De 'ik-hou-van-meuk' tag

Snorrend op het wereldwijde web (ja weer) stuitte ik op deze "tag" van Ooh La Lau. "Leuk" dacht ik toen, om er vervolgens niets mee te doen.

Maar toen ook De Groene Meisjes en Ik Ben Iris Niet meededen, was ik om. Ik hou namelijk ook enorm van "meuk". Na járen in het gareel te hebben gelopen (mijn spannendste aankoop was een retro-achtige stoel van Ikea) ontmoette ik Albèrt. En Albèrt houdt van meuk! Sterker: Albèrt heeft het "houden van meuk" tot een kunst verheven... Toen hij met ál zijn spullen bij mij introk was ik daar niet onverdeeld blij mee, er zat namelijk ook échte "meuk-met-hoofdletters" bij. Dat werd dus filteren met de hoofdletter "F". En ik werd steeds gelukkiger, want er zaten echt wel wat pareltjes tussen. Inmiddels zijn we ruim 5 jaar verder en schaffen we samen regelmatig nieuwe "meuk" aan. We volgen geen trends, maar kopen wat we zelf mooi vinden. Daarom is ons huis niet in één woord te omschrijven, kijk zelf maar...

Hoe vaak ga je naar de kringloop?

Niet zo heel vaak, áls ik ga is het vooral omdat ik iets nodig heb, liefst voor bijna geen geld. Toevallig kocht ik onlangs nog een kleedje voor in de gang bij Opnieuw&Co en mijn Tomado rekje komt ook daar vandaan. Helaas hebben we geen auto meer, daardoor wordt het kringlopen wat minder makkelijk. Maar als ik dan iets vind, ben ik ook niet te beroerd om mijn vondst met gevaar voor eigen leven te vervoeren op het rekje van mijn fiets. Oplettende kijkers hebben al eens een Sas zien fietsen met op haar rek een side table voor dochterlief en een rotan stoel, gevonden langs de weg. Waar een wil is, is een weg. En in Frankrijk bezoeken we tegenwoordig ook de Vide Grenier.

Wat is je favoriete kringloop?

Ik ga graag naar Andrea's Retroloods in Zwijndrecht. Nou ja, gaan... Andrea is een vriendin met een neus voor leuke dingen en een hart van goud. Als ik iets nodig heb, of zoek, bel ik altijd eerst even naar haar. Dat is makkelijk, in verband met het geen auto verhaal, maar ook leuk. Je merkt dat ze moeite doet en niet alleen voor mij. Vaak heeft ze wat ik zoek, of iets anders dat ik toch wel heel leuk vind. Ook verlies ik me graag bij Pandora & Pandorus of snor ik op Marktplaats. En ik hou ook van vintage kleding, daar heb ik alleen geen adresje voor. Wat ik tegenkom en ook nog leuk vind én het is te betalen, koop ik.

Wat is je grootste tweedehands-aankoop?

De grootste is zonder twijfel onze kast. Bij verhuizing één hadden we een kast nodig, Andrea had dit prachtige exemplaar. We kochten hem, maar bij aankomst in ons nieuwe huis, bleek de kast te groot voor de woonkamer. Hij belandde in de gang, ook heel mooi, maar toch nét niet wat ik voor ogen had toen we hem kochten. In huis twee hadden we meer geluk. De kast staat nu te "shinen" in onze nieuwe woonkamer. Ik ben nog zoekende naar de inrichting van de kast, ben er nog niet helemaal tevreden over. Het zal helpen als de schilderijtjes hangen, dat geeft wat meer lucht denk ik. Maar ik sta open voor ideetjes hoor.  



Op welke tweedehands-aankoop ben je het meest trots?

De aller aller aller mooiste is niet meer, mijn lamp...mijn hele mooie lamp. Ook weer bij Andrea, bij verhuizing nummer één liet ik hem vallen. Dat vind ik nog steeds heel erg. Maar deze schilderijtjes (zo noem ik ze maar) zijn mijn allerliefste aankoop. Ik kocht ze in La Bourboule, samen met Adri en Jim op een Vide Grenier. Ik viel er meteen voor, niet alleen vond ik ze schattig maar ook omdat ik vind dat ze ons, Albèrt en Sacha, zo goed vertegenwoordigen. Het (schijnbaar) onverschillige straatschoffie en het (bijna) verlegen meisje. De reacties op mijn "schat" varieerden van "afschuwelijk" (dochter) tot "ze komen niet in de huiskamer" (Albèrt). Dus ze staan op de wc en heel stiekem hoop ik dat ze over een tijdje op een bijzondere kaart komen, we zullen zien.

