Smaakmakers

Dichten is net als koken, volgens de nachtburgemeester van Rotterdam want: 

"Je pleurt maar wat in de pan, als je koken kan."

Maar wat als je nu niet kan koken? Of er geen interesse in hebt?

Als ik thuiskom staat hij te hakken, de Fijne Man. Rijkelijk vroeg me dunkt, maar dat heeft een reden. Hij moet met zijn jongens een proefwedstrijd spelen en je kunt nu eenmaal  niet op twee plaatsen tegelijk zijn, dus werkt hij vooruit. Sinds een klein jaar neemt hij het koken voor zijn rekening. Met wisselend succes, variërend van "héérlijk" tot een gematigd "goed binnen te houden".  Maar wat vindt hij het leuk! 

Nu hij kookt eten we gezond, gevarieerd en op tijd. Zo is ook het plan voor vanavond. Voor hij weggaat word ik minutieus geïnstrueerd, of ik nog nooit een enkele maaltijd op tafel heb gezet. Ik herinner hem maar niet aan het feit dat ik al geruime tijd moeder ben en dat al mijn kinderen nog leven. Ook de levende have leeft normaal gesproken zo lang als het hoort. Behalve dan de goudvissen (kom schoongemaakt met chloor) en van de konijnen weet ik het niet...die hebben we "bij een boerderij gebracht". Hamster Beethoven is zelfs na zijn dood nog een tijdje onder ons geweest. In verband met strenge vorst konden we hem niet begraven, hij heeft dus een tijdje in onze vrieskist gelogeerd... heel gezellig hoor, je bent dan nooit alleen als je wat brood uit de vriezer haalt. We hebben hem in juni van dat jaar begraven.

Vanavond moest ik dus de uitjes en de knoflook fruiten (zaten al samen in een bakje, gehakt en al), de kruiden erbij gooien (stonden klaar ) en vervolgens de kip toevoegen. So far so good. Als de kip bijna gaar was mochten de courgette en de paprika erbij, ook dat is gelukt. Maar toen kwam de aap uit de mouw! Ik moest het op smaak maken met peper en zout.... Op dat moment raakte hij me kwijt, ik ben namelijk mateloos. Een snuf, een mespunt, een thee-of eetlepel...ik begrijp het niet. Hoezo snuf? Tot waar op het mes is de punt? En die lepels,  met kop en zo ja, hoe groot moet die kop zijn? Dáárom kookte ik altijd met pakjes. Ik tel nu dus tot zeven...bij alles. Zeven tellen zout en zeven tellen peper, in dit geval. Vaak pakt dat redelijk uit, ligt eraan hoe snel ik tel. Deze avond is het eten een beetje flauwig met een peperige twist. Fijn hoor...

De kinderen reageerden gelaten, het was gezellig en warm. Volgende keer beter. Nou, morgen mag hij weer. Deze week staan er prakjes op de planning, een nieuwe tak van sport voor hem. Kijken hoe hij het daar vanaf brengt. Vast en zeker goed en ach...alles beter dan zelf eten maken. Laat mij de was maar vouwen, daar hoef ik tenminste niet bij te tellen.