Klaar met Piet

Terwijl de wereld brandt, vallen Nederlanders al meer dan een jaar over elkaar heen om "Piet"

Ik ben daar zó klaar mee!

 

Vooropgesteld dat ik als rechtgeaarde vredestichter klik mezelf in beide standpunten kan vinden, denk ik dat een belangrijke groep wordt vergeten. De kinderen. Misschien heel kort door de bocht hoor, maar het is een feest van de kinderen. Wij volwassenen vinden het leuk. Maar wordt het héél anders als Piet een andere kleur, pak of naam heeft? Zullen de bekjes minder gaan stralen als het kadootje uit een zak, handtas of pukkel komt? En zijn wij dan minder vertederd? Die kinderen geven geen pepernoot om de traditie of om hoe het wordt. Zij leven in het nu en naar mijn mening zouden wij volwassenen dat ook wat meer moeten doen.

En intussen gebeuren er in mijn omgeving dingen waar ik me wél druk om kan maken. Wordt een moeder van een vriend in "het beste ziekenhuis van Nederland" in een stoel gezet. Van half ácht 's morgens tot vijf uur 's middags zit ze daar. Net geopereerd, oud en alleen. Bij haar volle verstand, ook nog. Gebrek aan personeel...je kunt het de hardwerkende verzorgenden niet kwalijk nemen, zegt ze. Een vergissing is snel gemaakt. De verantwoordelijke heeft het vast niet zo bedoeld, dat is duidelijk. Maar oh wat is het zuur voor degene die het overkomt. Dat er in dat ziekenhuis ook heel veel goeds gebeurt is op dat moment niet belangrijk. Hier zit een méns in een stoel, aan haar lot overgelaten. Dank u wel Den Haag, alle goede bedoelingen ten spijt, dit kan nooit zijn wat u voor ogen had. Maar wij klagen over Piet.

Mijn kinderen vragen of er oorlog komt. Ze zijn bang en graven, net als ik vroeger, 's avonds voor ze in slaap vallen schuilkelders voor iedereen waarvan ze houden. Mijn ervaring leert dat die kelders nooit groot genoeg zijn. Opa en oma hebben immers ook broers en zussen, die hebben ook weer kinderen en die hebben ook weer vriendjes met ouders en opa's en oma's en ga zo maar door. In mijn kelders was het altijd wel gezellig trouwens. We speelden Mens Erger Je Niet bij kaarslicht en aten patat van mijn vader. Het feit dat mijn kinderen hiermee bezig zijn en ik niet met zekerheid kan zeggen dat de ellende niet naar Nederland overslaat maakt me bang. Het lijkt ver van je bed, maar IS kan er zo ineens maar zijn. Onze Turkse en Marokkaanse medelanders zullen het vast niet makkelijk hebben, meer dan ooit zullen ze, al dan niet gegrond, de argusogen van alle niet-moslims voelen prikken... Is het er één of niet? Persoonlijk zou ik er gek van worden en mezelf constant willen verdedigen.  Maar wij klagen over Piet.

Ebola is nog zo'n "spatje" in het leven van mijn kinderen. Ook tegen dit "spatje" kan ik de lieverds niet beschermen. Tussen neus en lippen vertelde zoonlief dat hij bijna net zo bang is als toen; tijdens de Mexicaanse Griep. De wereld wordt steeds kleiner. De media brengt groot en klein leed van heel de wereld binnen ons bereik. De vliegtuigen brengen ons tropische verrassingen, niet alleen leuke. Maar wij klagen over Piet.

In korte tijd heb ik twee crematies meegemaakt. Allebei véél te jong. Mannen die nog jaren bij hun geliefden wilden blijven. Maar ze werden ziek. Kanker. Twee families moeten door zonder hun geliefde man, vader, zoon, schoonzoon, broer, zwager of opa.

En wij maar klagen over Piet...