en ook dit jaar schrijven we met veel gevoel voor traditie de datum op de bal. Opdat wij nooit vergeten...
Onze kerstspullen komen naar beneden en het lijken er minder te zijn dan voorgaande jaren. "Gelukkig" verzucht dochterlief, "het is hier altijd zó druk" Maar ik baal, waar zijn al die waxinelichtjes die de kinderen knutselden? En die engeltjes die we maakten van terracotta potjes? Verdikkeme... De rasta kerststal die ik met de kinderen maakte van een mandarijnenkistje met de hompjes klei die de schaapjes moesten voorstellen en het hompje in het luciferdoosje dat het kindeke Jezus was, ik kan hem nergens vinden... Dan herinner ik me dat het vorig jaar al weg was. De kerstspullen stonden in ons oude huisje altijd onder de grond en de ratten hadden eraan geknabbeld en op de watjes geplast, te smerig om te bewaren. Nog steeds baal ik, maar het stelt me gerust dat ik het niet "zomaar" kwijt ben.
Het is een nieuwe uitdaging om ons huis weer zo gezellig mogelijk te maken. De routine die je normaal gesproken hebt bij het versieren van je kersthuis ontbreekt omdat het nu eenmaal de eerste keer is, in dit huis dan. Maar de boom is een vast gegeven. Ieder jaar krijgen we hem van mijn ouders. Toen zij en mijn zus nog in Dordrecht woonden gingen we samen met mijn vader op bomenjacht. De boom moest op een nepboom lijken, maar dan echt. We waren kieskeurig en namen geen genoegen met minder dan perfectie. Tijden veranderen en dit jaar brachten mijn vader en moeder de boom bij ons thuis. Hij is perfect.
De doos met ballen wordt tevoorschijn gepakt en het feest van herkenning kan beginnen. Behalve een paar witte en wat rode ballen heeft iedere bal een verhaal. Een verhaal dat ieder lid van ons gezin kent.
Zo hangt er een taartje in de boom dat de "crash van 2010" heeft overleefd. Volgens mij zat ik met Els een bakje thee te drinken toen de boom langzaam maar zeker ter aarde stortte. Veel van de rode en witte ballen die ik toen nog had overleefden het niet, maar het taartje wel. En na die duikeling kochten we wat ballen ter vervanging, we weten nog allemaal welke dat waren en delen deze kennis graag als de bal uit het papier komt. "Deze zocht ik uit en die kochten we daar, weet je nog??"
Er hangen twee vieze bruine (vind ik) ballen in de boom die de kinderen kochten toen ik net gescheiden was. Ze mochten allebei een bal kopen míts hij in het thema van 2006 paste...bruin en goud...kan het me nu niet meer voorstellen.
De kerstmannen zijn goed vertegenwoordigd. De kerstman van 2009, één van de eerste ballen die we samen kochten, ook een survivor van de crash. Er hangt een houten mannetje dat één van de kinderen waarschijnlijk kreeg op school. En een vilten exemplaar dat we in 2011 in Parijs kochten, een heerlijke tijd met een heerlijke herinnering.
In 2012 kochten we een ijzeren engel bij Villa Augustus, zij krijgt dit jaar voor de derde keer een prominente plek in de boom, net als de Fairtrade vredesduif van vilt die we in 2013 bij Minca's Wereld kochten als een symbool voor de vrede die zo broodnodig is (als Miss World zal ik het niet meer redden denk ik, dan maar zo).
De kleurrijke verlichting maakt, samen met alle vogels, ijsberen, sterren, trompetten, hartjes en andere vreemdsoortige objecten die er in hangen, dat onze boom een familieboom is die als één brok van herinnering en emotie ieder jaar weer terugkeert. Geen verhuizing die daar iets aan verandert en voor geen goud zou ik hem willen ruilen voor de prachtig, maar zielloos gedecoreerde boom die ik vroeger ambieerde.
Als mijn zoon dan door het huis loopt en verlekkerd zegt: "Ik voel me zo lekker kerstig...", is het gevoel voor mij compleet. Dit huis wordt een kersthuis, ons kersthuis. Compleet met kitsch en frutsels genieten wij van ons gezin en onze familieboom. Lekker kerstig...
Ook dit jaar komt er een nieuwe bal en ook dit jaar schrijven we met veel gevoel voor traditie de datum op de bal. Opdat wij nooit vergeten...
Een leuk kerstig verslag Sacha.Ook wij voelen ons op dit moment LEKKER KERSTIG.
BeantwoordenVerwijderen