Wat was het beste koopje ooit?

Niet mijn aankoop, deze stoeltjes (we hebben er nog één) van Kofod Larsen komen uit de "meuk" van Albèrt. Ik ben hier zó blij mee. Hij kocht ze ooit bij Pandorus en van mij mogen ze nooit meer weg. Ze zitten heerlijk en zijn prachtig. Hij heeft er trouwens toch een neus voor, voor die meuk. Zo ging hij helemaal uit zijn dak om een spiegel, te mooi gewoon. Alleen om díe reactie mag die spiegel van mij ook nooit meer weg. En poefjes...hoeveel poefjes kan een huis hebben? Wij hebben er nu 5 beneden staan, drie naaipoefjes, een stierenzadel en een Ikea. Allemaal in gebruik! Als we bij een kringloop zijn, loods ik hem met straffe hand langs de afdeling "poef" want genoeg is genoeg, vind je niet?

Wat was je slechtste koop ooit?

Eerlijk gezegd zou ik het niet weten...misschien een asbak in de vorm van een schelp in bruin en oranje. Mooi vind ik hem niet, maar weggooien doe ik hem ook niet. Hij staat in de kast, in het zicht. Gewoon, omdat niet heel mooi ook heel mooi kan zijn. Of de telefoon, hij doet het hoor en ik vind hem super...maar naar buiten bellen doet hij niet.

Je ziet, genoeg te zien (en te stoffen) in ons huis. En eerlijk gezegd kan er wat mij betreft nog meer bij. we blijven dus zoeken en vinden en delen. Gewoon omdat het kan en omdat het heel leuk is om te zeggen dat we een slaapkamer hebben die een echtpaar ooit cadeau kreeg, toen ze in 1940 (!) in het huwelijk traden. Verder denk ik dan maar niet, want eerlijk gezegd gruwel ik dan ook gelijk bij het idee  van wát er in die kleine 75 jaar allemaal in die slaapkamer heeft kunnen gebeuren. Welterusten...

Voel je vrij om de tag over te nemen! Uiteraard wel met vermeldingen naar Ooh La Lau, de bedenkster van de tag. Ik ben erg benieuwd om jullie verhalen te lezen, dus plaats de link naar je artikel dan even bij de comments! 

#2 Oktober buy nothing new maand

Wat een heerlijke week was dit!

We hebben het gedaan, we zijn uit eten geweest.

En wat was het gezellig. Het werd een curry van Jamie Oliver, met garnalen en jasmijnrijst en het is gelukt. Ik maakte de salade van komkommer. Het lag niet aan mij, maar voor mij had die er niet bij gehoeven. De voorpret was enorm, ik heb me echt op dit etentje verheugd en het was alles wat ik me kon wensen. We hebben heerlijk gegeten, lekker gekletst, maar ook gezellig samen in de keuken gestaan om ons maaltje te bereiden. Tenminste...gestaan... Dat staan lukte niet helemaal, dat heeft te maken met een tegel, een voet en een gebrekkige motoriek. De pijn! 

Brengt me meteen op ons buy nothing new project. Gisteren kreeg ik de geest weer. Ik weet dat ik twee weken geleden nog de illusie had dat het in die week misschien wel af zou komen. Dat is mislukt. Te druk en nog veel te veel andere leuke dingen om te doen. Niet erg, dit klusje bleef lekker liggen en het ontwerp kon rijpen. We besloten om op safe te spelen. De vorige bewoner had het straatje net laten ophogen dus de ondergrond was strak. Waarom dan "buiten de lijntjes kleuren" met een eventueel hobbelig straatje als gevolg. Dus gisteren ging ik door, Albèrt was weer naar voetballen en ik hou vreselijk van keutelen dus ik kon hem een aardige klap geven. Vandaag hebben we het samen afgemaakt. Lekker hoor, als de tegels door de man gesmeten worden! Dit is het resultaat:

