Mijn moeder heeft me geleerd dat je winterjas piekfijn in orde moet zijn.
Het is het eerste dat men van je ziet en van alle kleding die je heb, hetgeen je dat het vaakst draagt
Je krijgt geen tweede kans voor een eerste indruk.
Ik moet zeggen dat ik het hier roerend mee eens ben. Meer dan met de "onderbroekenregel" die we vast allemaal van onze moeders toegefluisterd kregen. Altijd zorgen dat je mooi ondergoed aanhebt. Niet voor die potentiele Mr. Right die je overal en altijd tegen kunt komen, stel je voor zeg! Nee, je moet mooi ondergoed aanhebben voor het geval je een ongeluk krijgt want: "Wat zullen ze in het ziekenhuis wel niet zeggen, als je onderbroek niet bij je beha past!". Ja hoor...tuurlijk kijkt de behandelend arts eerst even naar je onderbroek voor hij de gecompliceerde breuk gaat zetten. Of sterker...voor hij de defibrillator op je borst zet. Nee moedertje, die regel gaat er bij mij niet in.
Het is in mijn onderbroekenla dan ook een treurige bende (te veel informatie, ik weet het)
Maar goed, de winterjas. Dit weekend gingen we wandelen bij mijn ouders. Eerder die week trok ik een winterjas uit de kast "Verrek, die heb ik ook nog, die doe ik zondag aan!" Dat was winterjas nummer 10. Ja....je leest het goed....ik heb minstens 10 (TIEN) winterjassen. Van verschillende kwaliteit en ouderdom, in verschillende maten ook, maar ik héb ze wel. En eerlijk gezegd maakt het bezit van zoveel jassen dat ik me een beetje schaam. Want écht, wie heeft er nu tien winterjassen nodig? Vier of vijf, dat kan nog net door de beugel (met het oog op emotionele waarde, mode, lengte en doel), maar tien is te veel. Die schaamte komt door dit blog van Consuminderen Met Plezier. Ik las het een tijdje geleden en het liet me niet meer los.
Hoewel ik nu duidelijk ruim in de winterjassen zit, is dat ook wel eens anders geweest. Toen ik net gescheiden was kreeg ik een leren jas van mijn zus. Zij had hem gekocht maar vond de knopen niet mooi. In plaats van de knopen te vervangen, kreeg ik de jas van haar. Hij is nu een beetje groot is en heeft nog steeds dezelfde knopen, maar ik vergeet nooit het gevoel dat ik had als ik de jas droeg. Tot een jaar of twee geleden was het mijn lievelings jas. Dat was niet zo moeilijk, want ik had er maar twee. Vóór ik die jas van haar kreeg liep ik al jaren in een grijze mantel die nodig aan vervanging toe was. Die jas werd niet vervangen omdat ik hem goed en leuk genoeg vond. Maar hey...bij een nieuw leven hoort een nieuwe jas.
Door onze winkel kwamen er nog wat jassen bij en ook kreeg ik er in de loop der jaren hier en daar nog wat. Beetje hippie achtig? Geef maar aan Sas. Beetje vintage? Sas wil hem vast hebben. En dat klopt, ik ben blij met ieder stuk textiel dat mijn huis ingesleept wordt. Gooi zelden iets weg. Zo nu en dan geef ik wat weg en dat voelt goed. Vandaar nu mijn beslissing om twee van mijn winterjassen weg te geven. Twee maar, dat klopt, ik moet zelf erg aan het idee wennen. Het weggeven van een legging voelt tóch anders. Niet alleen zijn er jassen die de tand des tijds niet écht hebben doorstaan, er zijn ook jassen die ik gewoon zelf wil houden zoals de leren jas van mijn zus en de lange jas van Truusje.
Twee jassen dus. Twee jassen die van goede kwaliteit zijn en nog wel even meekunnen. Morgen plaats ik foto's van de jassen die ik weggeef op mijn blog. Die jassen wil ik geven aan mensen die écht een jas nodig hebben. Die er écht mee geholpen zijn. Dus als je iemand bent, of iemand kent die heel gelukkig wordt van één van deze jassen dan hoor ik je graag. Ik hoef niet perse namen te hebben, als jij vindt dat je er iemand blij mee kunt maken, is dat voor mij genoeg.
Oh, delen op FB is lief, maar vergeet niet dat het maar twee jassen zijn...
Misschien heb je zelf ook nog een jas over?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten