Ken je ze?
Twee heb ik er, dochters bedoel ik. Nou, eigenlijk anderhalf, want nummer twee is, behalve niet heel groot, ook niet helemaal van mij. Ze hoort er wél helemaal bij, daarom is ze ook gewoon "mijn" dochter. Want dat werkt zo in ons patchworkgezin.
Het zijn gezworen vriendinnen. Zusjes tegen wil en dank, door "het Lot" bijeen gebracht. Twee handen op één buik, gelukkig. Ze versterken elkaar, zijn elkaars zekerheid. Tenminste...dat dénk ik. De één lijkt een ongeleid projectiel dat ieder feestje meepakt, vol in de vriendinnen zit en voorop in de polonaise loopt. De ander is wat bedachtzamer, wil ook ieder feestje meepakken maar is wat kieskeuriger in haar vriendschappen waardoor het grote feesten maar ten dele lukt. Persoonlijk ben ik daar niet heel rouwig om, maar aan de andere kant begrijp ik haar gevoel, wel willen maar niet kunnen sucks.
Maar als ze samen zijn, gaan de remmen los! Bij binnenkomst, om de week op vrijdagavond, krijg ik een kroel en wordt er één streep naar boven getrokken. Dan zijn ze samen en wordt alles waar in de afgelopen 10 dagen over werd ge-appt nog eens opnieuw besproken, dit keer met de nodige lachsalvo's of luide verontwaardiging. In de voorbereiding op een avondje weg wordt er kleding gepast, make-up geprobeerd en muziek geluisterd. Als het bij een van de twee even niet zo lekker loopt, biedt de ander een luisterend oor en mag er gehuild worden. Vriendjes worden goed- en afgekeurd. Ze geven elkaar hun ongezouten mening als een vriendje niet oké lijkt of er, in hun ogen onverantwoorde, beslissingen worden genomen. (helaas liggen wat mij betreft de meningen over wat onverantwoord is en wat niet, schromelijk ver uit elkaar)
Soms voelt het of we figurant in hun leven zijn. Dat is natuurlijk ook zo, er zijn belangrijke dingen te beleven en spannende plaatsen te bezoeken zonder ons, de ouders. Af en toe laten we ons even zien en worden we gedoogd. Dan mogen we meedoen met de gekte. Vaak echter zijn we "die ouders" die helaas toch ook willen opvoeden of, in ieder geval, willen sturen. Iets dat zeker in die weekends maar ten dele lukt. Want zeg nu zelf, hoe moeilijk is het om zoveel pret te onderbreken? Het gevoel hebben dat je iets moet zeggen maar wéten dat het niet leuk is, of gezellig....
Het is een wankel evenwicht tussen houden we het gezellig en dit kan écht niet! We zijn maar twee weekends per maand bij elkaar. Dat is moeilijk, ook voor de meiden. De meningen over "wat is zeiken" lopen ook hier ernstig uiteen. Vragen of ze, bijvoorbeeld, de afwas willen doen is geen zeiken, toch? ZES keer vragen of ze de afwas willen doen is wel zeiken en ernstig nadelig voor de sfeer. Wat doe je dan? Zeik je er lustig op los, of doe je de afwas zelf ter meerdere eer en glorie van de rust en vree? Ik kies steevast voor het laatste, al brommend doe ik de afwas. Vriendlief gaat vaker de confrontatie aan en is in deze "de zeikerd". Hetzelfde met de telefoontjes, hier trekken we een lijn en zeiken vriendelijk of ze dan in ieder geval tijdens het eten uit de hand mogen. Néé, ook niet op het aanrecht! Dág telefoontjes...dág gezellig tafelen... Voor even dan, want gelukkig zijn er nog altijd de pubergrapjes en de flauwigheid. Grapjes die alleen zij begrijpen vliegen over de tafel en rollende ogen zijn ons deel als we ook zo nodig met ons drietal "willen meedoen".
We hebben al heel wat "leuk voor later" momentjes met die twee meegemaakt, er zullen er nog vele volgen denk ik. Nee, dat ligt niet aan de jongste van de twee, maar aan de combinatie van één en twee. Samen voelen ze zich onoverwinnelijk en komen ze in situaties die wij niet kunnen verzinnen (gelukkig, anders kwamen ze de deur niet uit). Moeten we, voor ons fatsoen, hoofdschuddend reageren...'s avonds lachen we ons kapot, want wat zijn ze grappig. Tenminste...dat vind ik, Fijne Man is wat serieuzer.
Duo List en Bedrog, Gall&Gall, Peppie en Kokkie, noem ze zoals je wilt. Samen zo vaak het kan en wat gun ik ze elkaar, twee liefjes tegen de rest van de wereld. Ook tegen ons. Ik hoop dat ze later, maar waarschijnlijk zelfs nu al, beseffen hoezeer ze gekoesterd worden, alle gezeik ten spijt...