zoals het nu is

zoals het moet worden

De grindtegels die onder een houten terrasje verdwijnen

Verder was ik zeer productief op haakgebied. Ik haakte een vingerloze handschoen naar dit patroon van Ingthings. Ja, één... Zelf was ik er zeer tevreden mee, maar mijn dochter vond het maar stom... Juist je vingers worden koud op de fiets ma. Verontwaardigd nam ik mijn enkele handschoen mee naar mijn werk, waar mijn collega hem gewoon wél okè vond. Zou het een leeftijdsdingetje zijn? In ieder geval zat hij afgelopen vrijdag nog in mijn zak. Toen het toch wel wat fris was op de fiets besloot ik de proef op de som te nemen om te ondervinden dat mijn enkele handschoen toch wel lekker is. Dus ga ik weer aan de haak, om mijn handschoen een vriendje te geven. 

Jammer van het kerstkadootje dat dit knutselwerkje had kunnen zijn

  

Heeft u een menuutje?

 

Morgen gaan we uit eten

Op sjiek

Thuis

 

 

 

Het is al veel te lang geleden. En dat terwijl we "vroeger" maandelijks wel een keer in Villa Augustus te vinden waren. Maar zoals wel vaker tegenwoordig; "That was then, this is now". Als we tegenwoordig naar ons favoriete restaurant gaan (zeker niet maandelijks) is dat vooral voor een bakje thee met een stukje taart. Zo beleven we toch de ambiance die de Villa zo bijzonder maakt. Heerlijk.

 

Nu Albèrt (aka de Fijne Man, klaar mee - het beestje heeft een naam) zo graag en vaak ook lékker kookt, zag ik mijn kans waar. Waarom niet? Morgen dekken we de tafel, steken we de kaarsjes aan en gaan we goedgekleed aan de dis. Het zal best onwennig voelen, dat geloof ik wel, maar wat heb ik er zin in! Broodnodige quality time voor ons. Hij duikt in de kookboeken, ik in mijn kledingkast.

 

Want ik wil goed voor de dag komen voor mijn date.

 

 

 

 

 



 



Ongelofelijk geweldig...

 

Mocht naar aanleiding van mijn vorige blogs de indruk zijn ontstaan dat ik mezelf maar minnetjes vind.

 

 

Niets is minder waar! Ik vind mezelf geweldig!!!

 

 

Als in: Ik voel mezelf geweldig en ik ben tevreden met wie ik ben. Ook met mijn eigenaardigheden. Ik vind dat je ál je eigenschappen moet omarmen, ook de minder goede. Ze maken wie je bent. Daarbij is het véél leuker om te schrijven over zaken die opvallen. Waarvan je weet dat ze met een glimlach van herkenning gelezen zullen worden.

 

Het is natuurlijk ook véél lastiger om uit te wijden over al je zogenaamde pluspunten. Maar goed, om alle misverstanden uit de wereld te helpen. Hier een opsomming van die van mij, voel je vrij om aan te vullen of het niet met me eens te zijn ;-)

 

Ik ben aardig, lief, trouw, integer, loyaal en goudeerlijk. Ook zorgzaam, gul, behulpzaam, vriendelijk, opmerkzaam en slim. Ik ben adrem en sterk (fysiek en mentaal), heb humor en lef. Ik roddel niet (!!!!), ben creatief en schrijf aardig. Ga respectvol om met geheimen of verhalen van anderen, ben dus te vertrouwen. Ik kan hard fietsen en -lopen en omarm mijn a-sportiviteit, kan goed tegen mijn verlies. Ben een doorzetter, een volhouder die weet wanneer het genoeg is.  Ik accepteer mensen zoals ze zijn en dingen zoals ze komen en ik hou van het leven. Als het nodig is bijt ik van me af. Geef mensen het gevoel welkom te zijn. En ik ben bescheiden...en dat is géén grap.

Achter iedere plus heb ik wel een quasi grappige opmerking om het af te zwakken, maar ik laat het zo. Van deze eigenschappen ben ik overtuigd dat ik ze werkelijk bezit. Ik weet bijna zeker dat mijn lijstje met minpunten een stuk korter is, niet alleen omdat ik vaak zo vreselijk moet lachen om mijn zogenaamde tekortkomingen... Het is in balans en daar draait het tenslotte allemaal om. 

Je kent haar toch...

Niet zelden wordt dit in mijn bijzijn geroepen.

