Begin de dag met een dansje...

...begin de dag met een lach

 

 

 

Wie me langer kent dan vandaag, weet dat dit voor mij een bijna onmogelijke opgave is. Ik heb namelijk een ochtendhumeur. Of eigenlijk heb ik een humeur...het maakt niet uit wanneer ik wakker word, ook na een powernap kan ik kranky wakker worden. Niet tegen me praten is dan de beste remedie. Dat lukt tegenwoordig heel goed want we hebben een hond, James. En James heeft de akelige gewoonte om midden in de nacht wakker te worden. Soms loop ik al om 5.30 (!) in mijn pyjamaatje buiten. Haar in de oorlog, kreukels in het gezicht, the works en iedereen die me ziet, neus.

 

Tijdens de ochtendwandeling knap ik langzaam op en als we thuiskomen ben ik mijn zonnige zelf. Vind ik. Mijn huisgenoten beginnen dan in beweging te komen, ik smeer de boterhammetjes, zet de koffie, roep het suikerbeest en lees mijn krantje. Geen vuiltje aan de lucht.

 

Nu we James hebben, maken we praatjes met de meest uiteenlopende mensen. Altijd over de hond. Ze kennen me niet eens bij naam, ik ben "die van James". Een vriendelijk gedag kan er altijd vanaf. Leuk vind ik dat. Zo leuk dat ik heb besloten dat door te trekken. Als ik op straat loop of op de fiets zit, groet en glimlach ik me te pletter. Met wisselend succes trouwens, want "we" zijn het niet meer gewend, vriendelijkheid. Geen tijd, geen zin, geen interesse. Maar ik hou vol, want het voelt zo goed als iemand teruggroet of glimlacht. Fronsend..."Die is gek hoor!" Of schuchter, twijfelend..."Groet ze mij nou?" Soms vol overgave..."Hoi, leuk dat je groet!" en glimlachend fietsen we allebei verder.

 

Ik geloof in de kracht van het geven, je krijgt er zoveel voor terug.