Meisjes van zestien

 

 

Kleine meisjes worden groot, die van mij blijft helaas niet achter. Jaren geleden maakte ik een zelfde foto, toen zat ze nog in haar zwembroekje met een zakdoekje op haar hoofd naar een meer te kijken. Wel in Frankrijk. Dit jaar ging ze gewoon ook weer mee, 16 jaar inmiddels en nog steeds "a hand full", in dat opzicht is er weinig veranderd. Er zijn momenten geweest dat ik haar maar nauwelijks onder controle had, momenten waarin het allemaal niet zo heel lekker liep bij mij. Te druk, te moe, te verdrietig, te alleen. Zij hield daar natuurlijk geen rekening mee, logisch. Met aangeboren vakkundigheid haalde ze regelmatig het bloed onder mijn nagels vandaan.

 

"Hoezo ben jij te moe, ik ben dertien jaar en ik wil NU schoenen met hakken van 15cm. Ook al ben jij daar niet klaar voor en kan ik er niet op lopen...en het maakt me niet uit dat we nu midden in de stad staan, ik wil die schoenen! En anders maar geen schoenen."

 

Om maar eens een situatie te schetsen. Op dit soort momenten bezweek ik zelden, maar het maakte niet dat ik mezelf een gezellige moeder vond. Je wilt je kinderen natuurlijk alles geven, zolang het binnen de mogelijkheden ligt. Soms is het echter mogelijk, maar niet verstandig. De hakken kwamen er dus niet. En waar zij de ruzie (hoezo ruzie mam? Het was een meningsverschilletje (op straat, met alle registers open ja....)) schijnbaar makkelijk van haar schouders afveegde, had ik daar nog dagen last van. Nu vindt ze me niet lief meer, straks gaat ze ergens anders wonen. Mijn meisje kent me wat dat betreft als geen ander, ze weet mijn zwakke plek feilloos te raken. Niet zelden sloop ik na een knallend meningsverschilletje weer naar boven en praatte ik mijn ellende weg: "Nee, je krijgt nog steeds die schoenen niet, maar je begrijpt toch wel blablablabla" Om uiteindelijk de kamer te verlaten met het gevoel dat ik wéér mijn excuses had aangeboden voor een moment waarin ik zeker niet degene was die zich onredelijk gedroeg. Maar hey....ze vond me wél weer lief.

 

Ze is hoe dan ook een puber, met alle ellende die daarbij komt kijken. Je vergeet weleens dat ze meer is dan alleen die puber, gewoon omdat er zoveel gebeurt in dat leventje van haar (dan laat ik de afwas, de was en het kamer opruimen maar even buiten beschouwing want als er íets níet gebeurt in haar leven...) ook bij dit kind is het weleens lastig te beoordelen of de puberteit spreekt of het karakter. Best lastig inschatten soms en als moeder heb ik graag de neiging om naar de puberteit de buigen, lekker kop in het zand ;-). Inmiddels heb ik geleerd om te "aarden" en sta ik (als moeder) letterlijk steviger in mijn schoenen.

 

Het lijkt een harde tante, die dochter van mij, dat is ze soms ook. Regelmatig zat ik met mijn handen in het haar. Maar onder al die wilskracht (goede eigenschap), die laksheid (oeh...), dat perfectionisme (heeft ze niet van ondergetekende en heeft geen betrekking op haar slaapkamer) en al die schijnbare onverschilligheid, gaat een zacht karakter schuil. Ze denkt na over zaken die zelfs mij niet bezighouden. Moedert over haar broertje en zusje (soms niet in dank afgenomen en onterecht verward met bazigheid). Ze staat heel volwassen in het leven en maakt soms beslissingen waar menig volwassene een puntje aan kan zuigen. Keer op keer bewijst ze dat ik best los mag laten.

 

Kort en goed...ik ben trots op haar. Trots op de puber die ze is en trots op de volwassene die ze steeds vaker laat zien. Op de zestienjarige die, samen met collega-pubers broer en zus, zonder morren met ons meeging op vakantie en zich prima heeft vermaakt, ook al was er geen discotheek, waren er geen jongens, beperkt wifi en geen winkels. Trots op het kind dat bosbessen plukt, jam maakt met haar oma, mee gaat hiken, appeltaart bakt, de slappe lach heeft bij het kampvuur. Op de jonge volwassene die haar boontjes al bijna zelf dopt, twee baantjes werkt en niet hangt aan merken, niet zeurt als het eens wat minder is. Trots op haar creatieve geest en haar inzet op de nieuwe school. Het gaat allemaal niet alleen maar vlekkeloos, we hebben onze dingetjes, maar wat ben ik trots op onze band, die ondanks alle stormen ijzersterk is gebleven.