Monkey see, Monkey do

 

Waar het leven mij ook bracht, mijn aap was erbij. 

 

 

 

Hij kwam binnen als een cadeau van mijn oom en is eigenlijk nooit meer weggeweest. Eerst was hij mijn steun en toeverlaat, Bobo (want zo heet hij) heeft menig kleuterverdrietje opgelost. Toen ik naar de grote school ging zat hij ook in mijn kamer, altijd op bed. Thuis was geen thuis zonder Bobo. Tot ik het ouderlijk huis verliet sliepen we samen.

 

Inmiddels heb ik al aardig wat "vorige levens" gehad en mijn aap was erbij. Niet meer in mijn bed natuurlijk, maar hier en daar ter decoratie.  Steeds ouder en steeds doorleefder, net als ik. Toen ik aan mijn nieuwe leven begon zat Bobo ineens in een doos, bij de babyspullen. Niet met een speciale reden maar waarschijnlijk omdat hij niet helemaal meer bij mijn nieuwe "strakke" (nooit gelukt hoor) interieur paste. Hij stond zeker niet leuk op mijn nieuwe Ikea kast of hij paste niet in mijn nieuwe kleurschema... Géén idee.

 

In ieder geval, met de komst van de Fijne Man, verdween langzaam ook mijn strakke interieur en kwamen de oude spulletjes. Kleurschema's? Wat zijn dat? Mooi is mooi en leuk is leuk. Liefst zoveel mogelijk. Ons huisje slibte langzaam dicht met dingen die we mooi en handig vonden. Want zeg nu zelf; vier vintage poefjes zijn niet genoeg, er kan nog meer bij. Gelukkig gingen we verhuizen en werden we op tijd van alles dat we teveel hadden verlost, een deel ging naar de vuilstort en een ander deel ging naar Andrea.

 

In ons nieuwe huis kwam meer lijn, less is the new more zeg maar. Hoewel ons less voor anderen vaak nog een tikkie too much is, vrees ik. Ook vond ik Bobo terug, hij kreeg een voorzichtig plaatsje in de slaapkamer. Het lot besloot dat we nog een keer moesten verhuizen. In dit huis zit Bobo in de woonkamer te pronken, pontificaal in een stoel. Hij hoort er weer helemaal bij en past prima tussen ons bij elkaar geraapte zooitje.

 

Zo gaat het me ook vaak af in relaties van alledag, zelfs vriendschappen verlopen soms zo. Ook in vriendschappen hoeft afstand niet perse afscheid te zijn. Het is soms nodig om samen sterker uit de strijd te komen. Afstand kan er zijn om jezelf te vinden of de ander, omdat je elkaar gewoon een beetje kwijt was. Na die periode van "rust" kun je vaak door waar je bent gebleven, net of je elkaar gisteren nog sprak. Zonder terugkijken ga je door naar de toekomst en geniet je van nu. Net als Bobo en ik.