Je kent haar toch! We hebben het over Sas!

En natuurlijk "kennen" ze me. Het zijn de mensen waarvan ik hou en die, volgens mij, ook van mij houden. Maar hoe irritant vind ik dat ene zinnetje. Het lijkt of ik overal van gevrijwaard ben... Want ik ben Sas... Hm...twijfelachtige eer....

Ja ik weet het, ik ben een lieverd. Ik ben een vergeetachtige, makkelijke, onhandige, relaxte, lakse, warhoofdige, chaotische lieverd. Want ik beken, ik ben een ster in zaken voor me uitschuiven, Kopintzand is my middlename. Tot ik écht niet anders meer kan en vaak loop ik dan achter de feiten aan. 

Word ik uitgenodigd en zie ik het niet zitten dan gaat daar een hele innerlijke strijd aan vooraf. Ga ik wel of ga ik niet. Eenmaal besloten dat ik niet ga, heb ik nog zeeën van tijd om om dat tegen de persoon in kwestie te vertellen. Oeps....was het gisteren dan? Helemaal vergeten! Vergeten dat het gisteren was en vergeten om het te vertellen. Tenminste...vergeten...theoretisch gezien ben ik het op meerdere vlakken vergeten. In de praktijk denk ik minstens één keer per dag dat ik moet bellen, appen, mailen. Minstens één keer per dag hè, dat betekent dat het echt wel vaker is. Altijd op momenten dat ik geen telefoon of pc bij de hand heb. Ja...en dan "vergeet" je het, doe je niets aan. Maar erg vervelend voor de persoon die met de piepers zit te wachten.

Koop ik een kaart om iemand een hart onder de riem te steken, te feliciteren, aandacht te geven. Weet ik niet wat ik er op moet schrijven. Ach, de verjaardag is over een paar weken ik heb nog wel even.Oh! Je bent al jarig geweest!!! Naja...ik hàd een kaartje gekocht..zit in mijn tas...al weken! Oeps...ben je al uit het ziekenhuis??? Ja, ik hád een kaartje gekocht...zit in mijn tas...al weken. Vergeten... Ah...ben je al bevallen?!?! Wat is het geworden? Ja, ik hàd een kaartje gekocht...ik doe hem wel bij het cadeautje, dan heb je hem toch... Om over kerstkaarten helemaal maar niet te spreken.

Kom ik op een bruiloft...zegt de bruid: "Wat zie je er mooi uit!!!!" Zeg ik: "Dank je wel! Ja, ik wist niet wat ik moest aantrekken, het is een koopje hoor..." Om een half uur later met het schaamrood op mijn kaken naar de bruid terug te keren.... "Trouwens, JIJ ziet er ook héél mooi uit hoor!"

Heb ik een afspraak met een vriendin. Ben ik daar, bijna op tijd, word ik gebeld... "Waar ben je? Ik zou naar jou komen hoor!" Of ik zit lekker op de bank en dan blijkt dat ik mijn vriendin niet pas volgende week zou bezoeken maar een soort van "nu". Of ik nodig mijn vriendinnen uit om bij mij te komen eten, ze brengen allemaal iets mee en ik zorg voor het toetje. NOT! Want vergeten...

Moet ik het cadeautje voor mijn collega verzorgen dan koop ik het wel op tijd, maar eer het dan eens op de zaak is! Terwijl het toch zo eenvoudig zou kunnen zijn. Stop het de avond ervoor in je tas, easy does it. Maar bij mij niet.

Maar het kan nog erger! Huisartsbezoeken, tandartsafspraken, ortho, afspraken op school. Ze staan állemaal in mijn agenda. Als mijn pc aangaat is daar een Pop-Up en een uur van te voren krijg ik een sms van Google maar nóg mis ik die afspraken met de regelmaat van de klok, of ben ik te laat. Vaak weet ik ze ook uit mijn hoofd, die afspraken. Helaas zit dat hoofd nog wel eens vol, of is het ergens anders.

Geld terugacties, ook zoiets. Ik mis ze ALTIJD. God knows dat we het best kunnen gebruiken. Hoeveel van die smoezelige envelopjes ik regelmatig onder in mijn tas vind. Breek me de bek niet open.