Het zijn gezworen vriendinnen. Zusjes tegen wil en dank, door "het Lot" bijeen gebracht. Twee handen op één buik, gelukkig. Ze versterken elkaar, zijn elkaars zekerheid. Tenminste...dat dénk ik. De één lijkt een ongeleid projectiel dat ieder feestje meepakt, vol in de vriendinnen zit en voorop in de polonaise loopt. De ander is wat bedachtzamer, wil ook ieder feestje meepakken maar is wat kieskeuriger in haar vriendschappen waardoor het grote feesten maar ten dele lukt. Persoonlijk ben ik daar niet heel rouwig om, maar aan de andere kant begrijp ik haar gevoel, wel willen maar niet kunnen sucks.
Maar als ze samen zijn, gaan de remmen los! Bij binnenkomst, om de week op vrijdagavond, krijg ik een kroel en wordt er één streep naar boven getrokken. Dan zijn ze samen en wordt alles waar in de afgelopen 10 dagen over werd ge-appt nog eens opnieuw besproken, dit keer met de nodige lachsalvo's of luide verontwaardiging. In de voorbereiding op een avondje weg wordt er kleding gepast, make-up geprobeerd en muziek geluisterd. Als het bij een van de twee even niet zo lekker loopt, biedt de ander een luisterend oor en mag er gehuild worden. Vriendjes worden goed- en afgekeurd. Ze geven elkaar hun ongezouten mening als een vriendje niet oké lijkt of er, in hun ogen onverantwoorde, beslissingen worden genomen. (helaas liggen wat mij betreft de meningen over wat onverantwoord is en wat niet, schromelijk ver uit elkaar)
Soms voelt het of we figurant in hun leven zijn. Dat is natuurlijk ook zo, er zijn belangrijke dingen te beleven en spannende plaatsen te bezoeken zonder ons, de ouders. Af en toe laten we ons even zien en worden we gedoogd. Dan mogen we meedoen met de gekte. Vaak echter zijn we "die ouders" die helaas toch ook willen opvoeden of, in ieder geval, willen sturen. Iets dat zeker in die weekends maar ten dele lukt. Want zeg nu zelf, hoe moeilijk is het om zoveel pret te onderbreken? Het gevoel hebben dat je iets moet zeggen maar wéten dat het niet leuk is, of gezellig....
Het is een wankel evenwicht tussen houden we het gezellig en dit kan écht niet! We zijn maar twee weekends per maand bij elkaar. Dat is moeilijk, ook voor de meiden. De meningen over "wat is zeiken" lopen ook hier ernstig uiteen. Vragen of ze, bijvoorbeeld, de afwas willen doen is geen zeiken, toch? ZES keer vragen of ze de afwas willen doen is wel zeiken en ernstig nadelig voor de sfeer. Wat doe je dan? Zeik je er lustig op los, of doe je de afwas zelf ter meerdere eer en glorie van de rust en vree? Ik kies steevast voor het laatste, al brommend doe ik de afwas. Vriendlief gaat vaker de confrontatie aan en is in deze "de zeikerd". Hetzelfde met de telefoontjes, hier trekken we een lijn en zeiken vriendelijk of ze dan in ieder geval tijdens het eten uit de hand mogen. Néé, ook niet op het aanrecht! Dág telefoontjes...dág gezellig tafelen... Voor even dan, want gelukkig zijn er nog altijd de pubergrapjes en de flauwigheid. Grapjes die alleen zij begrijpen vliegen over de tafel en rollende ogen zijn ons deel als we ook zo nodig met ons drietal "willen meedoen".
We hebben al heel wat "leuk voor later" momentjes met die twee meegemaakt, er zullen er nog vele volgen denk ik. Nee, dat ligt niet aan de jongste van de twee, maar aan de combinatie van één en twee. Samen voelen ze zich onoverwinnelijk en komen ze in situaties die wij niet kunnen verzinnen (gelukkig, anders kwamen ze de deur niet uit). Moeten we, voor ons fatsoen, hoofdschuddend reageren...'s avonds lachen we ons kapot, want wat zijn ze grappig. Tenminste...dat vind ik, Fijne Man is wat serieuzer.
Duo List en Bedrog, Gall&Gall, Peppie en Kokkie, noem ze zoals je wilt. Samen zo vaak het kan en wat gun ik ze elkaar, twee liefjes tegen de rest van de wereld. Ook tegen ons. Ik hoop dat ze later, maar waarschijnlijk zelfs nu al, beseffen hoezeer ze gekoesterd worden, alle gezeik ten spijt...
mooi geschreven
BeantwoordenVerwijderen