Koelkastmoeder

 

Vroeger werd beweerd dat autistisch gedrag werd veroorzaakt door de emotionele kilte van de moeder. Hm...steek die maar in je zak Sas...

 

 

 

Gelukkig is deze theorie weerlegd, maar als moeder van een zoon met Asperger kan ik je zeggen dat een dergelijke theorie er alsnog aardig in kan hakken. Het is nu eenmaal zo dat je als moeder van een kind met Asperger soms niet anders kunt dan "koud" reageren. Soms is de enige weg naar "wenselijk gedrag" de botte bijl. Ook al druist het in tegen álles waar je voor staat of wat je bent, om je kind (en jezelf) te beschermen móet je soms over je eigen grenzen gaan.

Zo heeft mijn zoon per dag anderhalf uur op de computer en is er een strict regiem tegen spelletjes voor boven de 16 jaar. In mijn ogen niet heel gek, ook voor kinderen die geen diagnose hebben.

Vooropgesteld dat onze zoon een heerlijk kind is (vaak door buitenstaanders bevestigd), is het nu eenmaal een feit dat in ons gezin álle zeilen moeten worden bijgezet om zoonlief een stabiele volwassene te laten worden. Door iedereen, óók door zijn zus.Niets gaat vanzelf, dat klinkt dramatisch, dat is het niet, we zijn niet anders gewend.

Met al het geduld dat kan worden opgebracht (ik heb niet veel, Fijne Man heeft te veel) doen wij er soms een jaar over om iets simpels, zoals bijvoorbeeld licht uit op de w.c., onderbroek in de wasmand, handen afdrogen aan de handdoek in plaats van de theedoek, in te laten slijten. En nu hoor ik je denken..."Oh, maar dat is bij óns ook zo hoor! Die pubers....die letten nergens op..." En dat klopt, een puber let nergens op... Een puber met Asperger is, zeg maar, dát in het kwadraat. Het opvoeden is ook het "probleem" niet. Iedereen zal begrijpen dat we de onderbroeken in de wasmand willen hebben.

Een ander verhaal wordt het wanneer hij ergens een obsessie voor heeft. Dat is, op zijn zachtst gezegd, vermoeiend... En ik denk dat dáár de term koelkastmoeder vandaan komt. Want door een buitenstaander zal het niet begrepen worden dat ik hem kortaf "toebijt" dat ik nu niet over zijn Playstation 4 wil praten, als hij mij enthousiast vertelt dat hij nog maar € 90,00 hoeft te sparen. Hij is immers zo blij en het is toch leuk voor hem dat hij die Playstation bijna bij elkaar gespaard heeft. Knap! Of dat we hem bruut onderbreken als hij het woord "virus" of "hacken" maar in zijn mond neemt. "Nee! Nu niet, we willen hier niet over praten!" Zielig zeg... Of dat je bijna ongeïnteresseerd naar een nieuwe tekening van hem kijkt. Hij heeft er immers zo zijn best op gedaan...

Niemand ziet dat wij achter de schermen de hele dag met het spaartraject geconfronteerd worden. Als hij de kans ziet praat hij over zijn Playstation 4. Niet één, twee of drie keer per dag, maar per uur. Negen van de tien keer praten we enthousiast mee, maar soms ben je wel eens moe. Hetzelfde geldt voor het hacken van zijn computer. Niemand weet dat hij dagelijks obsessief de geschiedenis van zijn computer doorzoekt en totaal doorslaat als hij een onregelmatigheid vindt. Wekelijks moeten we hem wel vijf keer geruststellen. (Echt jongen, als je zes virusscanners hebt, zal het best wel meevallen met die hackers...) En de tekeningen... Wie hem kent weet dat hij veel en graag tekent. Wij worden betrokken bij iedere pennenstreek, ieder grapje en alle kleurkeuzes. Meestal wordt alles bewonderd en bejubeld. Soms is het echter wat veel.

Dit zijn maar drie van de "obsessies" waarmee we te maken hebben, de films, het downloaden en andere zaken die dagelijks aan de orde zijn, samen met het normale opvoeden maken dat ik (we) soms "koelkastachtig" reageer op een, schijnbaar, heel normale situatie. In eerste instantie omdat we ook maar mensen zijn, maar ook bewust, omdat het in de maatschappij niet gewenst is om altijd maar over je eigen ding te praten en daarbij de ander uit het oog te verliezen.

Toch hebben wij een hele warme relatie, we praten over alles en gaan geen onderwerp uit de weg. Ook op school blend hij gewoon lekker in, het valt daar niet op dat hij "anders" is. Daar doet hij enorm zijn best voor. En als hij daarom thuis al zijn Asperger op ons botviert dan dragen wij daar graag in bij. De dansjes, de Playstations, de films en de tekeningen horen bij ons en vallen perfect in de gekte van ons gezin. Ik zie mezelf het liefst als kampvuurmoeder want echt, het kan altijd gekker.