Punt is, iedereen die mij kent, kan waarschijnlijk wel een voorbeeld noemen van een in de soep gelopen afspraak. Of een rommelige organisatie. Voor eens en voor altijd, lieve mensen. Het is geen desinteresse, ik ben er juist heel erg mee bezig. Want ik wil het niet, de chaos. En het feit dat een simpel "Sas zijn" voldoende is om geexcuseerd te worden gaat er bij mij toch niet helemaal in. Sas doet overigens geen toezeggingen, belooft geen beterschap. Ik ken mezelf namelijk een beetje...ik ben Sas

Klaar met Piet

Terwijl de wereld brandt, vallen Nederlanders al meer dan een jaar over elkaar heen om "Piet"

Ik ben daar zó klaar mee!

 

Vooropgesteld dat ik als rechtgeaarde vredestichter klik mezelf in beide standpunten kan vinden, denk ik dat een belangrijke groep wordt vergeten. De kinderen. Misschien heel kort door de bocht hoor, maar het is een feest van de kinderen. Wij volwassenen vinden het leuk. Maar wordt het héél anders als Piet een andere kleur, pak of naam heeft? Zullen de bekjes minder gaan stralen als het kadootje uit een zak, handtas of pukkel komt? En zijn wij dan minder vertederd? Die kinderen geven geen pepernoot om de traditie of om hoe het wordt. Zij leven in het nu en naar mijn mening zouden wij volwassenen dat ook wat meer moeten doen.

En intussen gebeuren er in mijn omgeving dingen waar ik me wél druk om kan maken. Wordt een moeder van een vriend in "het beste ziekenhuis van Nederland" in een stoel gezet. Van half ácht 's morgens tot vijf uur 's middags zit ze daar. Net geopereerd, oud en alleen. Bij haar volle verstand, ook nog. Gebrek aan personeel...je kunt het de hardwerkende verzorgenden niet kwalijk nemen, zegt ze. Een vergissing is snel gemaakt. De verantwoordelijke heeft het vast niet zo bedoeld, dat is duidelijk. Maar oh wat is het zuur voor degene die het overkomt. Dat er in dat ziekenhuis ook heel veel goeds gebeurt is op dat moment niet belangrijk. Hier zit een méns in een stoel, aan haar lot overgelaten. Dank u wel Den Haag, alle goede bedoelingen ten spijt, dit kan nooit zijn wat u voor ogen had. Maar wij klagen over Piet.

Mijn kinderen vragen of er oorlog komt. Ze zijn bang en graven, net als ik vroeger, 's avonds voor ze in slaap vallen schuilkelders voor iedereen waarvan ze houden. Mijn ervaring leert dat die kelders nooit groot genoeg zijn. Opa en oma hebben immers ook broers en zussen, die hebben ook weer kinderen en die hebben ook weer vriendjes met ouders en opa's en oma's en ga zo maar door. In mijn kelders was het altijd wel gezellig trouwens. We speelden Mens Erger Je Niet bij kaarslicht en aten patat van mijn vader. Het feit dat mijn kinderen hiermee bezig zijn en ik niet met zekerheid kan zeggen dat de ellende niet naar Nederland overslaat maakt me bang. Het lijkt ver van je bed, maar IS kan er zo ineens maar zijn. Onze Turkse en Marokkaanse medelanders zullen het vast niet makkelijk hebben, meer dan ooit zullen ze, al dan niet gegrond, de argusogen van alle niet-moslims voelen prikken... Is het er één of niet? Persoonlijk zou ik er gek van worden en mezelf constant willen verdedigen.  Maar wij klagen over Piet.

Ebola is nog zo'n "spatje" in het leven van mijn kinderen. Ook tegen dit "spatje" kan ik de lieverds niet beschermen. Tussen neus en lippen vertelde zoonlief dat hij bijna net zo bang is als toen; tijdens de Mexicaanse Griep. De wereld wordt steeds kleiner. De media brengt groot en klein leed van heel de wereld binnen ons bereik. De vliegtuigen brengen ons tropische verrassingen, niet alleen leuke. Maar wij klagen over Piet.

In korte tijd heb ik twee crematies meegemaakt. Allebei véél te jong. Mannen die nog jaren bij hun geliefden wilden blijven. Maar ze werden ziek. Kanker. Twee families moeten door zonder hun geliefde man, vader, zoon, schoonzoon, broer, zwager of opa.

En wij maar klagen over Piet...

Smaakmakers

Dichten is net als koken, volgens de nachtburgemeester van Rotterdam want: 

"Je pleurt maar wat in de pan, als je koken kan."

Maar wat als je nu niet kan koken? Of er geen interesse in hebt?

Als ik thuiskom staat hij te hakken, de Fijne Man. Rijkelijk vroeg me dunkt, maar dat heeft een reden. Hij moet met zijn jongens een proefwedstrijd spelen en je kunt nu eenmaal  niet op twee plaatsen tegelijk zijn, dus werkt hij vooruit. Sinds een klein jaar neemt hij het koken voor zijn rekening. Met wisselend succes, variërend van "héérlijk" tot een gematigd "goed binnen te houden".  Maar wat vindt hij het leuk! 

Nu hij kookt eten we gezond, gevarieerd en op tijd. Zo is ook het plan voor vanavond. Voor hij weggaat word ik minutieus geïnstrueerd, of ik nog nooit een enkele maaltijd op tafel heb gezet. Ik herinner hem maar niet aan het feit dat ik al geruime tijd moeder ben en dat al mijn kinderen nog leven. Ook de levende have leeft normaal gesproken zo lang als het hoort. Behalve dan de goudvissen (kom schoongemaakt met chloor) en van de konijnen weet ik het niet...die hebben we "bij een boerderij gebracht". Hamster Beethoven is zelfs na zijn dood nog een tijdje onder ons geweest. In verband met strenge vorst konden we hem niet begraven, hij heeft dus een tijdje in onze vrieskist gelogeerd... heel gezellig hoor, je bent dan nooit alleen als je wat brood uit de vriezer haalt. We hebben hem in juni van dat jaar begraven.

Vanavond moest ik dus de uitjes en de knoflook fruiten (zaten al samen in een bakje, gehakt en al), de kruiden erbij gooien (stonden klaar ) en vervolgens de kip toevoegen. So far so good. Als de kip bijna gaar was mochten de courgette en de paprika erbij, ook dat is gelukt. Maar toen kwam de aap uit de mouw! Ik moest het op smaak maken met peper en zout.... Op dat moment raakte hij me kwijt, ik ben namelijk mateloos. Een snuf, een mespunt, een thee-of eetlepel...ik begrijp het niet. Hoezo snuf? Tot waar op het mes is de punt? En die lepels,  met kop en zo ja, hoe groot moet die kop zijn? Dáárom kookte ik altijd met pakjes. Ik tel nu dus tot zeven...bij alles. Zeven tellen zout en zeven tellen peper, in dit geval. Vaak pakt dat redelijk uit, ligt eraan hoe snel ik tel. Deze avond is het eten een beetje flauwig met een peperige twist. Fijn hoor...

De kinderen reageerden gelaten, het was gezellig en warm. Volgende keer beter. Nou, morgen mag hij weer. Deze week staan er prakjes op de planning, een nieuwe tak van sport voor hem. Kijken hoe hij het daar vanaf brengt. Vast en zeker goed en ach...alles beter dan zelf eten maken. Laat mij de was maar vouwen, daar hoef ik tenminste niet bij te tellen.

#1 OKTOBER BUY NOTHING NEW MAAND

In het kader van "oktober; buy nothing new maand" besloten wij deze maand geen nieuwe terrastegels aan te schaffen...

Haha...grapje hoor, insiders weten hoe het écht zit en outsiders... join the club. Maar goed, feit blijft dat we deze maand geen nieuwe terrastegels aanschaffen. We willen echter wél een andere tuin. De grindtegels die er nu liggen doen mijn humeur geen goed. Om een groot woord te gebruiken, ik háát grindtegels, dus de gruwel die door me heen ging toen we dit huis moesten accepteren was duidelijk aanwezig. We komen goed weg hoor, met ons nieuwe huisje dat besef ik wel. Maar het heeft heel wat van mijn aanpassingsvermogen geeist. De eerste maanden voelde ik me alleen prettig in de badkamer. Dat was de eerste plek die ik me eigen had gemaakt. Huilen doe ik onder de douche dus dat kwam destijds goed uit. Inmiddels wordt het steeds meer ons huis. Onze sfeer zit er al goed in, alleen nog een gordijntje in de keuken en je hoort mij niet meer klagen (geen garanties trouwens, ik mag graag een goed potje mopperen).

De tuin dus... Ik hou van tuinieren, niets is voor mij meer rustgevend dan tot mijn ellebogen in de blubber zitten. (oké...dát...en haken). De nieuwe buren waren dan ook meer dan verbaasd toen ik op mijn gemak het woekerende zevenblad worteltje voor worteltje zat te verwijderen. Op mijn gemakje ploegde ik de border om en ontdeed ik vijf vierkante meter van het plantje. Alles mocht er uit, alles vond ik lelijk. Week in, week uit zat ik op mijn knietjes te keutelen. Heerlijk. We besloten de grindtegels om te draaien, volgend jaar hoor...we hebben tijd zat. Er kwam een nieuwe schutting, er zijn nieuwe plannen voor een schutting aan de achterzijde van de tuin en zowaar hebben we alle bomen ook al verwijderd. De tuin wordt al steeds meer eigen. Er staat nog geen plant in maar hij is klaar voor de winter en klaar voor de grote verbouwing van volgend jaar.

Tot vanmorgen...de Fijne Man was naar een voetbalwedstrijd en ik zat op de bank. Te zitten. Ik besloot eens een tegeltje te gaan breken. Gewoon omdat het kon, stofzuigen kan altijd nog. Ik wilde eens kijken hoe het zou zijn als ik een beginnetje maakte. Zoals je weet kan doe ik alles, dus ik begon met breken van de grindtegels. Dat breken ging niet zo eenvoudig trouwens. Proefondervindelijk kwam ik erachter dat gooien voor mij de beste methode is. Tot mijn verbazing braken ze niet altijd in één keer, dan moest ik nog een keer smijten, want ik laat me uiteraard niet door een tegel op mijn kop zitten. Uiteindelijk had ik voldoende stukken om een beginnetje te maken. Het ging regenen, maar Lodewijk zegt dat het weer nooit te slecht is om in de tuin te werken, dus ik beet door. De buurvrouw tikte op haar voorhoofd, maar ik ging vrolijk door. Met dit als resultaat:

Toch super leuk?!?!?! Helaas sneed ik mijn vinger aan een steen dus moest ik stoppen, maar morgen ga ik door. Kijken of het volgende week af is. Ik ben benieuwd... Voor nu ben ik klaar en ga ik lekker de blubber van mezelf afspoelen. Onder de douche ja...maar ik ga niet huilen. Krijg je rimpels van.

AF-SCHU-WE-LIJK!

Toen mijn dochter gisteren, veel te laat, met een blij hoofd binnenkwam was mijn eerste reactie: "Afschuwelijk!"

 

Om direct te beseffen dat dit, behalve pedagogisch onverantwoord, ook niet direct de reactie was waar mijn dochter naar zocht. Maar echt, ik schrok me kapot! Gelijk ging door me heen hoe mijn vader zich moet hebben gevoeld toen ik, jaren geleden, mijn prachtige lange lokken in lagen liet knippen... Arme pa...ik voelde je ellende nu.

 

Een kleine nuance moet hierbij wel vermeld worden... Ze kwam binnen (had ik al gezegd dat ze veul te laat was???) met nat haar. In een fractie van een seconde begreep ik dat ze niet in de sportschool had gezeten maar bij de kapper. En niet voor een knipbeurt!!! De donkere slierten hingen om haar gezichtje en ik kon wel janken. Mijn mooie haren... Uh...háár mooie haren!

 

Ze beet dapper door. "Leuk hè mam! Ik wilde het al lang zo graag en toen ik mijn geld kreeg dacht ik; nú moet ik het doen..." Mij verwachtingvol aankijkend. Ze kent me blijkbaar. Inmiddels was ik voldoende hersteld van de eerste schok en kon ik uitbrengen dat het haar wél mooi stond en dat ik blij was dat ze het zelf mooi vond. (het was nog steeds nat) Eraan toevoegend: "het is jouw hoofd, jij moet er mee lopen" (en mezelf inwendig weer een tik op mijn vingers gevend; Foei Sas")

 

Ze ging naar boven. Wanhopig keek ik vriendlief aan en volgde haar op een holletje. Alarmbellen gingen af, damage control moest gepleegd worden en wel NU! In haar kamer zag ik voor het eerst de nieuwe kleur...en die was gewoon goed. Niets meer en niets minder. Nu kon ik haar vertellen dat het mooi was, zonder liegen. En gelijk heb ik mijn excuses aangeboden. Het moment kon ik niet meer terughalen, gemiste kans. Maar mijn meisje begreep me, ze verwachtte twee reacties. Dit was er één van. Ze kent me echt!

 

Maar wát was er nu zo afschuwelijk? Het feit dat ze mijn uh háár prachtige eigen haarkleur geverfd heeft? Of dat ze mij daarin niet heeft gekend, het gewoon heeft gedaan zonder overleg? Dat ze zo gróót wordt? Het is zo makkelijk om onvoorwaardelijk van je kinderen te houden, als ze doen wat je zegt of wat je van hen verwacht. Het besef dat ze steeds vaker haar eigen koers zal gaan varen is voor mij, als control freak, redelijk afschuwelijk. Maar dát ze het gaat doen is een zekerheidje, het verven van haar haar is voor mij een milde les. Ik moet haar gaan loslaten... Afschuwelijk!

Oktober 2014 Buy Nothing New maand in Nederland

Snuffelend op het wereldwijde web, stuitte ik op een post van Elke dag Zaterdag, verwijzend naar  dit initiatief. Het zal je niet verbazen dat dit direct mijn interesse wekte

 

We zijn natuurlijk al lekker bezig in Huisje Weltevree, we hergebruiken en customizen wat af. Daar hebben we ook nog veel lol in. Dus enthousiast dook ik in het concept en zag dat het niet alleen met niets nieuws kopen heeft te maken, zoals je misschien in eerste instantie zou verwachten. De kunst is om niets nieuws te kopen en zo te ontdekken wat je eigenlijk al hebt. Niets zweverigs, gewoon bewust worden van de spullen om je heen. Wat kún je er eigenlijk mee? Heb je nog méér nodig? En als die vraag met "Ja" beantwoord wordt, moet het dan perse nieuw zijn?

 

In mijn geval...heb ik die nieuwe, bij mijn mooie kast passende, kussentjes nodig voor mijn bank? Uh...ja, dat is duidelijk... Moeten ze nieuw zijn? Of kan ik snorren naar een tweedehandslapje en daar hoesjes voor de bestaande kussentjes van fabriceren? Tijdsgewijs gaat mijn voorkeur natuurlijk uit naar het kopen van nieuw, budgetsgewijs (zeker niet onbelangrijk) naar het zelf maken van de hoesjes. En nu ik dit zo schrijf...moeten het perse lapjes zijn? Of zal ik dan kijken naar een oud kledingstuk of een oud gordijn en dáár die kussentjes van maken? Wel zo grappig...

 

Moet ik wel even een nieuw naaimachine aanschaffen, oh nee, buy nothing new maand... Ik leen hem wel. Geef ik direct mijn oude kussenhoesjes weg aan wie ze wil hebben, of ik verkoop ze op Marktplaats, kan ik er volgende maand nieuwe panty's voor kopen. Of béter, ik ruil de hoesjes voor de panty's! Wel even iemand zoeken die én roze, groene en lichtblauwe hoesjes wil hebben en óók nog eens van die lekkere dikke rode, paarse of groene panty's van de markt heeft... Dat is wel een puntje.

 

Maar goed, het punt is duidelijk, met hergebruik, lenen, ruilen, geven, nemen, huren, opleuken, vintage en tweedehands komen we de maand wel door. Ik doe mee en zal jullie af en toe vermoeien met mijn niet nieuw gekochte maar oh zo leuke spulletjes.

 

Kleine kanttekening heb ik wel... Al het zalige geruil, geleen, gefreubel en "goed voor alles" ten spijt.... Hoe heerlijk is het niet als je door de stad loopt met je nieuw aangeschafte kussensloopjes, schoenen of nagellakje in zo'n milieuvervuilend plastic zakje! Hoe kan een mens zich verheugen op de eerste keer op die schoenen lopen en wat kan een vrouw extatisch worden van alle mogelijkheden die deze stappers haar garderobe geven. Hoe fijn is het als de kussentjes in de bank liggen en het plaatje "klopt"? En die nagellak...alleen de lúcht al! Nee...kopen is duidelijk fijn! Bezit bezwaart...dat is waar....maar het is wél lekker!